Tag Archives: moedercoach

Hoe handle je de feestdagen in Corona tijd?

Sinterklaas is in het land en alles is anders dan anders. We konden niet naar de intocht, er zijn geen Sinterklaas evenementen. Bij ons komt de Sint ook niet op schoolplein zoals gewoonlijk. Het is allemaal anders dan je normaal gesproken gewend bent. De feestdagen staan voor de deur en iedereen kijkt reikhalzend uit naar duidelijkheid van onze regering. Mogen we met kerst straks weer bij onze familie aanschuiven, kunnen we weer uit eten in ons favo restaurant of wordt het toch een kerst thuis in intieme sfeer?

De onduidelijkheid vinden veel moeders lastig

Ik merk dat de onzekerheid veel moeders bezig houdt. Ik zie, zowel in mijn praktijk als in onze directe omgeving, veel mensen die worstelen met alle restricties en onduidelijkheden. Veel ouders willen graag weten waar ze aan toe zijn. Niet alleen voor zichzelf, maar ook om het goed uit te kunnen leggen aan hun kindjes. Ik begrijp dat heel goed. Het geeft even een gevoel van veiligheid in onzekere tijden, als je weet wat er straks staat te gebeuren. Continue reading →

Zwanger na een postpartum depressie

Als je na de bevalling van je eerste kindje niet op een roze wolk zit, kun je je vaak niet voorstellen dat je ooit weer de moed zal hebben om nog een keer zwanger te raken. Veel moeders die mij volgen op instagram vragen mij: hoe was dit voor jou? Ik schreef hier al eerder een blog over. Net als voor mij, is voor de meeste moeders die toendertijd geen roze wolk hadden, enorm spannend om überhaupt al na te denken over een tweede kindje. Laat staan als het moment dan daar is en ze ook daadwerkelijk zwanger zijn.

Dit wil ik nooit meer meemaken

Veel moeders vrezen voor een herhaling van zetten. Heel begrijpelijk, want als je ooit in een postpartum depressie hebt gezeten, wil je dit nooit meer meemaken. Veel moeders krijgen er een knoop van in hun maag en dit is niet van de zwangerschapsmisselijkheid. Het is pure spanning die zich opbouwt in hun lijf en in hun mentale gesteldheid. Ze vragen zich af: hoe zal het me dit keer vergaan? Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik dit keer wel op die roze wolk beland? Het antwoord op deze vraag is niet zo simpel.

Praat over je gevoelens

Ik zie veel moeders in mijn praktijk die zwanger zijn na een niet zo roze wolk bij hun eerste (of tweede, derde) kindje. Deze moeders zitten vaak vol onzekerheid en willen er alles aan doen om het dit keer wel in goede banen te leiden. De eerste stap hierin is: praat erover met je partner, een goede vriendin, je zus, etc. Zorg ervoor dat je inner circle weet wat je doormaakt en waar je mee zit. Er is niks zo eenzaams als al je emoties en angsten in je eentje verteren. Dus doe dit niet en start met praten. Continue reading →

Als je als moeder constant in angst leeft

Sommige moeders voelen zich na de bevalling enorm onrustig. Het enorme verantwoordelijkheidsgevoel is overweldigend aanwezig. Vaak gaat dit gevoel gepaard met angstige en paniekerige gedachten en emoties. Omdat je niet weet wat normaal is, denken veel moeders dat dit erbij hoort of nog erger: dat ze zich aanstellen. Niks is minder waar. Als de angst vervolgens niet weggaat, maar alleen maar erger wordt, voelen deze mama’s zich vaak enorm onzeker en bang. Deze mama’s vragen zich af: wat als dit voor altijd blijft? Waarom denk ik de hele tijd zulke enge dingen? Wanneer stopt dit?.

Intrusies

Ik zie dit vaak in mijn praktijk en veel van deze moeders krijgen daarnaast last van intrusies. Dit zijn gedachten als: wat als ik mijn kind uit het raam gooi? Of als je de vaatwasser leegruimt: wat als ik mijn kind neersteek met een mes? Ik had hier zelf ook enorm veel last van na de geboorte van mijn oudste dochtertje. Ik dacht oprecht dat ik gek aan het worden was. Dat ze mijn kind bij me weg zouden halen en ik haar nooit meer zou zien.  Ik vroeg mezelf af: waarom denk ik dit de hele dag? Ik moet wel een hele slechte moeder zijn, dacht ik steeds. Dit alles gaf me nog meer angst en hierdoor belandde ik in een negatieve spiraal waar ik zelf niet meer uitkwam.

