Hoe blijf je eerlijk naar jezelf en je partner?

Hoe blijf je eerlijk naar jezelf en je partner?

Na de de komst van een of meerdere kindjes verandert er een hoop tussen jou en je partner. Voorheen waren jullie met zijn tweetjes en konden jullie gaan en staan waar jullie wilden. Als je een kindje krijgt, is dat ineens voorbij. Natuurlijk, kan je je baby overal mee naartoe nemen. Maar niet iedere ouder kan of wil dat. Hoe dan ook, er verandert enorm veel voor jullie als stel en als ouders.

Daarnaast slapen jullie vooral die eerste periode na de bevalling erg weinig, waardoor je stemming of gemoedstoestand er ook niet altijd beter op wordt. Logisch, dat de druk op jullie als stel dus groter wordt. Niet elk stel kan hier goed mee om gaan en zelfs de meest stabiele stellen krijgen het voor hun kiezen zo net na de bevalling.

Hoe hou je het eerlijk?

Hoe hou je het eerlijk in je relatie? Hoe blijf je eerlijk naar jezelf en je partner toe? Allereerst is het belangrijk dat jullie goed gaan communiceren over de dingen die nu spelen. Merk je dat je dingen moeilijk  of storend vindt? Deel dit dan met je partner. Als je dingen gaat opkroppen, is de kans groot dat het er later of tijdens een discussie, pats boem, uitgooit en dan is de impact vaak erg groot. Je partner kan zich aangevallen voelen of zelfs heel boos worden en dat is zonde. Benoem de dingen die je niet aanstaan in het moment, wacht dus niet te lang met het delen van wat je dwars zit.

Geef elkaar een complimentje

Daarnaast is het belangrijk dat je elkaar complimenten geeft. Dus ook eerlijk zijn als dingen wel lukken of goed gaan. Je bent vaak geneigd om alleen te kijken wat niet lukt, als je eenmaal in die negatieve spiraal zit. Probeer deze te doorbreken en te zien wat je partner allemaal doet in het huishouden of hoe hij jullie kindjes verzorgt en liefdevol benaderd. Het is zo makkelijk om elkaar af te katten of alleen te zien wat de ander niet (goed) doet. Steek je tijd en energie liever in wat jullie gemeen hebben en wat wel lukt en goed gaat.

Ook jij maakt fouten

Wees ook eerlijk naar jezelf toe. Want, ook jij maakt fouten en dat is (gelukkig) heel normaal. We zijn niet perfect als mensen en dat hoeft ook helemaal niet. Dus steek ook hand in eigen boezen en geef toe als je iets onhandig of onjuist hebt aangepakt. Ik denk dat dit ook weer goodwill kweekt bij je partner. De zin “Ja, maar jij…” werkt meestal niet heel constructief in een relatie. Dus probeer deze te vermijden. Begin liever je zin met, “ik begrijp wat je bedoelt….” Dat werk positiever en de ander voelt zich dan ook gehoord.

Hele leven op zijn kop

Realiseer je vooral als stel, dat de komst van een of meerdere kindjes nu eenmaal zwaar kan zijn. Voor de meeste ouders voelt het alsof hun hele leven op zijn kop staat, na de bevalling. Dit kan op een positieve manier zijn, maar voor de meeste stellen is het enorm aanpoten. De nieuwe rol als ouders, dat grote verantwoordelijkheidsgevoel voor de zorg van je kindje en bij mama de rondgierende hormonen, is wat veel. Dus logisch, dat je hier als stel soms moeite mee hebt. Dat wil niet zeggen dat het voor altijd zo blijft.

Vergeet elkaar niet

Plan tijd voor en met elkaar in, Het is zo makkelijk om elkaar te vergeten als je kindjes hebt gekregen. Ik zie dit heel veel in mijn praktijk. Blijf stilstaan bij wat er wel goed gaat en wees hier ook eerlijk in naar jezelf toe maar ook naar je partners. Het hoeft niet allemaal te zijn zoals in de films of social media. Wees vooral jezelf in je relatie, blijf dicht bij wie je bent en waar je voor staat. Dat zal jullie relatie alleen maar ten goede komen.

Wil je hulp?

Merk je dat je relatie niet goed loopt en wil je hulp? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Ik ga je hiermee helpen!

