Voor sommige moeders komt het moederschap als verrassing, voor andere mama’s komt het moederschap geheel gepland. Ze zijn de zogeheten “oermoeder”. Ze dromen er als klein meisje al van hoe het is om mama te zijn. Ze oefenen met hun pop en verzorgen deze. Ze kleden hun Barbies aan en uit, borstelen hun haren, etc. Ik propte als mini oermoeder zelfs al leverworst in de mond van mijn pop. Ik dacht dat ik zo’n oermoeder zou worden, omdat ik er al mijn hele leven van droomde om moeder te worden. Ik wilde niks liever.
Wat als dat niet zo is?
Maar er zijn ook moeders die dit niet hebben. Die zich alles behalve een oermoeder voelen. De vrouwen die een kind krijgen omdat het naar eigen zeggen “moet”. Die de opgelegde druk van de maatschappij zo intens ervaren, dat ze besluiten om “toch maar een kind te krijgen”. Of moeders die per ongeluk zwanger raken en er geen raad mee weten. Die geen verbintenis voelen met het kindje wat in hun buik groeit en als het eenmaal geboren is, geen idee hebben wat ze er mee aan moeten. Of de moeders die al jaren in een fertiliteitstraject zitten en na jaren eindelijk zwanger worden en er na de bevalling alles behalve van kunnen genieten. Omdat ze moederschap zwaar vinden of omdat de roze wolk nergens te bekennen is.
Hier moet meer aandacht voor komen
Dit zijn geen futiliteiten en hier moet naar mijn idee meer aandacht aan besteed worden. Want ook deze non – oermoeders, zijn natuurlijk goede moeders. Ook deze moeders, die geen idee hebben hoe om te gaan met het moederschap, doen a hell of a job. Want, als iets niet natuurlijk komt, moet je het jezelf aanleren. En wat is er nu moeilijker dan jezelf de rol van moeder “aanleren” als het je allemaal niet zomaar aan komt waaien? Zelfs de doorgewinterde oermoeders die ik zie in de praktijk, vinden dit lastig. Laat staan als je geen idee hebt wat je met je baby en later opgroeiende kinderen aan moet. Continue reading