Wat te doen als je een bevaltrauma hebt?

Veel moeders die bij mij in de praktijk komen, hebben een pittige bevalling achter de rug. Ik spreek zelden vrouwen, bij wie de bevalling zoals in het boekje is gegaan. Dat vind ik sowieso een rare uitdrukking, want wat betekent dit eigenlijk? En via welk boekje? Natuurlijk, zijn er ook moeders bij wie dit wel het geval was en bij wie de bevalling wel goed is verlopen. Dit artikel is voor de moeders, waarbij dit niet het geval was. De mama’s die een trauma hebben overgehouden aan hun bevalling en daar tot op de dag van vandaag nog last van hebben.

Moeder worden is a big deal. Voor sommige moeders is het al hun hele leven duidelijk, dat ze moeder wilden worden. Voor de ander kwam dit gevoel pas veel later en bij weer een andere moeder komt dit gevoel misschien wel nooit helemaal uit de verf. Is dat erg? Welnee! Je doet je best als mama, niks meer en niks minder. Als de bevalling dan na negen maanden eindelijk op gang komt, zijn de meeste vrouwen enorm blij dat het zover is. Die laatste weken zijn voor de meeste zwangeren vaak erg zwaar en ze kijken dan reikhalzend uit naar het moment dat ze hun baby eindelijk vast mogen houden. Meestal heb je van te voren een bevalplan geschreven samen met je man, wat je hebt overlegd met je verloskundige of gynaecoloog. Hierin beschrijf je vaak wat je wel en juist niet wil, tijdens je bevalling. Bij mij was dit bijvoorbeeld, dat ik geen co-assistent aan mijn bed wilde, maar een ervaren en empathische verloskundige. Ervaren was ze, empathisch: mwah. En ik kreeg een co-assistent aan mijn bed. Need I say more?

Dat bevalplan had ik dus net zo goed niet kunnen schrijven, dacht ik achteraf. Ik denk eigenlijk dat dit bevalplan vooral voor jou als zwangere mama heel fijn is, zodat je het gevoel krijg, een beetje grip te houden op de situatie. Als het eenmaal zover is en je ligt te bevallen, gaat het er vaak toch anders aan toe, dan je van te voren had gedacht of gehoopt. Om een paar redenen. Allereerst, laat Moeder Natuur zich niet regeren door onze bedachte regels. Zo kan je bevalling ineens drie dagen duren en moet je naar het ziekenhuis, terwijl je had bedacht lekker thuis in een warm bad te kunnen bevallen. Ten tweede, wordt er tijdens een bevalling vaak gebrekkig of onduidelijk gecommuniceerd tussen medische professionals en de kraamvrouw. Zo wordt er bijvoorbeeld vaak over het hoofd van de moeder gesproken, in plaats van tegen haar. Als het gaat om een situatie die hangt tussen leven en dood, is dat begrijpelijk. Maar ook in minder nijpende situaties, gebeurt dit vaak en wordt er bijvoorbeeld een knip gezet, zonder dit van te voren even te zeggen. Ik vind dit ten opzichte van de bevallende vrouw, erg patiënt onvriendelijk. Ik bedoel, ze knippen je vagine open. Kan het nog intiemer?

Dit zorgt ervoor, dat er veel angst en paniek ontstaat bij de moeder die daar de strijd van  haar leven voert. Bevallen is al geen kattenpis, maar de slechte communicatie doet vaak een enorme (negatieve) duit in het zakje. Ik schrijf dit niet om met het belerende vingertje richting verloskundigen of artsen te willen wijzen. Ik zeg dit, omdat ik hoop dat hier verbetering in komt en dat het aantal bevaltrauma’s hierdoor behoorlijk zal dalen. Want, dat is hard nodig, mijns inziens. Mijn man is traumachirurg en vertelt me regelmatig over totaalrupturen, waarbij hij vaak moet helpen hechten samen met de gynaecoloog. Omdat het goed moet gebeuren en je als moeder niet levenslang met de gevolgen van zo’n ruptuur wil blijven zitten. Vaak weten vrouwen van te voren helemaal niet, dat dit soort dingen gaan of kunnen gebeuren. In het moment zelf, is de roes van de bevalling vaak zo allesomvattend aanwezig, dat moeders het allemaal maar laten gebeuren. Om later met een heel naar en soms leeg gevoel achter te blijven.

Als ik merk, dat moeders een echt trauma hebben, na de bevalling, vraag ik uitgebreid door. Zo vraag ik bijvoorbeeld: wat zijn je klachten, heb je vaak nachtmerries, flashbacks van je bevalling, hartkloppingen, stress, woede uitbarstingen, etc? Want dit is nog maar een kleine greep uit de symptomen waar moeders met een bevaltrauma mee rondlopen. Als therapie met mij niet voldoende oplevert, verwijs ik deze moeders altijd door naar een goede EMDR therapeut. Dit is mijns inziens essentieel om van je trauma af te komen en weer leuk van het leven en je baby te kunnen genieten. Niet, dat het na EMDR ineens alles in je leven alleen maar geweldig is, maar je leven wordt weer iets lichter, krijgt weer kleur en je kan het weer een stuk beter aan. Ik ga volgend jaar de opleiding tot EMDR therapeut volgen, omdat ik het zo ontzettend belangrijk vindt, dat moeders met een trauma geholpen kunnen worden door iemand die begrijpt hoe dit is.