Als je mama vriendinnen je niet begrijpen

Als je mama vriendinnen je niet begrijpen

Soms gebeuren er dingen in je leven, die je erg teleurstellen. Dit zijn vaak dingen die je van te voren niet aan had zien komen. Zoals als je moeder bent geworden en je veel steun verwacht van je mama vriendinnen. Of dat zij je begrijpen, zoals niemand anders je begrijpt.

Andere kijk

Maar wat als dit niet het geval is? Wat als je moeder vriendinnen er een heel andere kijk op na houden of hun kinderen heel anders opvoeden dan jij doet? Of als je mom friends je veroordelen, omdat jij anders tegen dingen aankijkt dan zij? Dit zijn dingen die veel vaker gebeuren dan men doorgaans denkt. Ik hoor het vaak in mijn praktijk, maar zie het om me heen ook veel gebeuren. Zowel in real life als op social media. Moeders die elkaar de maat nemen, omdat zij vinden dat ze de waarheid in pacht hebben.

Veroordeeld worden door vriendinnen

Als een wildvreemde dan iets lelijks tegen je zegt op Instagram, is dit al niet leuk voor een moeder. Laat staan als dit van een goede vriendin komt die je je meest diep gewortelde onzekerheden en intieme geheimen toevertrouwt. Dan komt zoiets extra hard aan. Zo vertelde een cliënt me laats in mijn praktijk, hoe een mama vriendin haar enorm veroordeelde om hoe zij omging met het ziek zijn van haar kindje. Sterker nog: ze raadde deze moeder op vrij agressieve wijze aan om bepaalde stappen te ondernemen en toen mijn cliënte dit niet deed, werd ze hier keihard op afgerekend door deze vriendin.

Ook vertelde een cliënt me onlangs, dat ze had besloten om haar tweeling niet langer borstvoeding te geven. Omdat het simpelweg niet meer ging. Ze had veel moeite gehad met het nemen van deze beslissing en voelde zich enorm schuldig. Toen ze aan haar vriendenkring vertelde dat ze deze beslissing had genomen, kreeg ze geen fijne of warme ondersteuning. Nee, ze werd hier snoei hard op afgerekend. Sterker nog: ze kreeg geheel ongevraagd, allerlei artikelen, websites, etc. toegestuurd met informatie waarom ze wel borstvoeding zou moeten geven. Mijn cliënte vond dit heel erg naar en voelde zich hierdoor heel onzeker en in de steek gelaten door haar vriendengroep. Iets wat ik helaas vaker hoor en wat me enorm aan het hart gaat. (meer…)

Als je het moederschap niet altijd leuk vindt

Als je het moedrschap niet altijd leuk vindt

Van te voren had je een heel mooi beeld van hoe het moederschap zou zijn. Het beeld van hoe het moederschap zou zijn, had je heel helder voor de geest. Je zag jezelf al lekker cocoonen met je baby op de bank, helemaal op een roze wolk. Of rond rennend door de speeltuin met je kleintje en beiden enorm veel plezier hebbend. Het ideale plaatje, zeg maar. Dat ideale plaatje heeft zich als een zaadje gemanifesteerd in je hoofd en je hebt je hier onbewust volledig aan vastgeklampt.

Andere koek

Eenmaal bevallen, blijkt dat het moederschap toch even andere koek is. De slapeloze nachten, de rond razende hormonen en de enorme verantwoordelijkheid voor ze zorg van je kindje, zorgen ervoor dat je het allemaal amper vol kan houden. Logisch, want moeder worden is ook hartstikke indrukwekkend en zwaar. Als je dan ook nog een pittige bevalling hebt gehad en je vaak onzeker voelt, zijn de meeste nieuwbakken moeders vaak de wanhoop nabij. (meer…)

Hoe mijn darmziekte  mij ineens plat legde

Hoe mijn darmziekte  mij ineens plat legde

In 2005 werd ik gediagnosticeerd met de darmziekte collitis ulcerosa. Een ziekte waar ik tot dat moment nog nooit van had gehoord. Ik was met stomheid geslagen. Want, ik was nooit ziek.

