Waarom de lat wat lager mag

Ik heb altijd al moeder willen worden. Al sinds ik op vierjarige leeftijd met mijn pop “Lieselot” door het huis sleepte. Ik zorgde niet alleen voor mijn pop, ook voor mijn knuffels, mijn Barbies en later voor mijn zusje. Dat verzorgende heeft denk ik, altijd in me gezeten. Ik had in mijn hoofd een ideaalbeeld gecreëerd van hoe het moederschap zou moeten zijn. Er was een soort romantisch beeld ontstaan van hoe het zou zijn, om het leven van een moeder te leiden. Zittend in een schommelstoel met een slapende baby in mijn armen, Terwijl ik liedjes neuriede en gelukzalig naar mijn baby staarde.

Reality check

Des te harder was de realiteit, toen ik na de bevalling van mijn oudste kindje helemaal niet bij dit ideaalbeeld leek te kunnen komen. Ik bleef ernaar zoeken, elke dag, maar ik kon het niet vinden. De deceptie was alles omvattend. Ik snapte niet waar mijn roze wolk bleef. De fameuze roze wolk waar iedereen me over verteld had, waarover ik talloze keren had gelezen. Waar was hij? Ik bleef er naar zoeken en des te meer ik perfectie nastreefde, des te meer de teleurstelling kwam opzetten. Mijn leven bestond niet uit roze wolk momenten na de geboorte van mijn oudste. Mijn leven bestond uit angsten, depressieve gedachten en een hele hoop teleurstellingen.

Door het slaapgebrek en de hormonen, kon ik niet meer relativeren. Ik vroeg me steeds af of onze dochter niet een betere moeder verdiende. Of ik überhaupt wel dat moeder-gen in me had. Een oer-moeder voelde me ik allerminst. Het was zo intens zwaar, om me constant zo tekort te voelen doen. Ik legde de lat mega hoog voor mezelf en stelde mezelf constant teleur. Daarnaast had ik het gevoel dat ik ook mijn kindje en mijn man ontzettend tekort deed. Het was enorm zwaar en een hele beladen periode in mijn leven. (meer…)

Waarom je nooit meer op dieet moet gaan!

Ik heb zolang ik me kan herinneren eigenlijk altijd al gestruggeld met eten. Of niet eten. Daar wil ik vanaf zijn. Op mijn zesde kwam ik in een klas terecht waar een enorme pestkop de klas bestierde. Zij besloot dat ik dik was, dus de rest van de klas besloot dit ook. Ze terroriseerde de hele klas en iedereen was bang om ook gepest te worden. Vanaf dat moment werd ik gebombardeerd tot “dik varken”. Vanaf toen, werd ik me heel bewust van mijn lichaam. Ik keek met een andere en vooral meer kritische blik naar mezelf. Een blik die ik de 29 jaar die volgden, niet meer heb kunnen loslaten.

Mijn uiterlijk werd steeds belangrijker

Was ik daadwerkelijk te dik? Welnee. Ik was een gezond meisje, wat danste en bewoog. In haar eentje elastieken in de achtertuin van mijn oma, want vriendjes of vriendinnetjes had ik eigenlijk niet. Naarmate de jaren vorderden, werd me steeds meer duidelijk hoe “belangrijk” uiterlijk eigenlijk voor mij geworden was. Dat kwam enerzijds door de puberteit en anderzijds door de wereld die zich op televisie en in de magazines waar ik een abonnement op had, werd geportretteerd. Popfoto, Yes, Hitkrant. You name it en ik las het. Ik zag alleen maar dunne meiden en wilde er net zo uitzien als hen. Met mijn prachtige maat 38, voelde ik me niet slank genoeg. Hoe zonde denk ik nu! Ik zou een moord doen voor maat 38.

