Drie jaar geleden zat ik midden in mijn postnatale depressie. Ik bevond me in een soort sinkhole. Ik werd steeds verder mijn depressie ingezogen en ik voelde me zo intens alleen. Nadat ik de eerste stappen naar mijn herstel had gemaakt en in therapie zat, begon mijn hoofd weer op te klaren. Ik zag dat ik niet alleen was hierin. Dat heel veel moeders niet op een roze wolk zitten na de bevalling. Dat gevoel wilde ik delen met andere moeders. Als ik me al zo eenzaam en geïsoleerd had gevoeld, zouden er vast nog veel meer mama’s zo thuis zitten met hun kersverse baby. Ik besloot een blog te schrijven over mijn postnatale depressie, zodat die moeders zich ook wat minder alleen zouden voelen.  Deze blog ging vervolgens viral en voor ik het wist, stond hij op Me To We, in de Flair en kreeg ik ongelofelijk veel reacties. Tot op de dag van vandaag ben ik intens dankbaar dat ik deze stap toen heb durven nemen. Dit is hoe het ooit allemaal is begonnen. En hoe daarna het pad naar lifecoaching voor moeders zonder roze wolk, zich langzaam maar gestaag ontvouwde. Ik ben dankbaar voor het werk dat ik vandaag de dag doe en voor het feit dat ik ook dit weer met jullie kan delen. Hieronder staat mijn allereerste blog. Ik kan niet geloven dat dit alweer drie jaar geleden is:

Hoe lang ik wel niet heb nagedacht over deze blog. Moet ik hem wel schrijven, of toch maar niet? Uiteindelijk heb ik besloten om hem toch te schrijven. Misschien help ik er een nieuwbakken moeder mee, die het net als ik, ook niet uit durft te spreken. Al help ik er maar een.

Ik had nooit gedacht dat het zover zou komen, dat ik er zo doorheen zou zitten. Dat ik mezelf zo kwijt zou raken, zoals is gebeurd. Toen mijn o zo geliefde oma overleed, was ik natuurlijk bang voor de gevolgen. Bang dat ik me super verdrietig zou voelen, ik heb zelfs de term postnatale depressie in de mond genomen toentertijd. Is het self fulfilling prophecy? Of is het gewoon domme pech? Of beiden? Ik weet het niet en zal het waarschijnlijk ook nooit weten. Maar het feit is, ik heb een postnatale depressie. Het hardop zeggen blijft moeilijk en nu ik deze woorden zwart op wit lees op mijn scherm, krijg ik meteen weer een brok in mijn keel.

Mijn Livia, mijn schattige, ons schattige meisje. Het aller ALLER mooiste wat me ooit is overkomen. Ze vervult me met liefde en een uitzinnig gevoel van geluk en vreugde als ze naar me kijkt. Laat staan als ze naar me lacht, dan breekt de hemel open en hoor ik de engelen zingen.

Alles daarbuiten was zwart. Pikzwart. Urenlange janksessies, een mega lijst met onzekerheden, angst om haar pijn te doen, de opsomming was eindeloos. Ik heb het ontkend, weggestopt, weggelachen. De mensen die mij goed kennen, weten hoe goed ik laatstgenoemde kan. Hoe meer grappen, hoe meer je in mijn geval moet gaan uitkijken. En toen ineens viel het doek. De comédienne was uitgespeeld. Ik kon niet meer.

Dan begint het pas, want ik heb het toegegeven, het gaat eigenlijk helemaal niet zo goed met me. Ik voel me helemaal niet blij en zit al helemaal niet op een roze wolk. Maar zo hoort dat toch? Je hoort blij en dankbaar te zijn als je mama bent geworden. Je mag niet klagen of jammeren dat het zo zwaar is. Maar dat is het verdorie wel! Hartstikke zwaar! De hormonen die van mij een raging bitch maakten, het slaapgebrek en dan nog iedereen die van alles van je wil de hele dag. Soms trok ik de slaapkamerdeur dicht en zei:” Ik ben er even niet.” Telefoon in de hoek van de kamer gegooid, oordoppen in en slapen. Ik wilde niet voelen wat ik daadwerkelijk voelde. Want dat was nogal zwartgallig, kan ik je vertellen.