Ineens had ik een chronische ziekte, die dus nooit meer over zou gaan. De jaren die volgden waren onzeker. Vele onderzoeken en medicatievoorschriften later, wisten ze dan echt zeker dat dit het was. Een chronische ontsteking van mijn dikke darm. Collitis Ulcerosa is een auto immuunziekte. Wat inhoudt, dat mijn lichaam denkt dat mijn dikke darm hier niet thuis hoort. Alsof hij de vijand is. Met als gevolg, dat mijn lichaam mijn dikke darm dus steeds aanvalt. De gevolgen hiervan zijn verstrekkend, want mijn dikke darm raakt hierdoor chronisch ontstoken en dat zorgt voor heel veel pijn, buikkrampen, diarree en bloedverlies.

Hierdoor slik ik dus sinds 2005 een hele lading medicatie om mijn immuunsysteem te onderdrukken, zodat mijn lichaam mijn dikke darm niet meer aanvalt, maar gewoon lekker met rust laat. Ik slik deze medicatie heel trouw elke dag. Omdat ik weet hoe ziek ik wordt, als ik dit niet doe. Ook qua voeding let ik enorm op wat ik eet. Maar gek genoeg kan geen enkele arts of diëtist of voedingsdeskundige mij vertellen wat ik nou wel en niet kan eten. Ze zitten allemaal een beetje met hun handen in het haar. Dus krijg ik elke keer hetzelfde te horen: hou maar een eet-dagboekje bij dan merk je vanzelf wat wel en niet goed werkt. Nou, ik kan jullie vertellen, de collitis reageert heel random op voeding, daar is echt geen pijl op te trekken, dus dat heb ik eigenlijk ene beetje opgegeven.

Stress is wel een bekende trigger bij de collitis. Iets wat ik als druk werkende mama natuurlijk niet helemaal kan vermijden. De afgelopen periode was vrij stressvol bij ons thuis. Met name doordat Livia zo slecht in haar vel zit op school en alles wat daarbij komt kijken. Dit kwam bij mij als moeder enorm binnen en we vermoeden dat deze hoge stress piek, mij de das om heeft gedaan. Ja, ook ik ben maar een mens. Met als resultaat een plotselinge ziekenhuisopname en weggerukt worden bij mijn gezin. Bijna drie weken lag ik opgenomen door een acute opvlamming van de collitis.

Er werd meteen gestart met Prednison, een paardenmiddel wat in principe mijn immuunsysteem zou moeten platleggen. Naast een opgezet hoofd, hield ik zoveel vocht vast, dat ik niet meer te prikken was en ik soms tien keer per dag geprikt moest worden, voor er een goed werkend infuus in mij zat. Ik had op een gegeven moment zelfs een infuus in mijn voet. In eerste instantie leek de Prednison zijn werk te doen en ging het even beter. Maar, ineens sloeg het ziektebeeld om en werd ik steeds zieker.  Ik gaf nachtenlang over van de pijn, soms wel veertig keer. De pijn was niet te doen en de pijnbestrijding liet nogal te wensen over. Ik heb momenten gehad dat ik dacht, dit is het. Ik ga zo het hoekje om. zo veel pijn had ik. Mega heftig. Dan dacht ik aan mijn kindjes en aan mijn man en knokte ik me weer door zo’n helse nacht heen. Waarom al die koliekaanvallen met overgeven alleen ‘s nachts kwamen, weet ik niet. Het heeft in ieder geval vier weken geduurd, voordat dit stopte. (meer…)

Hoe je als mama kan stoppen met piekeren

Auteur van het boek "Toen kreeg ik weer lucht"

Als je net moeder bent geworden, weet je vaak niet wat je overkomt. Je hebt ineens de zorg over dit kleine baby’tje en je kijkt vol verwondering naar dit kleine wurmpje in je armen. Tegelijkertijd ben je net bevallen en moet je al dit natuurgeweld nog verwerken. Bevallen is geen kattenpis, dus het kost tijd om dit te te verteren. Niet alleen lichamelijk, maar ook het mentale stuk is belangrijk. Tijdens de bevalling, laat je de vrouw achter je die je ooit was en krijg je een nieuwe identiteit. Ineens ben je niet meer gewoon Tilda, maar mama Tilda. Dat is een enorm verschil

Enorm wennen

Niet gek dus, dat veel moeders enorm moeten wennen, zo na de bevalling. Sommige van deze moeders krijgen last van slapeloze nachten (ja ook als de baby slaapt) en hebben ineens veel angsten en sombere gedachten. Dit resulteert in een hoop gepieker. Drie keer raden wanneer dat gepieker plaatsvind? Juist, als iedereen lekker ligt te slapen, ’s nachts.