Veel schuld- en schaamtegevoel

Veel moeders kampen met deze intrusieve gedachten en durven het aan niemand te vertellen. Uit schaamte en schuldgevoel of uit angst om weggezet te worden als slechte moeder. Dit soort gedachten zijn, hoe gek dat ook klinkt, volkomen normaal. Het is een waarschuwingssysteem vanuit je brein dat zegt: let je op dat je de buggy niet loslaat als je op een steile helling loopt. Of: let je op dat je niet per ongeluk je kindje onder water laat gaan bij het in bad doen. Kortom: dit zijn allerlei scenario’s waar je je kindje voor wil behoeden. Continue reading →

Als je je als moeder onzeker voelt

We leven in een van de meest bizarre tijden ooit. De Corona crisis leek even wat minder grip te hebben op onze maatschappij, maar met de meest recente ontwikkelingen, stijgen de cijfers weer de pan uit. Ik hoor een hoop onzekerheid om me heen. Moeders die enorm worstelen met deze onzekerheid. Wat als deze semi lockdown niet werkt en we straks in een totale lockdown gaan? Wat als de scholen weer gaan sluiten? Wat als mijn eigen bedrijf omvalt of mijn partner zijn baan verliest? Het brengt enorm veel onzekerheden met  zich mee.

Die andere moeders hebben er schijnbaar geen moeite mee

Maar ook binnen het moederschap voelen veel mama’s zich onzeker. Als je om je heen kijkt, in real life of op soial media, lijkt het alsof andere moeders het allemaal ogenschijnlijk makkelijk af gaat. Veel moeders voelen zich dan te kort schieten of krijgen een faal gevoel van binnen. Zo zonde, want die andere mama’s lijken het wellicht allemaal voor elkaar te hebben, maar schijn kan bedriegen. Wie weet heeft die ene moeder net een huilbui achter de rug omdat ze zich heel rot voelt. Of misschien moet die andere mama en haar partner elke maand de eindjes aan elkaar knopen en hebben ze veel stress omtrent de financiën binnen hun huishouden. Continue reading →

Mijn book tour gaat beginnen!

Afgelopen juni lanceerde mijn Engelse boek “This Is Post Partum.” Een droom die uitkwam, een internationaal boek publiceren! Ongelofelijk! Het is zo’n mega stap in mijn werk met moeders (en vaders) zonder roze wolk. Ik kan het soms nog steeds niet geloven dat dit allemaal gebeurt. Door de pandemie, was het lang onduidelijk hoe mijn book tour zich zou vormgeven en of ik überhaupt ergens naartoe zou gaan. De lancering begon digitaal met veel internationale aandacht voor mijn boek. Zo werd mijn artikel gepubliceerd in The Washington post en werd ik geïnterviewd door Jenny Mc Carthy. Ook zou ik naar New York vliegen om daar mijn book tour te gaan beginnen, maar met wat er allemaal gaande is in Amerika en de stijgende Corona cijfers, vond zowel mijn team als ik dat geen goed idee.

De kogel ging door de kerk

Dus besloten we dat we gingen kijken of de book tour in Dubai zou kunnen starten. Daar is mijn internationale uitgever (The Dreamwork Collective) gevestigd. Heel lang was het onzeker of ik er naartoe kon gaan of niet. Zowel daar als hier, fluctueerde de cijfers enorm. Afgelopen week ging de kogel door de kerk: ik ga naar Dubai. Heel snel al! Aanstaande vrijdag vliegen we al. Het voelt enerzijds heel spannend en anderzijds helemaal te gek dat dit nu eindelijk gaat gebeuren. Er worden drie evenementen georganiseerd die binnen de huidige richtlijnen en veiligheidsmaatregelen gaan plaatsvinden. Dubai hanteert een stuk strengere richtlijnen dan Nederland. Dus alles wordt heel goed geregeld door mijn team in Dubai. Continue reading →