Het gemis van mijn oma deed daar nog een enorme schep bovenop en uiteindelijk verzoop ik. Ik trappelde zo hard ik kon, maar ik verzoop langzaamaan. Mensen bereiden je hier niet op voor. Want geloof het of niet, ondanks de boeken die erover zijn geschreven, heerst er een enorm taboe op dit onderwerp. Terwijl, toen ik het eenmaal out in the open had gegooid, zoveel vrouwen hier last van blijken te hebben! Er zijn zelfs praatgroepen voor nieuwbakken mama’s met een depressie.

Dankbaar: ben ik. Enorm gezegend met zo’n lieve en makkelijke baby: ben ik. Gelukkig: als ik naar haar kijk. Nu de rest nog. Er zijn dagen geweest, dat ik het niet meer zag zitten en de handdoek in de ring wilde gooien. Niet verder kunnen kijken dan het uur daarna. Godzijdank zijn daar mijn lieve, liefste man en mijn lieve vriendinnen die me op de been houden. Die er alles aan deden en doen om me er boven op te helpen. Je komt op een kruispunt in je leven waarop duidelijk wordt wie je ware vrienden zijn en van welke je afscheid moet nemen. De mensen die het hardst riepen, voor ik was bevallen: ”Ik kom je helpen hoor, ik kom oppassen, boodschappen doen, etc.” Zij waren in geen velden of wegen te bekennen. Maar mijn inner circle, de mensen die het ook niet nodig hebben om het zo hard te roepen, die waren er onvoorwaardelijk. Die doen dat gewoon zonder poespas of bombarie. Die komen aan met bakjes nasi, komen oppassen als je naar therapie moet, doen boodschappen voor je en hangen uren met je aan de telefoon terwijl jij alleen maar kan janken. Makkelijk ben ik nu niet en soms ook niet zo aardig. Ik wil me niet achter mijn depressie verschuilen, maar het is wat het is.

Duizendmaal dank voor mijn schatten die me nu zo steunen. Jullie hebben geen idee hoe blij en dankbaar ik ben dat ik omringd wordt door zoveel liefde. Ik kom er wel, maar lang niet zo snel als ik zou willen. Nu ik weet dat ik niet alleen sta hierin en het durf te uiten, voel ik me bevrijd en niet langer eenzaam zittend op het eiland van ellende. De toekomst lonkt, one babystep at the time.

 

Herken je jezelf in mijn verhaal en wil je hulp? Twijfel dan niet en neem die stap. Mail naar info@froufroubegeleiding.nl. Geen enkele moeder zou een postnatale depressie enkele alleen moeten doorstaan. Dus gun jezelf die hulp en neem contact op![:en]How the story began

I’m Tilda Timmers, 38 years old and living in Amersfoort, The Netherlands. Together with my husband Tim and our two daughters, Livia (6) and Emmi (2). I am a therapist for mothers specialized in postpartum depression and experience expert in this area. I’m also a writer and blogger. You can find me on Instagram @thisispostpartum or the Dutch one @geenrozewolk, which means not on cloud nine.

Almost five years ago I was in the middle of my postnatal depression. I was in a sink hole so deep, I didn’t think I would ever recover. I got sucked into my depression more and more and I felt so alone. I wondered: am I the only mom who feels this way after giving birth? The answer turned out to be: NO! After I made the first steps towards recovery I started talking to a therapist. After a couple of sessions, my head cleared up again. I saw that I was not alone in all of this.  I learned that many mothers are not on cloud nine after child birth.

Sharing is caring

I wanted to share that feeling with other mothers. If I felt so lonely and isolated. I thought to myself, there are probably a lot more mothers sitting at home with their brand new baby also feeling like this. I decided to write a blog about my postpartum depression, for these other mums who were also not feeling well after giving birth. So they would feel less alone and find some support. This blog went viral and before I knew it, it was on various Dutch media outlets. I received an incredible amount of responses. To this day, I am deeply grateful that I dared to take this step at the time. Because, I was so frightened to post this blog at the time. This is how it all started. And how the path to my work with mothers with PPD slowly but steadily unfolded. I am beyond grateful for the work that I am allowed to do today as a therapist and for my upcoming book “This is Post Partum” that will be released next June in New York. I feel so blessed that I can also share my story with other mothers and fathers. Here you can read my very first blog. I can’t believe this was almost six years ago:

Shall I do it or not?