Ook ik had een bevaltrauma na de geboorte van mijn oudste kindje. Ik was constant boos op de hele wereld en snapte niet hoe dit kwam. Toen mijn therapeut toenderijd EMDR voorstelde, wist ik niet of het me zou hel[pen. Het was achteraf, het beste wat ik had kunnen doen. De verlichting erna, de opluchting en het niet langer beladen gevoel bij mijn bevalling is niet in woorden uit te drukken. Ik kan het dus aan iedereen aanraden! Blijf in ieder geval praten over je bevaltrauma. Begin er zo snel mogelijk mee in de kraamweek met je kraamverzorgster, je man, een goede vriendin. Maar ook met je eigen verloskundige of arts, als je met een naar gevoel blijft zitten. Geef dan achteraf je grenzen aan en vertel hen wat je moeilijk vond en waar wat jou betreft de schoen knelt. Zo ben jij het kwijt en kan de betreffende zorg professional hier (hopelijk) van leren.

Merk je dat je ook last hebt van nare gedachten na je bevalling? Voel je je eenzaam en heb je sombere buien die maar moeizaam overgaan? Heb je vaak nachtmerries en merk je dat je een kort lontje hebt? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl! Ik weet als geen ander hoe dit voelt!

 

 

 

[:en]Many mothers who come to my practice, have had a tough or negative birth experience. I rarely speak to women who have given birth like it was a piece of cake. I find that a strange expression anyway, because what does this mean, anyway? And what kind of cake? Of course, there are also mothers for whom this was the case and for whom the delivery went nice and smoothly. This article is for the mothers, for whom this was not the case. The mothers who have had a trauma because what happened during giving birth and still suffer from that from it until this day.

The delivery plan

Becoming a mother is a big deal. For some mothers it has been clear throughout their lives that they wanted to become a mother. For others, this feeling came much later in life and with another mothers this feeling may never be fully realized. Is that a bad thing? No! You try to do the best you can as a mom, nothing more and nothing less. When the delivery finally starts after nine months, most women are very happy that the time has come. The last few weeks are often challenging for most pregnant women and they look forward to the moment where they can finally hold their baby. Usually, you have written a delivery plan together with your partner in advance, which you have discussed with your midwife or gynecologist. In this document, you often describe what you do and do not want during your delivery. For me, this was, for example, that I did not want an intern at my bedside, but an experienced and empathetic obstetrician. She was experienced. Empathically: not so much. And I got an intern at my bedside. Need I say more?

So, I might as well not have written my birth plan, to begin with. I actually think that this birth plan is very nice especially for you as a pregnant mother, so that you get the feeling that you have a little grip on the situation. Once the time has come and you are having your baby, it is often different than what you had previously thought or hoped for. For a few reasons. First of all, Mother Nature does not allow itself to be regulated by our devised rules. For example, your birth can suddenly take three days and you have to go into the hospital, even though you thought you could have a natural birth in a warm bath at home. Secondly, communication is often poor or unclear during a birth, between medical professionals and the mother and father. For example, the communications go between the medical professionals and not to the mom herself. They talk over her head, as we say in my country. When it comes to a situation that is balancing between life and death, that is understandable. But even in less critical situation, this often happens. Many moms tell me, they had an episiotomy and a cut is made, without explaining or even telling this in advance to the mother in advance. I find this unbelievable and very rude towards the patient. I mean, they cut your vagina open. Can it get more intimate then that?

Giving birth is not a walk in the park

This causes a lot of fear and panic among the mother who is going through the struggle of her life. Giving birth is not a walk in the park and poor communication often makes a huge (negative) contribution to the situation. I am not writing this to try to point belittling fingers towards the midwives or doctors. I say this, because I hope that the bad communication during child birth will improve. And that the numbers of labor trauma will decrease considerably as a result. Because, I think that is desperately needed. My husband is a trauma surgeon and he tells me often about childbirth ruptures, where he often has to help recovering, together with the gynecologist. Because it has to be done well and as a woman you don’t want to be stuck with the consequences of an injury like this for the rest of your life. Often, women do not know this all can happen in advance. In the moment of child birth itself, the intoxication of the entire situation is often so all-embracing that mothers just let it all happen. Because they are  so overwhelmed. To be left behind with a very unpleasant and sometimes empty feeling afterwards, once the birth is over and they return back home.

EMDR

If I notice that mothers have a real trauma after giving birth, I continue to ask questions. For example, I ask them: what are your complaints, do you often have nightmares, flashbacks about the birth, do you experience heart palpitations, stress, anger outbursts, etc? Because this is just a small sample of the symptoms that mothers with birth trauma walk around with. If therapy with me is not enough, I always refer these mothers to a good EMDR therapist. I think this is essential to get rid of your trauma and to enjoy life and your baby again. Not that suddenly everything in your life after EMDR is just fantastic, but your life does gets a little lighter, it gets color again and you can handle motherhood a lot better. I am going to follow an EMDR therapist training next year because I think it is so important that mothers with trauma can be helped by someone who understands what this is like.

Experience Expert

I had a birth trauma myself, after the birth of my oldest daughter. I was constantly angry with the entire world and didn’t understand why I was feeling this way. When my therapist then suggested EMDR, I didn’t know if it would help me. In retrospect, it was the best thing I could have ever done for myself. The feelings afterwards, the relief and no longer feeling angry or sad about my birth story, cannot be expressed in words. I can therefore recommend it to everyone! In any case, keep talking about your birth trauma. Start talking as soon as possible in the maternity week with your maternity nurse, your husband, a good friend, anyone you trust or feel comfortable with. But, also with your own midwife or doctor, Tell them that you were left feeling unpleasant after the birth. Then state your limits afterwards and tell them what you experienced as difficult and what you think caused all of that. In this way, you get it of your chest and the healthcare professional in question can (hopefully) learn from this all.

Have you noticed that you also have negative thoughts after you have given birth? Do you feel lonely and do you have gloomy moods that pass with difficulty? Do you often have nightmares and do you notice that you have angry episodes? Then please e-mail to info@froufroubegeleiding.nl! I know better than anyone else how this feels and I can help you!