Het jo-jo-effect maakte zich van mij meester

Op een gegeven moment ontdekte ik de dieet mentaliteit. Ik kon afvallen! Het begon onschuldig. Beetje op mijn eten letten en voor ik het weet, vlogen de kilo’s eraf. Toen ik begon te studeren, ontdekte ik pasta en pesto. O en tiramisu. Ik kan wel zeggen dat ik de Italiaanse keuken met volle overgave geconsumeerd heb. All of it! De kilo’s kwamen er in rap tempo bij en ik baalde daar vervolgens weer van. Dus ik besloot weer te gaan afvallen. Met Weight Watchers dit keer. De kilo’s vlogen eraf. Het leek wel magie! Beetje punten tellen, beetje opletten en daarbij sporten en hoppakee: daar ging ik weer een kledingmaat omlaag. Dat zich ondertussen het jo-jo effect had ingezet, merkte ik niet eens. Ik kwam aan en viel weer af. Dat was nou eenmaal zo. Story of my life. En ik ging weer verder met mijn leven. Ik hoorde mezelf wel eens zeggen: ”ik heb levenslang met diëten.” Toch ging er nog geen belletje bij mij rinkelen. (meer…)

Waarom je niks hoeft met de opgelegde mening van een ander

Sommige mensen vinden het belangrijk om hun mening te geven in allerlei verschillende situaties. Deze mensen verkondigen hun gospel, alsof hun leven er vanaf hangt. Vaak, zonder dat hun gesprekspartner daarom vraagt. Ze dringen hun mening aan je op en voordat je het weet, zijn ze jou ofwel aan het overtuigen dat je het moet doen zoals zij het doen. Of ze vertellen je, dat jouw manier van handelen of denken, niet de juiste is. Deze opgelegde mening kan hard binnenkomen. Zeker als je net moeder bent geworden van een of meerdere kindjes.

Je zit waarschijnlijk helemaal niet te wachten op al die ongevraagde adviezen, meningen en overtuigingen van die ander. Jij als mama probeert het ook maar gewoon goed te doen. Niks zo vervelend, als dat je tegen mensen aanloopt, die het allemaal ogenschijnlijk beter weten dan jij en dat niet onder stoelen of banken steken. Want schijn bedriegt, lieve mama’s. Deze mensen, verkondigen hun mening vaak zo sterk, omdat daar iets anders onder zit. Misschien is het hun eigen onzekerheid die hen parten speelt. Wie weet proberen ze hun gebrek aan zelfvertrouwen wel te overschreeuwen met hun zogenaamd zelfverzekerde voorkomen, waarin ze hun mening te pas en te onpas verkondigen.

Weet, dat jij als moeder niks hoeft met al deze ongevraagde meningen. Of dit nu in real life gebeurt of op social media, probeer het zo snel mogelijk naast je neer te leggen. Want wat zegt de mening van een wildvreemde eigenlijk over jou als moeder? Juist. Helemaal niks! Jij bent goed, precies zoals je bent. Je zou het bijna vergeten door alle vooroordelen en harde kritieken die er op social media geuit worden, maar in principe zijn we allemaal geboren met compassie en mededogen. De een ontwikkelt hun empathische kant wat sterker dan de ander, dit verschilt per persoon. Wat is er gebeurt met al die verbitterde, negatieve mensen die maar constant hun ongefilterde mening opdringen aan een ander? Als ze door zouden hebben, wat hun gedrag veroorzaakt bij een ander, zouden ze het dan anders doen? Hoe zouden ze het zelf vinden, als ze op deze manier aangesproken of behandelt zouden worden? (meer…)

Hoe handle je als nieuwbakken moeder onzekerheden na de bevalling?

Hoe tackle je onzekerheden na de bevalling

Als je net bevallen bent, gaat er van alles door je heen. Door het slaapgebrek en de hormonen is je relativeringsniveau beneden alle pijl gezakt. Daarnaast heb je een heel nieuwe rol die je je nog eigen moet zien te maken. Daar bovenop heb je ineens een enorme verantwoordelijkheid voor de zorg voor je baby. Dit alles is voor veel nieuwbakken moeders een scenario, waarbij een leger aan onzekerheden oprukt. Logisch, dat je je hierdoor soms even om het hand voelt. Veel moeders vragen zich af: zijn die andere moeders ook zo onzeker? Worstelen zij ook zo met het moederschap? Vinden andere mama’s het ook zo zwaar? Het antwoord op al deze vragen is: ja!