Piekeren zit in ons DNA

Piekeren is een van de meest voorkomende klachten onder moeders. Het piekeren zit in ons DNA, zou ik bijna willen zeggen. Ik ken geen man die ’s nachts uren wakker ligt. Ja, misschien wel even, maar de meeste mannen liggen ‘s nachts toch echt lekker te knorren. Moeders piekeren niet alleen veel, ze zien vaak ook een hoop beren op de weg. In mijn praktijk zie ik veel moeders die last hebben van wat ik het “wat-nou-als” syndroom. ‘Wat nou als ik geen goede moeder ben? Wat nou als ik mijn kindje niet goed verzorg? Wat nou als mijn baby daar op latere leeftijd last van krijgt? Wat nou als ik geen aantrekkelijke vrouw meer ben voor mijn partner?’

De lijst is eindeloos en dit gepieker en getwijfel kost enorm veel energie. Energie die je juist zo hard nodig hebt voor je partner en je kindjes. Je gezinsleven gaat boven alles, maar gaat vaak gebukt onder de druk en stress, als een van de ouders niet lekker in hun vel zitten. Het is niet even een kwestie van: ‘als mama goed in haar vel zit, gaat het met de kindjes ook beter.’ Nee, zo zwart wit is het gelukkig niet. Het is met name voor jezelf als moeder heel vervelend, als je constant aan jezelf twijfelt en veel piekert. (meer…)

Return to Sender

return to sender

Ik hoor jullie denken, waarom schrijft Tilda nu ineens over Return to Sender? Nou, dat zal ik jullie vertellen. Return to Sender draag ik al jaren een heel warm hart toe. Omdat de opbrengst van deze collectie terug gaat naar degene die het gemaakt heeft! Vanuit mijn sterke rechtvaardigheidsgevoel, spreekt mij dit ontzettend aan. Soms komen er dingen op je pad, daar kan je geen nee tegen zeggen! Dus toen Return to Sender mij benaderde om een eerlijke review over een van hun mooie producten te schrijven, voelde ik me niet alleen vereerd maar ook heel dankbaar. Omdat ik de “senders” nu ook een beetje kan helpen door meer ruchtbaarheid te geven aan hun mooie producten en omdat ik graag mensen blij maak.

Eerst even wat informatie over dit mooie merk

Return to Sender is in 2006 opgericht door Katja Schuurman, Tessa Vos en Maarten van Huijstee. Tijdens haar reizen over de hele wereld, ontdekte Katja dat je niet rijk hoeft te zijn om ambities te hebben in het leven. Ook in de arme takken van de samenleving heb je juist  heel veel mensen die heel graag meer willen bereiken in het leven en hier voor willen strijden. Vaak wordt hen dit onmogelijk gemaakt door het gebrek aan kansen of mogelijkheden. Ook mijn man en ik hebben dit veel gezien, tijdens onze rondreizen. Sinds ik moeder ben, kan ik dit amper aanzien. Het komt nu ik mama ben van twee mooie dochters,  zoveel harder binnen. Katja zag naast alle armoede tijdens deze reizen, gelukkig ook veel mooie initiatieven. Zo ontstond tijdens haar reis door India het idee voor Return to Sender. Het idee was: eerlijke handel als drijfveer achter duurzame ontwikkeling. Win win dus!

Hun missie

De missie van Return to Sender is, om met eerlijke en duurzame handel, moeders en vrouwen te helpen een leven voor zichzelf en voor hun familie op te bouwen. Door de moeders op een duurzame wijze kennis te laten maken met de Westerse markt, kunnen zij hun leefomstandigheden direct verbeteren en leren ze hoe ze dit in de toekomst vol kunnen houden. En daar word ik nou blij van! Want ik vind het schrijnend, dat er wereldwijd zoveel vrouwen en moeders zijn, die geen eerlijke kans krijgen op werk, een fijne toekomst voor hen en hun gezin.