Als je het moederschap (soms) zwaar vindt

Er zijn soms van die momenten in het moederschap waarop je het even niet ziet zitten. Dit zijn meestal de momenten waarop de dingen niet zo gaan, zoals jij het graag had gewild. Of op de momenten waarop je door slaapgebrek, hormonen en weinig tijd voor jezelf het gevoel hebt dat je het niet meer kan handlen. Heel begrijpelijk, want als je net mama bent geworden, komt er enorm veel op je af. Maar ook als je kindjes wat ouder zijn, kan het moederschap je soms zwaar vallen. Veel moeders houden dit voor zichzelf, omdat ze niet willen klagen of niet als slechte moeder bestempeld willen worden.

Weg met dat taboe!

Dit laatste weegt erg zwaar mee voor deze mama’s. Want zeg nou zelf, niemand vindt het leuk om om als ontaarde moeder neergezet te worden. Alleen door het verzwijgen van dit soort dingen, gaat het taboe er niet af en denken andere moeders dat zij de enige zijn die het moederschap soms zwaar vinden. Dus, is het belangrijk dat we hier meer open over gaan praten. Je mag het moederschap namelijk best zwaar vinden. Dat is volkomen normaal. Ik ken eigenlijk geen enkele mama die dit soort momenten niet heeft. Inclusief ondergetekende.

Spaghetti tegen het raam

Als mijn peuter weer eens met spaghetti loopt te smijten tijdens het avondritueel en mijn oudste de mini courgette stukjes uit het eten plukt en zegt:”dit eet ik niet, want het is groen.” Terwijl ik net mijn stinkende best heb gedaan om een lekkere en gezonde maaltijd te maken. Denk je dat ik dan met een tevreden glimlach ontspannen aan tafel zit? Natuurlijk niet! Ik zit dan ook te balen. Zo heeft elke moeder van dit soort momenten.

Veel moeders lopen vast

Ik ken veel moeders die na de bevalling vastlopen, omdat ze de lat veel te hoog leggen voor zichzelf. Ze verwachten van zichzelf een perfecte mama die alles aan het moederschap leuk vindt. Dat ze alles meteen goed moeten kunnen en niet moren falen. Of dingen niet altijd even leuk vinden, zoals weinig tijd voor jezelf, de borstvoeding die niet loopt of dat jij en je partner elkaar vrijwel amper kunnen spreken. Laat ik een ding vooropstellen: de perfecte moeder bestaat niet. Je kan je uiterste best doen, maar aan perfectie kan vrijwel niemand tippen. Dus let die lag een stuk lager en kijk met een milde blik naar jezelf. Continue reading →

De vijf dingen die je leert als je net moeder wordt

Als je net moeder bent geworden, gaat er een hele nieuwe wereld voor je open. Van te voren denk je dat dit vooral gaat over luiers verschonen, voeden en je baby in bad doen. In de werkelijkheid is het vaak toch net een tikkeltje anders. De enorme verandering die het moederschap met zich meebrengt, zorgt ervoor dat veel moeders (tijdelijk) even uit balans raken. Je bent ineens verantwoordelijk voor het kleine baby’tje dat in je armen ligt en dit gevoel kan soms heel overweldigend zijn voor mama’s en papa’s. Daarnaast gieren de hormonen als kersverse moeder door je lijf en slaap je weinig. Logisch, dat die eerste periode dus enorm wennen is.

Als je net bevallen bent, leer je allerlei nieuwe dingen over jezelf. Dit zijn vaak aspecten waar je zelf van te voren amper bij stil hebt gestaan. Dit zijn de vijf meest voorkomende dingen die je leert als je net moeder bent geworden