Het is volkomen normaal dat je je onzeker voelt, zo net na de bevalling. Maar ook later in je leven zal je je als mama nog regelmatig onzeker voelen. Als je weer aan het werk gaat nadat je mama bent geworden of als je kindje voor het eerst naar school gaat bijvoorbeeld. Er zullen zich altijd weer nieuwe situaties voordoen, waardoor je je als moeder soms onzeker voelt. Is dat erg? Nee! Het goede nieuws is: je kan hier beter mee leren omgaan!

Als eerste is het belangrijk dat je erkent dat je je soms onzeker voelt. In plaats van het te gaan verbloemen of juist te overcompenseren door jezelf heel overdreven zelfverzekerd te doen voorkomen, bijvoorbeeld. Het is belangrijk dat je eerlijk bent naar jezelf toe en naar anderen. Zodat je het kan delen met je inner circle en je hier niet de hele tijd alleen mee rond blijft lopen. Op deze manier kunnen anderen je ook helpen met deze onzekerheden en worden de onzekerheden ook minder beladen voor jou als moeder.

Tevens is het evident om te accepteren van jezelf dat je deze onzekerheden hebt. Het is meer dan logisch, dat je als kersverse mama niet alle wijsheid in pacht hebt! En met jou vele andere mama’s ook niet, echt niet! Dus accepteer dit van jezelf. Geef jezelf de ruimte om de onzekerheden er te laten zijn, in plaats van jezelf hierom te veroordelen. Zeg tegen jezelf: ik mag dit voelen, het is er al, dus laat het er gewoon zijn. Op het moment dat je deze gedachten en emoties toelaat, krijg je weer wat meer lucht.

Ten slotte is het voor jezelf heel fijn als je hulp zoekt, op het moment dat je merkt dat de onzekerheden met je op de loop gaan. Een moeder in mijn praktijk vertelde me ooit: ”Ik stond al op met een angstig gevoel. De gedachte ‘ik kan dit niet, ik ben geen goede moeder’, spookte meteen door mijn hoofd. Gevolgd door: ’hoe doen andere moeders dit allemaal?’ Deze mama werd vanaf het moment dat ze opstond al meegenomen door de maalstroom aan gedachten en onzekerheden over zichzelf en het moederschap. Super vervelend, want hierdoor begint je dag al meteen zo naar. Merk je dat je de onzekerheden na de bevalling niet los kan laten? Heb je het gevoel te falen als moeder en hier niet uit te komen? Geen nood! Je bent niet de enige mama die hier last van heeft. Mail naar info@froufroubegeleiding.nl en ik ga je hiermee helpen. De mama die hierboven omschreef, loopt inmiddels weer vrolijk achter de kinderwagen en heeft weer een fijn en ontspannen leven met haar gezin.

Waarom je geen verantwoording hoeft af te leggen over de keuzes die je maakt

Waarom je geen verantwoording af hoeft te leggen over de keuzes die je maakt

Wij vrouwen zijn vaak sneller geneigd om verantwoording af te leggen over onze keuzes, beslissingen en de dingen die we doen. For some reason, vinden wij het meestal heel belangrijk om te pas en te onpas uitleg te geven over het reilen zen zeilen omtrent de keuzes die we maken in onze levens. Tot onbewuste irritatie aan toe. Want zeg nou zelf? Het is toch intens vermoeiend om constant verantwoording af te moeten leggen over van alles en nog wat? Mannen hebben hier vaak veel minder last van. Die nemen zo’n beslissing gewoon en daarmee is de kous vrijwel altijd af. Wij vrouwen gaan daarentegen in conclaaf met iedereen die we tegenkomen: de buurvrouw, de moeders op het schoolplein, de leidsters op de opvang. Maar ook met directe familieleden, goede vrienden en vriendinnen. De meeste moeders die ik spreek in mijn praktijk, worden hier doodmoe van Ze vragen mij regelmatig: waarom doe ik dit? Waarom leg ik constant verantwoording af over mijn keuzes in het leven Waarom kan ik hier niet gewoon maling aan hebben? (meer…)

Hoe ga je als moeder om met schaamte?