Maar liefst 7 Nederlandse ontwerpers van top niveau ontwikkelen samen met vakmensen uit ontwikkelingslanden jaarlijks een designcollectie. Deze collectie is geïnspireerd op de technieken en materialen uit het land van herkomst. Dit wordt gecombineerd met de kennis van kleuren en vormen van de ontwerper. Op deze manier komen twee werelden samen in één uniek product: handgemaakte designerproducten met een bijzonder en vooral eerlijk verhaal. Eerst werd de Return to Sender collectie verkocht bij de Hema. Tegenwoordig is dit bij de Bijenkorf. (meer…)

Wanner je kind hoogbegaafd blijkt

wanneer je kind hoogbegaafd blijkt

Ik schrijf veel over het moederschap en over de niet zo roze wolk. Maar soms wil ik ook mijn eigen verhaal met jullie delen. Gewoon, omdat ik het belangrijk vindt, dat jullie zien dat ik ook maar gewoon een moeder ben. Die maar wat aanklooit. Met dezelfde struggles als iedere andere mama. Eigenlijk zijn het grotendeels de struggles van Livia, onze oudste dochter die ik met jullie wil delen.

Het mentale stuk had blijkbaar prioriteit

Livia is 5,5 jaar oud en zit in groep twee van de basisschool. Al sinds de peuterschool, krijgen wij te horen dat haar motoriek achterloopt op dat van haar leeftijdsgenootjes. Livia liep pas bij 22 maanden. Lopen kan je het eigenlijk niet eens noemen, ze rende van de een op de andere dag ineens door het huis. Ik voelde me flink gepiepeld. Al die maanden heb ik je gedragen en nu ineens kan je niet alleen lopen, maar ook rennen? Nu snappen we inmiddels hoe dit komt, maar toen stonden we met open mond te kijken.

Nu was het ons dus ook wel opgevallen dat Liv motorisch wat langzamer was,  maar wij besteedden hier niet zoveel aandacht aan. Omdat ze met anderhalf jaar al volzinnen sprak en wij dachten: dit is duidelijk waar haar aandacht naartoe gaat: het mentale stukje. Dat motorische komt vanzelf wel. Alleen, bleef dat motorische stuk wel achter vergeleken met haar mentale ontwikkeling. Dat laatste ging met sprongen vooruit.

Ze heeft een motorische stoornis

Ook toen Livia naar de basisschool ging, kregen we van haar juf te horen: ”Livia beweegt heel houterig en heeft X-benen.” De keer erna zei de juf tijdens het tien minutengesprek: ”We denken dat Livia een motorische stoornis heeft. Jullie moeten met haar naar de fysio.” Wij vonden dit een vrij heftige uitspraak, maar wilden hier wel gevolg aan geven. Dus troonden we naar de fysiotherapeut. Deze heeft Livia uitgebreid getest op zowel fijne, als grove motoriek. Uit alle testen bleek dat ze niet alleen prima benen had, maar ook geen motorische stoornis had. (meer…)

Als je tijdens je zwangerschap non-stop overgeeft

Als je tijden je zwangerschap non-stop overgeeft

Bijna iedere zwangere vrouw is wel een beetje misselijk tijdens haar zwangerschap. Bij velen is dit vaak een van de eerste symptomen, waaraan moeder herkent dat ze zwanger is. Een beetje misselijkheid, hoort erbij, zeggen ze? Maar wat, als je zo ontzettend misselijk bent, dat je constant moet overgeven, in overtreffende trap? Of als je zelfs geen slok water meer binnenhoudt? Deze moeders lijden aan hyperemesis gravidarum (afgekort HG). Dit syndroom zorgt ervoor, dat moeders soms zelfs zo ontzettend ziek zijn, dat ze enkel in een donkere kamer zonder prikkels kunnen verblijven of opgenomen moeten worden in het ziekenhuis gedurende de rest van hun zwangerschap.