  1. Je verandert na de bevalling in een multitasker pur sang. Was je voorheen niet in staat om een agenda ordenen? Kon je vroeger niet file parkeren met de muziek nog aan? Na de bevalling kan je ineens je kindje voeden, de telefoon beantwoorden en nog een enigszins zinnig gesprek voeren ook. Of je baby verschonen, terwijl je een voiceapp inspreekt en nog gevat uit de hoek komt ook. Dit alles tegelijk dus. Het is bijna een wonder te noemen. Bijna.
  2. De gedachte: ‘hoe doen andere moeders dit?’ of; ‘ik kan dit niet.’ wordt een van je trouwe metgezellen. Of het nu gaat om de dagelijkse beslommeringen omtrent je kindje of het combineren van huishouden, boodschappen, kraambezoek en de zorg voor je kindje. Het zijn de beruchte ballen die je hoog moet zien te houden als mama. Bijna elke moeder die ik zie in mijn praktijk heeft hier moeite mee. Heel begrijpelijk, want het is nogal wat. Je moet zoveel dingen zien te onthouden, regelen of bewerkstelligen zo net na de bevalling. Het is nogal wat.
  3. Perfectionisme is de nagel aan je doodskist. Ik ken zoveel moeders die dagelijks het gevoel hebben te falen. De lat ligt vaak veel te hoog bij nieuwbakken moeders. Het huis moet aan kant, je moet na zes weken weer in je skinny jeans passen en je moet er elke dag tip  top verzorgd uitzien. In de tijd waarin we leven vergelijken veel moeders zichzelf met andere mama’s. Dan wel in real life als op social media. Alleen is dat niet de werkelijkheid, lieve moeders. Die zogenaamde perfect insta mom gaat echt niet haar ondergepoepte baby op Instagram zetten. Of vertellen dat zij en haar partner gisteravond nog een mega ruzie gehad hebben. Dus onthoud alsjeblieft: het gras lijkt wellicht groener aan de overkant, maar dat is waarschijnlijk omdat het nep is. Leg de lat een stuk lager voor jezelf en wees lief voor jezelf. Lukte het vandaag niet? Morgen weer een dag!
  4. Je geheugen is een grote gatenkaas en je kan nog amper iets lezen, laat staan onthouden. Dit komt, doordat je cognitieve functies tijdelijk afnemen. Bij de niet zo roze wolk moeders is dit vaak nog erger. Ik weet nog dat ik na de bevalling tien keer achterop een verpakking heb gelezen hoe het gerecht klaargemaakt moest worden. Ik bleef maar lezen en uiteindelijk heb ik het opgegeven en het maar gewoon op gevoel gedaan. Het was, zoals je begrijpt, een enorm succes. De dag erna bestelden we pizza… Geef het de tijd, ooit ga je weer functioneren zoals voor de bevalling. Je geheugen wordt wellicht niet meer zo denderend als voordat je zwanger bent, maar een kniesoor die daarop let. Het komt echt weer goed!
  5. Veel mama’s vinden het spannend om naar buiten te gaan met hun baby uit angst dat hun kindje gaat huilen. En dus blijven ze vaak thuis en wordt hun wereld steeds kleiner. Als je toch de stoute schoenen aantrekt en naar buiten gaat, zal je merken dat je kindje weliswaar wel eens gaat huilen, maar dat niemand daar van op of omkijkt. Baby’s huilen nu eenmaal, dat hoort erbij. Dus probeer jezelf elke dag te motiveren om in elk geval een blokje om te gaan met je baby. Dat is motiverend voor de endorfines die dan gaan stromen en voor een goed dag- en nachtritme. De volgende stap is een boodschap doen bij de supermarkt. En zo bouw je het steeds wat verder uit. Je hoeft dit niet allemaal in een keer te kunnen. Het is logisch dat jullie beiden aan de nieuwe situatie moeten wennen. Je baby aan het leven hier op aarde en jij in je nieuwe rol als moeder. Dat is volkomen normaal, lieve mama’s!

Continue reading →

Als de roze wolk tijdens de zwangerschap al ver te zoeken is

Voordat je zwanger werd, kon je het al helemaal inbeelden. Je zag jezelf zitten met je mooie buik, zielsgelukkig, lekker cocoonend op de bank met een kopje thee. Of misschien had je de hele kinderkamer al uitgezocht op Pinterest en zag je jezelf al zitten met je baby’tje in die mooie schommelstoel. Je dacht van te voren dat je enorm happy zou zijn in je zwangerschap en dat niks of niemand dat meer af zou kunnen pakken. Dan ineens is daar die grijze donderwolk. De roze wolk is in geen velden of wegen te bekennen en ineens lijkt het alsof je je in drijfzand bevind.