Op het moment dat je moeder wordt, krijg je er twee metgezellen bij: schuldgevoel en schaamte. Deze nieuwe metgezellen zitten eigenlijk vrijwel altijd op je schouder in je oor te fluisteren: ‘zou je dat nou wel doen, ik zou me kapot schamen als ik jou was, wat moeten anderen daar niet van denken’, etc. Het is een niet aflatende stroom aan gedachten die je eigenlijk niet wil hebben, maar gratis en voor niks cadeau krijgt bij het moederschap. Veel moeders die ik zie in mijn praktijk, worstelen hiermee. Ze schamen zich voor het feit dat ze niet altijd blij en onbevangen in het moederschap staan. Dat ze het zich van te voren allemaal zo anders hadden voorgesteld en dat moeder zijn soms een ware deceptie is. Ook schamen ze zich voor het feit dat ze vaak terugverlangen naar hoe hun leven was, voordat ze een kindje kregen. De voorbeelden zijn eindeloos. (meer…)

De 10 dingen die ouders mij het vaakst vertellen

De tien dingen die ouders mij het vaakst vertellen

Nieuwbakken ouders krijgen een hoop voor hun kiezen. Hun kindje is nog maar net geboren en er komt enorm veel op deze papa’s en mama’s aan.. Het is dan ook niet voor niks dat veel stellen hulp zoeken, als ze net ouders zijn geworden. In mijn praktijk zie ik regelmatig stellen die enorm worstelen met het ouderschap. Omdat ze het gevoel hebben dat ze falen, geen idee hebben hoe ze het aan moeten pakken of gewoon graag een steuntje in de rug willen. Dit zijn de tien dingen die ouders het vaakst vertellen in therapie:

1. Ik voel me vaak best eenzaam

Eenzaamheid is een groot taboe onder nieuwbakken ouders. Velen durven niet te vertellen, dat ze zich soms eenzaam voelen in hun nieuwe rol als papa of mama. Het is ook geen kattenpis, vader of moeder worden. Eerst was je gewoon Tilda en nu ben je ineens Tilda, de moeder. Deze rolverandering is enorm wennen als je net bevallen bent en zorgt vaak voor vervreemding van de buitenwereld. Ook kan deze rolverandering ervoor zorgen dat ouders geïsoleerd raken. Omdat ze zich geen raad weten met hun gedachten en emoties en geen aansluiting vinden met de buitenwereld over hun soms donkere gedachten. Want de hele wereld zit toch op een roze wolk na de bevalling? Nee. Helaas is dit niet altijd het geval.

2. Waarom ben ik hier aan begonnen?

Bij sommige ouders gaat het niet meteen van een leien dakje na de bevalling. Verschillende factoren kunnen zorgen voor veel stress voor kersverse ouders. Door het slaapgebrek, de krampjes en de hormonen die bij vrouwen een grote rol spelen, voelt een nieuwe moeder zich vaak niet lekker in haar vel. Vaders vinden dit vaak moeilijk om te zien, want ineens is hun vrouw een ander persoon geworden. Ouders voelen zich soms enorm beperkt, want ze kunnen niet meer zo makkelijk de deur uit ,als voor dat ze een kindje kregen. Daarnaast speelt de constante verantwoordelijkheid voor de zorg van hun kindje ook nog een grote rol. Deze verantwoordelijkheid gaat ook niet meer weg en dit zorgt bij de ouders voor gedachten als: ik snak naar mijn oude leven. Was ik hier maar nooit aan begonnen. Ik mis mijn vrijheid. Allemaal heel begrijpelijk. Deel dit alsjeblieft met elkaar, het mag er gewoon zijn.