Een cliënt van mij verwoordde het als volgt: ”Ik voelde me vaak eenzaam en onbegrepen. Mentaal was het een echte strijd. Ik was bang dat ik niet van ons kindje zou kunnen houden. Gelukkig was het overgeven na de bevalling meteen over.“

De cijfers liegen er niet om

De cijfers geven weer dat 0,5 tot 2 procent van de moeders, last heeft van hyperemesis gravidarum. Dit is naar schatting tussen de 2000 en 4000 vrouwen per jaar. De echte cijfers zullen waarschijnlijk hoger liggen, omdat niet iedere zwangere naar de huisarts stapt of om hulp vraagt. Want: “een beetje misselijkheid hoort erbij.” Of de altijd leuke: ”Je bent zwanger, niet ziek.” Dit soort opmerkingen hoor ik vaak van cliënten in mijn praktijk. Ze voelen zich niet serieus genomen of zelfs een aanstelster, als ze dit soort opmerkingen naar hun hoofd geslingerd krijgen. Laten we een ding voorop stellen: deze HG mama’s klagen of overdrijven niet. Ze zijn vaak intens ziek en niet alleen in het eerste trimester van hun zwangerschap. Nee, vaak tot en met de bevalling aan toe. (meer…)

Mooi nieuws: ik ga ook zwangere  vrouwen zonder roze wolk begeleiden

Mooi nieuws: ik ga ook zwangere  vrouwen zonder roze wolk begeleiden

Sinds ik Frou Frou Begeleiding ben gestart, heb ik al veel moeders mogen helpen die na de bevalling niet op een roze wolk zitten. Het voelt nog steeds onwerkelijk en tegelijkertijd levensecht, dat ik dit werk mag doen, na alles wat ik zelf heb meegemaakt. Ik voel me zo dankbaar!

Steeds meer vraag

Gedurende de afgelopen jaren, kwam steeds vaker de vraag: begeleid je ook moeders die in hun zwangerschap al niet op een roze wolk zitten? Dit deed ik wel, maar was niet de standaard. Omdat de vraag steeds vaker komt en ik via social media steeds meer om hulp gevraagd wordt, heb ik besloten om mijn werkzaamheden als therapeut uit te breiden

Zwangeren zonder roze wolk begeleiden

Vanaf nu ga ik ook moeders begeleiden die in de zwangerschap al niet op een roze wolk zitten. Of dit nu moeders zijn die gewoonweg niet lekker in hun vel zitten of onzeker zijn, mama’s die eerder een postpartum depressie hebben meegemaakt. Of de mama’s die iets ingrijpends meemaken tijdens hun zwangerschap: een overlijden, baanverlies, HG, HELLP. Of de moeders die meerdere miskramen of doodgeboren kindjes hebben gekregen. Alle moeders zijn welkom in mijn praktijk. (meer…)

De belangrijkste dingen die ik leerde toen ik voor de tweede keer moeder werd

De belangrijkste dingen die ik leerde toen ik voor de tweede keer moeder werd

Zoals de meesten van jullie waarschijnlijk wel weten, heb ik na de geboorte van mijn oudste dochtertje Livia, een postpartum depressie doorstaan. Dit was de moeilijkste en zwaarste tijd uit mijn leven. Ik had toendertijd dan ook nooit kunnen denken, dat ik ooit nog aan een tweede kindje zou durven te beginnen. Ik was doodsbang voor een herhaling van zetten en dacht niet dat ik ooit die behoefte zou voelen.

Ik ga iets geks zeggen

Het tegendeel bleek waar. Out of the blue zei ik op een dag tegen mijn man: ”Ik ga iets heel geks zeggen. Maar volgens mij wil ik een tweede kindje.” Waarop hij zei: ”Dan ga ik nu ook iets heel geks zeggen: ”ik ook!” En daar zaten we dan. Naast elkaar hand in hand met ene grote glimlach op de bank. Ik had het geluk, dat ik de tweede keer heel snel zwanger werd. Vol ongeloof staarde ik naar de zwangerschapstest in mijn handen. Minutenlang, staarde ik naar de test met vlinders in mijn buik en een giga smile op mijn gezicht. Ik maakte mijn man wakker en vertelde hem het blije nieuws. De negen maanden erna, vlogen voorbij.