Taboe onderwerp

Sommige vrouwen die zwanger zijn, voelen zich niet happy. Nog zo’n taboe onderwerp waar bijna niemand over praat. Want, je moet toch blij en dankbaar zijn als je zwanger bent? Jij en je partner wilde dit kindje toch zo graag? Nou, dan moet je ook stralen en blijdschap van de daken schreeuwen, toch? Maar is dat wel zo? Ik denk persoonlijk van niet. Ik denk dat je prima dankbaar kunt zijn om het feit dat je zwanger bent, maar ook de niet zo roze wolk momenten kan ervaren. Het is allemaal namelijk niet zo zwart wit, als je het mij vraagt. Soweiso vindt ik het heel bijzonder dat anderen deze zwangere moeders ene bepaald gevoel of gedachte op willen leggen. Deze moeders hebben het al zwaar genoeg. Continue reading →

Een jaar na de rectus diastase operatie

Deze week is het precies een jaar geleden dat ik geopereerd werd aan mijn rectus diastase. Ik schreef hier eerder al een blog over. Sindsdien krijg ik vaak mailtjes en DM’s over hoe het daarna is gegaan. Om al deze vragen in een keer te kunnen beantwoorden,  besloot ik deze blog te schrijven.

Meteen pijn

Toen ik wakker werd uit de narcose had ik meteen veel pijn. Een buikwandcorrectie is geen kattenpis. De snijwonden brandden enorm en het was heftig. Ik had een drukpak aan, wat ervoor moest zorgen dat er zo min mogelijk vochtophopingen kwamen. Door de pijnmedicatie sliep ik veel en toen ik de volgende dag naar huis ging, verliep dat eigenlijk best goed. Ik had wel pijn, maar kon wel in en uit de auto komen. De dagen erna lag ik veel in bed, maar probeerde ik ook elke dag een stukje te wandelen in de tuin. Dit is goed voor je wondgenezing en bloedsomloop. Ik liep zo krom als een oud vrouwtje. Omdat de wond heel strak gespannen staat, kan je simpelweg niet rechtop zitten of staan. Dit was na een week of zes over. Toen liep ik weer normaal rechtop.

Rust houden

De eerste twee weken moest ik zoveel mogelijk rust houden en mocht ik vrijwel niks doen qua tillen, autorijden, boodschappen doen of huishoudelijk werk verrichten. Dit betekende ook dat ik mijn kindjes niet op kon tillen. Dat was lastig, maar omdat mijn man twee weken vrij had genomen, deed hij veel in en om het huis en was dit probleem hierdoor grotendeels opgelost. Na twee weken moest ik op nacontrole komen. De arts controleerde de wonden en keek of het litteken goed aan het genezen was. Dit bleek het geval. Helaas bleek ook dat ze me te weinig pijnmedicatie hadden gegeven. Ze hadden me een te lage dosering gegeven, waardoor ik de weken ervoor veel pijn had. Ik kreeg toen alsnog een hogere dosis voorgeschreven, maar omdat het na twee weken al zo goed ging, besloot ik die niet meer te nemen. Morfine is een verslavende medicatie en eigenlijk wilde ik het liever afbouwen in plaats van er nog meer bij slikken.

Ik kreeg een nieuwe navel

Mijn navel was vervangen door een nieuwe en mijn oude navel litteken zat nu onder mijn bikinilijn. Mijn nieuwe navel zag er gek uit vond ik. Mijn buik was plat, iets wat ik al jaren niet meer gezien had. Het drukpak moest ik 24/7 aan en daar zat dus een plas gat in. Ja, echt. Dus ik had geen ondergoed aan. Dat kon wel, maar dat vond ik niet lekker zitten en om nou elke keer dat drukpak aan en uit te doen om naar de wc te gaan, was echt geen optie. Ik kreeg het drukpak aan het begin ook niet zelf aan of uit, dat moest mijn man doen. Je kan wel zeggen dat onze relatie zich enorm verdiepte in deze periode ;).