I have doubted so long about publishing this blog. Am I going to write it or not? Eventually I decided to write it anyway. Maybe I can help at least one new mother, who is also scared to speak her mom truth. A mother who is also insecure about motherhood and if she can pull it off.

I never thought it would come to this, that I would go through a rough patch or that I would lose myself like this. When my beloved grandmother died when I was 22 weeks pregnant, I thought about the consequences. I was afraid that I would continue to feel really sad, I even used the term postnatal depression way before my delivery. Is it self-fulfilling prophecy? Or is it just bad luck? Or both? I don’t know and I probably never will. But the fact is, I have a postpartum depression. Saying this out loud remains difficult and now that I read these words black on white on my screen, I immediately get another lump in my throat.

My Livia, my cute, lovely baby girl. She is the light in our lives and the most beautiful thing that ever happened to me. She fills me with love and a mind blowing feeling of happiness and joy when she looks at me. Let alone when she smiles at me, then the sky breaks open and I can hear the angels sing.

Complete hell

Everything else was black. Pitch-black. Hours of crying, an enormous list of uncertainties, the fear of accidentally hurting my baby. The list was endless. I denied it, tucked it away and laughed it away. The people who know me well, also know how well I can pretend that nothing is wrong. I’m the best actress I’ve ever known. The more jokes I make, the more you have to watch me carefully. I hide everything with my smile. And then suddenly the curtain fell. The comedian was done playing her performance. I couldn’t do it anymore.

Admitting something is wrong, was the first step. Saying “I don’t feel happy at all. And I’m most certainly not on cloud nine.”  But that’s how it is supposed to be, right? You should be happy and grateful when you’ve become a mother. You can’t complain or say that it’s so incredibly hard to be a mother. But that’s the truth! Motherhood is freaking intense ,people! Let’s not forget about the hormones that made me into a raging b****, the lack of sleep and that massive feeling of responsibility you feel as a parent. Sometimes I closed the bedroom door and said, “I’m not here.” I would put my phone on silent mode, wear earplugs and just sleep. I didn’t want to feel what I actually felt. Because, that was pretty black, I can tell you. It was the darkest page of my book called life.

The grieve over losing my grandmother added a huge amount of sadness to all of the above and eventually I drowned. I pedaled as hard as I could, but I slowly drowned. People don’t prepare you for this. Because believe it or not, despite the books that thus far have been written about it, there is a huge taboo on this subject. While once I had said it out in the open, so many women appear to be bothered by it! There are even talk groups for new-born mums with depression.

Thankful for my inner circle

I am grateful and extremely blessed with such a sweet and easy baby. I feel myself filled with love when I look at her. Hopefully, I will start to feel happy again as well. There have been days when I couldn’t handle it anymore and I honestly wanted to quit on life. I can’t look beyond the next hour or the hour after that. Thank goodness for my sweet, dearest husband and our wonderful friends who kept me going. This amazing group of people do everything to help me out and get me back on my feet again. You come towards crossroads in your life where it becomes clear who are your true friends are and which ones you should say goodbye to. The people who shouted the loudest before I gave birth: “I’m here to help you, I‘ll come over and look after the baby, do some shopping, etc.” I haven’t seen or talked to them since my baby was born.  But my inner circle, the people who don’t need to say this all the time, they were just there for us. They gave us unconditional love, support and friendship. They just did that without any fuss. They arrive with casseroles, come to babysit when you have to go to therapy, do grocery shopping for you and listen to you on the phone for hours while the only thing I could do was cry.  I am not an easy person right now and sometimes not so friendly either. I don’t want to hide behind my depression, but it is what it is.

A major shout out for my lovely family and friends that have supported us. You have no idea how happy and thankful I am that I am surrounded by so much love. I will get there, but not nearly as fast as I would like. Now that I know that I am not alone in this and dare to express my true feelings and thoughts, I feel liberated. I no longer feel lonely sitting on this deserted island of misery. The future calls, one baby step at the time.

Proud

It is still unreal to read this back, Knowing what all has happened after this blog was published. All these positive and beautiful moments that I have experienced as a therapist and author. I can’t believe my book is being translated and published in English next June. Sometimes it feels like a dream. I now have my own practice (www.froufroubegeleiding.nl) and I help countless mothers and fathers who are not feeling well after giving birth. I also visit these parents at their homes to help them in this difficult situation. This blog is how it all once started and it makes me enormously proud to read it back.