3. Het lijkt andere ouders zo makkelijk af te gaan en mij niet

Veel ouders vragen zich regelmatig af waarom het andere stellen zo ogenschijnlijk makkelijk af lijkt te gaan. Ik heb nieuws voor jullie, lieve papa’s en mama’s: dat is niet zo! Je zou denken door alle gelukzalige instagrampostst van celebs dat het een en al gelukzaligheid is in de levens van bekende mensen. Niks is minder waar. Ook zij lopen tegen deze moeilijkheden aan. Ook zij dealen met stress, vermoeidheid en die rotkrampjes! Alleen delen ze dit onderdeel van het ouderschap vaak niet op social media. Jammer, want ik denk dat ze hiermee enorm zouden bijdragen aan het doorbreken van het taboe op de grijze wolk!

4. Ik wil geen tweede kind meer

Sommige ouders durven dit niet hardop uit te spreken, maar denken dit wel als ze nog niet zo lang geleden ouders zijn geworden. Ik wil echt nooit meer een tweede kind. Ik vind dit al zo ontzettend heftig, ik moet er niet aan denken, om dit dan straks allemaal nog eens mee te moeten maken. Dat is ook helemaal prima. Je hoeft je daar nu ook nog helemaal over na te denken! Focus je eerst op het nu en de huidige situatie. Probeer eerst uit de overlevingsstand te komen, voordat je überhaupt na gaat denken over een tweede kindje.

5. Ik ben mezelf helemaal kwijt. Wie ben ik nu ik vader of moeder ben?

Als je net ouders geworden bent, is het heel erg zoeken naar wie je bent. Door de hierboven genoemde rolverandering, de verantwoordelijkheid die je voelt voor je kindje(s) en de constante zorg voor jullie kleintje, kom je eigenlijk amper nog aan jezelf toe. Vroeger gingen jullie vaak de hort op, lekker uit eten of naar een festival. Tegenwoordig draait alles om voedingsschema’s, poepluiers en wie regelt welke huishoudelijke taken. Logisch, dat je dan weer moet zoeken naar de balans tussen de persoon die je ooit was en wie je nu bent nu je papa of mama bent geworden. Je oude ik is er nog steeds, die is echt niet met de noorderzon vertrokken. Straks komt er gewoon weer ruimte voor de dingen die jullie beiden fijn vonden om te doen. Je kan je hobby’s weer oppakken, samen uit eten gaan of dingen met vrienden doen. Je moet gewoon weer even de balans terug vinden en dat heeft tijd nodig. Gun jezelf die tijd ook! Dit gaat niet over een nacht ijs.

6. Papa is bang dat zijn emotionele copingskills in het niet valt naast die van mama

Vrouwen zijn van nature vaak ruimer bedeeld met emotionele copingskills dan mannen. Bij de moeders komt het verzorgende, de empathie en de liefdevolle benadering wat makkelijker dan bij de vaders. Logisch, want een vrouw draagt het kindje negen maanden in haar buik en bouwt vanaf dag 1 al een band op met jullie kindje. Vaders zijn soms bang dat ze achterblijven bij hun vrouw in de emotionele ontwikkeling die de opvoeding van hun kindje van hem vraagt. De meeste mannen hebben ook niet opgepast op hun buurkindjes of neefjes en nichtjes. Vrouwen oefenen dit vaak al op jonge leeftijd en hebben in die zin, al een stapje voor. Mannen zijn na de geboorte vaak bang dat ze het emotionele aspect van het ouderschap niet bij kunnen benen en haken vervolgens ontmoedigd af. Met de gedachte: dit kan ik toch niet. Wat weer tot frustraties leidt bij de moeders. Vervolgens worden de vaders bestempeld als lui, ongeïnteresseerd of afwezig. Terwijl deze papa ook gewoon zijn best doet om het allemaal zo goed mogelijk te doen. Weet, dat je het als vader al snel goed doet in de ogen van je kindje. Als je laat zien dat je onvoorwaardelijk van ze houdt en er altijd voor ze bent, zullen ze dit voelen, echt waar.