Weer alles opbouwen

Na vier weken mocht ik alles weer op gaan bouwen, maar nog niet sporten. Ik kon wel weer lichte dingen tillen en ik tilde mijn kindjes zittend op mijn schoot. Na zes weken mocht ik weer gaan sporten. Geen bukikspieren trainen, maar wel rustig fitnessen of bodypump lesjes doen. Ik deed nog geen high intensity trainingen als Git, Burn of hardlopen. Daar heb ik een half jaar mee gewacht, omdat het niet goed voelde om dit eerder te doen. Yoga was volgens mijn arts nog te vroeg. Omdat het niet goed was om die buikspieren al op te gaan rekken. Sporten voelde meteen fijn. Omdat mijn buikspieren weer aan elkaar zaten, had ik geen pijn of druk down under. Wat een enorm verschil! Ik was zo opgelucht en blij!

Geen bekkenpijn meer

Toen ik eenmaal weer begon met hardlopen, had ik ook geen pijn meer aan mijn bekken. Ik kon gewoon rennen zonder dat ik verging van de pijn. Buikspieroefeningen voelden aan het begin heel gek. Omdat het zo strak zat en ik het gevoel had dat de boel ontplofte als ik het aanspande. Dus bouwde ik dit heel rustig op. Planken voelde wel goed, maar dan niet meteen een minuut lang, gewoon vijftien seconden, toen twintig, dertig, etc. Het litteken genas al die tijd goed en kleurde van rood naar paars, naar geel en weer terug naar lichtpaars. Die kleur heeft het nu nog steeds. Ik verlitteken niet zo mooi, dus het litteken is in mijn optiek niet mooi. Maar omdat het onder mijn bikini broekje zit, ziet niemand dat en maakt het me ook niet zoveel uit. Mijn navel is ook nog steeds lichtpaars gekleurd, maar ook daar ben ik inmiddels aan gewend.

Was het het allemaal waard?

De grote vraag die ik van iedereen kreeg is: was het het waard? En het antwoord is volmondig ja! Mijn kwaliteit van leven is enorm verbeterd. Ik heb geen pijn meer bij dagelijkse activiteiten en ik kan gewoon met mijn kids rennen, stoeien en gek doen zonder pijn te ervaren. Ook is mijn buik plat, dat vind ik esthetisch gezien mooi en fijn. Maar het belangrijkste is dat die bekkenpijn weg is. Dat geeft zoveel rust. Natuurlijk was de pijn van de operatie heftig aan het begin, maar met name de eerste twee weken zijn het pittigst. Waarvan ik de eerste week het ergst vond. Na die eerste twee weken ging het herstel met rasse schreden vooruit. Nu, een jaar later kijk ik er positief op terug en ik heb het er allemaal graag voor over gehad.

Heb je nog vragen?

Heb je vragen over bovenstaande of overweeg je een buikwandcorrectie? Mail dan gerust naar info@froufroubegeleiding.nl

Kies zélf tussen borstvoeding of flesvoeding

Het is deze week “World Breastfeeding Week”. Deze week is bedoeld om borstvoeding onder de aandacht te brengen en te normaliseren. Een mooi initiatief! Ik schreef in mijn boek “Toen kreeg ik weer lucht” ook over borstvoeding en hoe dit niet voor elke moeder vanzelfsprekend is of lukt. Borstvoeding is prachtig, laat ik dat voorop stellen. Ik vond het zelf dan ook heel naar dat het niet lukte en ik steeds verging van de pijn.  Veel moeders voelen zich schuldig als borstvoeding geven niet lukt. Ze voelen zich tekort schieten als moeder en schamen zich vaak enorm. Ik schreef daarom een hoofdstuk over de keuzes die je als moeder hebt . En dat je de lat wat lager mag leggen voor jezelf als mama. Je leest het hoofdstuk hier:

Je kunt als moeder je kindje op verschillende manieren voeden. Ook jij hebt hier vast al over nagedacht. Wat wil je gaan geven als je baby er straks is? Of misschien lees je dit nu je baby net een week oud is en denk je: wat zal ik doen? De ene moeder kiest voor borstvoeding en de andere voor flesvoeding. Sommige moeders kiezen voor een combinatie van beide. Wat je ook kiest, het allerbelangrijkste is dat jij een keuze maakt die bij jou en je kindje past. Want er wordt zoveel geschreven en gezegd over borst- en flesvoeding, dat veel moeders door de bomen het bos niet meer zien. Wat ik moeders altijd adviseer: volg je gevoel en blijf hierbij. Kies wat voor jouw kindje en jou het beste voelt.

