Je had het je van te voren allemaal zo mooi voorgesteld. Voordat je ging bevallen zag je al helemaal voor je hoe je wiegend in je schommelstoel, je kindje zou gaan voeden. Zachtjes drinkend aan je borst, snuffelend aan het hoofdje. Je zag jezelf al helemaal op die roze wolk zitten samen met je gezin. Dagdromend over de toekomst, wrijvend over je dikke buik op de bank.

Maar dan blijkt, dat het na de bevalling toch niet zo lekker gaat. Je voelt je eigenlijk helemaal niet zo happy. Sterker nog: je vraagt je regelmatig af waar je aan begonnen bent. Of dit het nou is, het moederschap. Of je het allemaal wel aan kan en of je wel een goede moeder bent. Je zit niet op een roze wolk, maar op een donkergrijze donderwolk. Je bent kapot moe door de gebroken nachten. Wellicht loopt de borstvoeding niet en draait je hele leven om voeden, kolven, nog meer voeden en hopen dat je baby tussendoor een uurtje slaapt. De hormonen razen ondertussen door je lijf en je relativeringsvermogen is door een historisch dieptepunt gedaald.

Je vraagt je dagelijks af: hoe doen andere moeders dit? Gaat het hen dan wel zo makkelijk af en ben ik de enige die zich zo voelt? Het antwoord is nee! Andere moeders doen ook maar wat. Om het beestje maar gewoon bij het naampje te noemen: we klooien allemaal maar wat aan. Ja echt! De onzekerheden die je als nieuwbakken moeder voelt, zijn heel normaal. Mijn eerste advies is dan ook: ga erover praten. Met je partner, een goede vriendin, je moeder, of de buurvrouw. Deel je onzekerheden en angsten, dat haalt al wat druk van de ketel. Je zal merken dat zij allemaal wel iemand kennen die na de bevalling ook niet op een roze wolk zat

Daarnaast is het heel belangrijk, dat als je merkt dat het daarna niet beter wordt, je hulp gaat zoeken. Zoek een therapeut die bij je past en die weet wat jij nu echt doormaakt. Dat is ontzettend belangrijk, want je moet je veilig en vertrouwd voelen bij de persoon die je gaat helpen. Volg hierin je gevoel en wacht niet te lang met hulp zoeken. Ik zie soms moeders in mijn praktijk die na twee jaar pas bij mij aankloppen. Dan heb je al die tijd in zo’n isolement geleefd en veel van de ontwikkeling en mooie momenten van je kindje gemist. Ik kan me zelf bijvoorbeeld heel weinig herinneren van het eerste jaar van mijn oudste dochter. Dat blijft ingewikkeld. Dus schroom niet en zoek zo snel mogelijk hulp.

Daarnaast is het evident dat je toch je dagelijkse dingen blijft doen en naar buiten gaat. Vaak ben je geneigd om binnen te blijven, om je vermijdend op te stellen, omdat alles teveel is. Probeer deze cirkel te doorbreken, binnen je eigen grenzen. Hou het klein en begin met kleine stapjes. Een blokje om het huis wandelen met de kleine (als het weer dat toelaat), daarna een boodschap doen, de keer erop een keertje sporten als je man thuis is, enzovoorts. Zo hou je jezelf in een bepaalde regelmaat en blijf je in beweging. Dat is heel belangrijk. De endorfines die vrijkomen tijdens beweging, helpen je om te herstellen van je postnatale depressie. Dus pak ze met beide handen aan en gebruik ze.

Als laatste zou ik willen zeggen: plan waar mogelijk, een dag(deel) in de week vrij voor jezelf. Het is zo ontzettend belangrijk dat je even tijd hebt om jezelf op te laden. Hoe begrijpelijk ook dat je dit lastig vind, want je wil het liefst 24/7 bij je kindje zijn. Soms is het even goed om wat afstand te nemen en even tot jezelf te komen. Ga lunchen met een vriendin, naar de kapper, de sauna: als jij er maar blij van wordt! Die tijd voor jezelf heb je keihard nodig. Dan kan je de moeilijkere momenten van het moederschap namelijk beter aan. Je bent geen slechte moeder als je even tijd voor jezelf neemt. Alles behalve!

Mocht je dit lezen en denken: dit heb ik allemaal al geprobeerd en ik kom er nog steeds niet uit. Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Als ervaringsdeskundige op dit gebied, weet ik als geen ander hoe ik je hier vanaf kan helpen. Zodat je je weer zelfverzekerd voelt, beter slaapt en niet zoveel piekert over jezelf en het moederschap.