7. Ik ben vast de enige mama die het “moedergen” totaal mist

Dit is een veel voorkomend fenomeen, wat ik veel voorbij zie komen in mijn praktijk. Moeders voelen vaak de enorme druk om een soort “oermoeder” te zijn. De mama die alles kan, alles weet en nooit iets fout doet. Alleen: die bestaat helemaal niet! Echt niet! Elke moeder verknald wel eens iets, pakt iets onhandig aan of denkt achteraf: was dit nou wel zo’n goed idee? En dat is allemaal prima. Je mag er zijn, precies zoals je bent, Jouw kindje kijkt met grote ogen naar zijn of haar mama en denkt alleen maar: dit is mijn mama en ik ben dol op haar! Je doet het goed, heus waar. Stop met jezelf te vergelijken met andere moeders. Die doen ook maar wat. Heus!

8. Gaan mijn angsten en zorgen ooit over?

Veel ouders krijgen bij het ouderschap een “fijn” cadeau, namelijk niet aflatende angst dat hun kindje iets zal overkomen. Vaders van dochters hebben dit vaak nog een tandje erger, omdat ze allerlei doomscenario’s hebben van wat hun kleine meisje allemaal kan overkomen. Ze slapen er slecht van, piekeren veel en vinden het moeilijk om deze angsten los te laten. Dit geldt voor zowel de vader, als de moeder. Deze angst kan soms de levens van deze papa’s en mama’s enorm beheersen. Zo erg, dat ze op een gegeven moment ook niets meer willen of kunnen ondernemen uit angst, voor wat er mis zou kunnen gaan. Zonde, want zo ontneem je jezelf allerlei mooie momenten met je kleintje. Leg de lat dus wat lager voor jezelf en begin met kleine stapjes.

9. Mijn relatie staat zo onder druk, ik weet niet hoe we dit gaan overleven

Naast het feit dat je als mens veel onder druk komt te staan als je net een baby hebt gekregen, komt ook de relatie tussen twee partners enorm onder druk te staan. Vaak is er amper tijd om samen een warme maaltijd te nuttigen, laat staan om van alles te gaan ondernemen. Ik adviseer stellen dan ook steevast om één avond in de week samen te eten. Of jullie nu uit eten gaan of er een datenight at home van maken, kies iets wat fijn voelt. Maak er iets gezelligs van. Telefoons weg, maak jullie favoriete gerecht en praat met elkaar. Communicatie is alles in een relatie. Als je niet praat over de dingen die je bezighouden, waar je mee zit of waar je tegenaan loopt, kan je partner je moeilijker aanvoelen of begrijpen. Soms wil je gewoon even aangehoord worden of een knuffel, geef dit dan aan. Niet iedereen zit op een oplossing te wachten. Respecteer elkaar en geniet van de tijd samen. Praat over wat je wel allemaal leuk vind aan het ouderschap. Zoek naar dingen die jullie wel nog kunnen doen samen en als gezin. Vind elkaar terug en kies weer bewust voor elkaar, ook nu jullie samen een kindje hebben en alles even op losse schroeven staat. Een relatie is hard werken, voor iedereen. Trust me!