De must die borstvoeding heet

Het fenomeen borstvoeding is een veelbesproken onderwerp in onze maatschappij. Daarmee bedoel ik niet alleen onze oude vertrouwde Nederlandse maatschappij, nee ook ver daarbuiten. Zo merkte ik, toen wij een paar maanden in Amerika woonden, dat er heel erg veel werd gepraat over borstvoeding. Over alle voordelen van borstvoeding en hoe goed deze natuurlijke manier van voeden is. De nadelen, daar hoorde je vrij weinig mensen over spreken. Ik ben zelf ook voorstander van borstvoeding, laat ik dat vooropstellen. Maar (en dit is een grote kanttekening die ik maak): binnen de voor jou als vrouw haalbare grenzen. Want ik vind het erg dat alle nieuwbakken moeders in een stramien van aanleggen, aanhappen, tepelhoedjes, afkolven en de hele santenkraam worden geduwd. Soms tot aan huilen toe. Ik vind dat iedere moeder het volste recht heeft om zelf te kiezen hoe ze haar kindje wil voeden. Ja, er is veel onderzoek gedaan naar borstvoeding en de vele voordelen hiervan voor de baby. Maar er zijn ook nadelen, zoals de stress die een moeder voelt als haar kindje niet genoeg voeding binnenkrijgt, omdat de borstvoeding niet voldoende op gang komt. Hier wordt eigenlijk amper over gerept. Iets wat ik onbegrijpelijk vind. Want iedere moeder die net bevallen is, wil het allerbeste voor haar kindje. Daarnaast vraagt de onzekerheid van het nieuwe ouderschap het uiterste van je en je bent makkelijk vatbaar voor de meningen van anderen. Vooral die van de groep die ook wel ‘borstvoedingsmaffia’ genoemd wordt. Ik vind dit zelf een vrij heftige term. Ik zal ze de ‘borstvoedingsgoeroes’ noemen. Dat klinkt wat aardiger. Deze vrouwen zijn vaak zelf lang doorgegaan met het voeden aan de borst. Ik heb veel respect voor deze groep vrouwen, want ze zijn er soms jaren zoet mee.

Ik vind het enigszins overdreven dat borstvoeding als enige juiste vorm van voeding wordt aangemerkt voor baby’s vandaag de dag. Wat mij betreft mogen alle moeders ermee doorgaan, voor zover het voor hen haalbaar is natuurlijk. Zelf vind ik twee jaar borstvoeding geven vrij lang. Maar nogmaals: dat moet iedere moeder zelf weten. Zolang ze andere moeders, die liever voor flesvoeding kiezen, in hun waarde laten. Want dat gebeurt vaak niet. Zo vertelde een cliënt van mij, dat ze van tevoren al had besloten geen borstvoeding te willen geven. Ze had geen zin in de polonaise aan haar lijf en wilde na de bevalling haar lichaam zo snel mogelijk weer voor zichzelf. Een begrijpelijk besluit. Echter, ze kreeg van haar directe omgeving de hele tijd vragen als: ‘Zou je niet toch eens proberen om borstvoeding te geven? Het schijnt zo goed te zijn voor je kindje.’ Ook vroegen volslagen onbekenden haar out of the blue: ‘Waarom geef je eigenlijk geen borstvoeding?’ Mijn cliënte werd hier helemaal door van haar stuk gebracht. Enerzijds voelde ze zich schuldig naar haar kindje toe en anderzijds vroeg ze zich terecht af waar iedereen zich mee bemoeide? Dit is een van de talloze voorbeelden die ik kan noemen van moeders die een beslissing nemen en vervolgens het gevoel krijgen dat ze het niet goed doen als moeder. Ik vind dit heel schrijnend, want deze moeders willen uiteraard ook het beste voor hun kindje. Waarom zou dit per se borstvoeding moeten zijn? Continue reading →