Gentle sectio

De tweede keer moeder worden was een heel andere ervaring. De bevalling van Emmi was een geplande sectio, dus dat vond ik een verademing na mijn eerste traumatische ervaring bij Liv. Ik wist waar ik aan toe was, ik kon van te voren oppas regelen voor mijn oudste en dat voelde heel rustig. Ik telde de weken af en toen het eindelijk oktober was, zei ik tegen mezelf: Yes! Dut is de maand waarin ons kindje geboren wordt! Hoeveel horrorverhalen ik had gehoord over keizersnede, dit bleek allemaal niet op ons van toepassing. Ik vond een gentle sectio een hele mooie ervaring en heb alle details tot op de dag van vandaag in mijn geheugen gegrift staan.

Minder heftig

Hoe wereld verschuivend de eerste keer moeder worden was voor mij, dat heb ik de tweede keer niet zo ervaren. Ik was niet zo de kluts kwijt als de eerste keer. Ik voelde wel meteen onvoorwaardelijke liefde voor Emmi, maar was niet zo van de kaart als toen. Ik wilde Emmi non-stop bij me houden en met haar knuffelen. Begrijp me niet verkeerd, ik was nog steeds een ware hormonella en vond het wederom een enorme rollercoaster. Maar ik vond het niet zo heftig als bij de eerste keer.

Minder zin in kraambezoek

Daarnaast merkte ik, dat ik kraambezoek veel makkelijker buiten de deur hield. Waar ik bij de oudste nog op alles en iedereen ja zei, dacht ik nu: heb ik hier zin in? Dan: ja, kom gezellig langs. Zo niet: dan graag over een paar weken. Ik kon veel beter mijn grenzen aangeven. Het werd ook door iedereen geaccepteerd en begrepen, tot mijn opluchting. Ik had vooral veel behoefte om als gezin lekker samen te cocoonen en aan de nieuwe situatie te wennen. Iets waar ik bij Livia amper de tijd voor had en kreeg. Dit vond ik zo’n verschil!

Tijd voor mezelf

Ook vond ik het makkelijker om tijd voor mezelf vrij te plannen. Het schuldgevoel kon ik dit keer makkelijker relativeren en dus zorgde ik ervoor dat ik regelmatig even alleen de deur uit ging. Al was het maar om even een paar rompertjes te scoren in de stad. Of een snelle kop koffie te doen met een vriendin. Toen ik voor de eerste keer moeder werd, deed ik dit nooit. Het kwam niet eens in me op. Want mijn kind achterlaten Qua equivalent aan een slechte moeder zijn. Dankzij mijn toenmalige psycholoog, leerde ik dat het oké is om af en toe even “Tilda” te zijn, in plaats van  “mama Tilda” Wat een verademing!

Grootste eye opener

Het grootste leermoment van een tweede kindje krijgen vond ik, dat al mijn zorgen of ik wel evenveel van mijn tweede zou kunnen houden als van mijn eerste, al heel snel verdwenen. Ik heb me hier tijdens de zwangerschap vrij druk om gemaakt en ook om het feit of grote zus het wel zo leuk zou vinden. Mijn man snapte hier geen snars van. Die dacht: Livia gaat het fantastisch vinden. Waar maak je je druk om? Goede uitspraak ook, tegen een zwangere met rondrazende hormonen, maar dat daar gelaten. Onze oudste is nogal gevoelig dus ik vreesde dat ze zich buitengesloten of minder belangrijk zou gaan voelen. Dit alles bleek gelukkig helemaal niet het geval en dat was een enorme opluchting voor mij als moeder.

Wat ik tenslotte nog wil vertellen is, dat als je al een kindje hebt en die wordt grote broer of zus, het het mooiste is wat er is, om die twee samen te zien. Een kusje op het hoofdje van je kleine baby, of die twee handjes in een. Die momenten koesterde ik enorm en nog steeds. Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder en slaan ze elkaar regelmatig de hersens in. Maar die begin periode vergeet ik nooit meer.

Wil je hulp?

Ik merk dat veel moeders ook na het krijgen van een tweede of derde (vierde, vijfde, enzovoorts) kindje last kunnen krijgen van een postnatale depressie. Dus bevind je je momenteel op alles behalve een roze wolk en denk je: leuk dit verhaal, maar dit gaat niet over mij. Weet, dat je niet de enige bent. Er zijn veel meer moeders die na het krijgen van een tweede kindje, vastlopen na de bevalling en steun in de rug nodig hebben. Wil je hier hulp bij, mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Samen gaan we werken aan jouw herstel en dat je je weer lekkerder in je vel gaat voelen.