10. Ik weet niet waarom mensen het altijd over die roze wolk hebben. Ik kan hem maar niet vinden

Daar is hij weer! De fameuze roze wolk. Ik kan het niet genoeg benadrukken. De roze wolk is een utopie. Die bestaat niet. Ja, je zal roze wolk momenten hebben op een dag, maar geen enkele ouder zit maandenlang, 24/7 op een roze wolk. Echt niet. Er zullen momenten zijn waarop je je kindje aankijkt en denkt: wat hou ik zielsveel van jou, wat ben je toch lief, ik wil je tegen alles beschermen, etc. Maar er zullen ook momenten zijn waarop je denkt: nu kan ik het even niet meer aan of ik wil je even achter het behang plakken. En dat is allemaal prima! Laat het er gewoon zijn. Accepteer dat het soms gewoon even heel erg aanpoten is en omarm de chaos. Je blijft je niet zo voelen, zoals nu. Weet dat het straks makkelijker zal gaan.

Worstelen jullie met het ouderschap en willen jullie ook een steuntje in de rug? Mail dan naar info@froufroubegelding.nl! Samen werken we aan een betere balans en meer rust binnen jullie gezin.

Hoe voorkom je een relatiecrisis als nieuwbakken ouders?

Op het moment dat je als stel begint na te denken over kinderen, begint er al een kleine verandering te komen in jullie relatie. Je begint te dagdromen over hoe het zal zijn als jullie straks eenmaal kinderen hebben. Jullie hebben beiden vast al verschillende ideeën over de opvoeding, regels en waarden en normen binnen jullie gezin. Sommige stellen zitten volledig op een lijn met betrekking tot deze onderwerpen, andere stellen staan recht tegenover elkaar.

Als het dan eenmaal zover is en jullie zijn papa en mama geworden, komt de grootste verandering. Ineens is daar een klein baby’tje die alles op zijn kop zet. Je eigen identiteit komt op losse schroeven te staan. Je bent nu moeder of vader geworden. Daar komt een heel eisenpakket bij kijken. Ouders worden is, alsof je eindexamen moet doen voor iets, waar je nooit een gedegen opleiding voor hebt gedaan. Logisch, dat jullie als stel, elkaar ook weer moeten vinden. Tussen de poepluiers, de slapeloze nachten en de voedingen door, moet je ergens tijd voor elkaar vrij zien te maken.

Voor veel stellen is dit erg lastig. Doordat jullie leven ineens full-time om de kindje(s) draait, heb je veel minder tijd om samen even alleen te zijn. Een avondje samen weg is in tegenstelling tot vroeger, niet meer zomaar gepland. Tegenwoordig vraagt dit om een ijzersterke planning, regelen van oppas en op tijd reserveren van een leuk restaurantje. Doordeweeks zit je vaak samen doodmoe op de bank, te Netflixen in je pyjama en rollen jullie uiterlijk 22.00 je bed in. Logisch, want je weet maar nooit wat voor nacht je te wachten staat en hoeveel uur slaap je krijgt.

Een relatiecrisis ligt vaak op de loer bij kersverse ouders. (meer…)

De dingen die ik leerde tijdens mijn tweede kraamweek

Wekelijks schrijf ik nieuwe artikelen over het moederschap. Omdat ik het belangrijk vind, dat moeders laagdrempelig informatie kunnen vinden over de leuke en soms ook minder leuke dingen aan het moederschap. Ik bladerde net even door mijn documenten op mijn laptop en stuitte op een stuk tekst wat ik aan het einde van mijn tweede kraamweek heb geschreven. Het is rauw, het is puur en bovenal: heel eerlijk en ik wilde het heel graag met jullie delen.

De 5 dingen die ik geleerd heb tijdens mijn tweede kraamweek:

Dat je borsten ondanks dat je flesvoeding geeft, evengoed enorm gaan stuwen op dag 3 van de kraamweek. Mijn hemel, wat heb ik me beroerd gevoeld. Ik had koorts, ik kon niet slapen door de stuwing en ik was misselijk. Bizar dat dit allemaal gebeurt met je lijf, enkel vanwege de moedermelk die gaat stromen.
Door de enorme druk op je boezem, moet je vrijwel je hele kraamweek douchen met een sportbh aan. Dit is, omdat anders het warme water van de douche, zorgt voor nog meer stuwing. En dat op het moment dat je die sportbh nat en wel uittrekt om een schone aan te trekken, je borsten spontaan melk beginnen te spuiten. Bizar! De Trevi Fontijn was er niks bij.
Al mijn zorgen over of mijn oudste het wel leuk zou vinden met onze nieuwe baby, bleken ongegrond. Ik heb zoveel smeltmomenten gehad van mijn twee meisjes samen. Alle zorgen gingen op dag 1 van de kraamweek, hoppakee, zo het raam uit.
De wond van de keizersnede genas in mijn geval velen malen sneller dan een knip. Wie had dat ooit kunnen denken? Ik in ieder geval niet! Ik liep na een week weer als een kievit buiten achter de wagen. Na de eerste bevalling kon ik na twee weken een keer normaal op een stoel zitten. Wat een verschil!
Mijn kraamverzorgster kwam met het advies om zoveel mogelijk aan mijn baby uit te leggen waar ik mee zit of welke gedachten er door me heen gaan. Alhoewel ik dit advies ook vaak zelf aan moeders in mijn praktijk geef, was ik dit door de zwangerschapsdementie, pardoes vergeten. Dus daar zat ik, in de schommelstoel, huilend door alle hormonen en het slaapgebrek aan mijn baby te vertellen hoe leuk en lief ik haar vindt. Dat ik hier zo naar verlangd had en nooit had kunnen dromen dat dit me nog eens zou gebeuren. Over hoeveel liefde ik voel voor haar en haar grote zus. Dat ik van hen beiden evenveel hield. Maar ook, dat ik me intens schuldig voelde over dat ik met haar grote zus zo weinig had kunnen genieten. Dat ik me steeds afvraag waarom nu wel en toen niet? Ik vertel mijn baby over mijn angsten en dromen, over mijn schuldgevoelens en schaamte. Ze kijkt me aan en laat een diepe zucht. Ik voel haar opluchting en ik weet dat het goed is.

(meer…)

Je leven nadat je een tweede kindje hebt gekregen

Wat je van te voren denkt vs hoe het echt is

Voordat ik ooit moeder werd, kon ik me er niets bij voorstellen hoe het zou zijn om 24/7 voor een kindje te moeten zorgen. Ook al paste ik wekelijks op kindjes van familie en vrienden, de realiteit bleek zo enorm anders, toen ik eenmaal zelf moeder werd. Ik was met stomheid geslagen, over hoe intens het is. De verantwoordelijkheid die je constant voelt, de druk dat je kindje niks mag overkomen, de continue zorg die eigenlijk nooit ophoudt. Ik vond het heel heftig. Toen we besloten, dat we een tweede kindje wilden, was dit voor ons beiden een verrassing. Ik dacht zelf na mijn postnatale depressie, dat ik dit nooit meer aan zou durven. Pas toen ik goed en wel in mijn tweede semester van Emmi’s zwangerschap verkeerde begon het ineens te knagen: wat heb ik nou weer gedaan? Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen? Ik kan helemaal niet voor twee kindjes tegelijk zorgen, dacht ik. Straks vindt Livia er geen snars aan! En daar kwam het schuldgevoel. O en schaamte. Tuurlijk, want die twee passen zo goed bij elkaar.

Ik maakte allerlei voorstellingen over hoe mijn dagen er uit zouden komen te zien. Allerlei verwachtingen, die achteraf vaker niet uitkwamen dan wel. Ik ben niet de enige moeder die zich geen realistisch beeld kon vormen van hoe de komst van een tweede kindje, je leven beïnvloedt. Dit zie ik bij de moeders in mijn praktijk ook heel vaak. Dus besloot ik een eerlijk artikel te schrijven over wat je van te voren verwacht als er een tweede kindje bijkomt en hoe het in het echt is: (meer…)

FrouFrou Begeleiding

Hulp bij Postnatale depressie