Ik vind het te zot voor woorden, dat ik hier een artikel over moet schrijven, maar ik doe het toch.
Onlangs verscheen in de Volkskrant een artikel over hoe een huisarts omschreef, hoe ze door meer betrokkenheid een betere hulpverlener kon zijn. Een prachtig artikel, waar ik me helemaal in kon vinden. Toen ik tegen beter weten in, de reacties ging lezen, viel ik van de ene verbazing in de andere. Een postpartum depressie zou niet bestaan. Het is een mythe. Niet te bewijzen. Dat werk. (meer…)
Toen ik midden in mijn postpartum depressie zat, dacht ik dat dit nooit meer over zou gaan. Omdat ik er met bijna niemand over praatte, had ik het gevoel dat ik de enige moeder op aarde was, die dit onderging. Daarnaast dacht ik ook nog eens dat ik de uitzondering op de regel was, dat ik nou net die ene mama was waarbij dat oer-gen, dat oer-gevoel van het moederschap, totaal ontbrak. De onzekerheid, de angsten en de enorme depressieve gedachten slokten mijn hele bestaan op. Hoe doen al die andere moeders dat, vroeg ik me dagelijks af.
Mijn toenmalige therapeut raadde me mindfulness aan. Omdat het nogal een geitenwollensokken imago had, dacht ik dat mindfulness iets was voor mensen met geitenwollensokken in hun Birkenstocks. Niks mis met Birkenstocks trouwens, ik draag ze graag en met verve. Affijn, mindfuless had dus een vrij stoffig imago. Ik had er weinig verwachtingen van. Wat achteraf gezien, eigenlijk vooral in mijn voordeel werkte. Ik begon me in te lezen en hoe meer ik erover las, hoe meer ik me realiseerde dat mindfulness eigenlijk voor iedereen goed zou zijn. Niet alleen voor moeders zonder roze wolk. Inmiddels, ben ik er van overtuigd dat als de hele wereld een snufje minfulness tot zich zou nemen, de wereld er heel anders uit zou zijn. Een stuk leuker en vriendelijker in ieder geval. (meer…)
Veel stellen hebben het zwaar, zo tijdens de eerste periode na de bevalling. Niet alleen, omdat ze weinig slapen. Maar omdat een kindje krijgen, vaak een enorme impact op jullie beiden heeft als ouders. Daar waar jullie voorheen gewoon je eigen gang konden gaan, zit een van de twee nu vaker thuis met jullie kindje. Dit zorgt vaak voor wrijving bij stellen. Daarnaast moeten jullie die nieuwe rol als ouders nog eigen zien te maken. Iets, waar de meeste nieuwbakken moeders en vaders veel moeite mee hebben aan het begin.
Logisch, want de enorme verantwoordelijkheid die je nu hebt voor de zorg van jullie kindje(s), is mega en alomvattend aanwezig. Je kan eigenlijk nooit meer “uit”. De aan-knop is daar en gaat zelden uit. Veel moeders die bij mij in de praktijk komen, hebben een of meerdere issues met hun partner. Na de bevalling is er veel veranderd en er komt veel druk op jullie schouders te liggen. Er wordt hierdoor ook meer ruzie gemaakt en de sfeer wordt er niet altijd gezelliger op. Neem dit van mij aan: een relatie is KEIHARD werken. En na de komst van een of meerdere kindjes al helemaal. Mensen die zeggen dat het niet zo is, die zijn hier mijns inziens niet helemaal eerlijk over. Ik ken eigenlijk geen een stel dat niet struggelt nadat ze ouders zijn geworden. (meer…)
Veel moeders die bij mij in de praktijk komen, hebben een pittige bevalling achter de rug. Ik spreek zelden vrouwen, bij wie de bevalling zoals in het boekje is gegaan. Dat vind ik sowieso een rare uitdrukking, want wat betekent dit eigenlijk? En via welk boekje? Natuurlijk, zijn er ook moeders bij wie dit wel het geval was en bij wie de bevalling wel goed is verlopen. Dit artikel is voor de moeders, waarbij dit niet het geval was. De mama’s die een trauma hebben overgehouden aan hun bevalling en daar tot op de dag van vandaag nog last van hebben.
Moeder worden is a big deal. Voor sommige moeders is het al hun hele leven duidelijk, dat ze moeder wilden worden. Voor de ander kwam dit gevoel pas veel later en bij weer een andere moeder komt dit gevoel misschien wel nooit helemaal uit de verf. Is dat erg? Welnee! Je doet je best als mama, niks meer en niks minder. Als de bevalling dan na negen maanden eindelijk op gang komt, zijn de meeste vrouwen enorm blij dat het zover is. Die laatste weken zijn voor de meeste zwangeren vaak erg zwaar en ze kijken dan reikhalzend uit naar het moment dat ze hun baby eindelijk vast mogen houden. Meestal heb je van te voren een bevalplan geschreven samen met je man, wat je hebt overlegd met je verloskundige of gynaecoloog. Hierin beschrijf je vaak wat je wel en juist niet wil, tijdens je bevalling. Bij mij was dit bijvoorbeeld, dat ik geen co-assistent aan mijn bed wilde, maar een ervaren en empathische verloskundige. Ervaren was ze, empathisch: mwah. En ik kreeg een co-assistent aan mijn bed. Need I say more?
Dat bevalplan had ik dus net zo goed niet kunnen schrijven, dacht ik achteraf. (meer…)
Ik weet het nog zo goed. Ik hield voor de tweede keer in mijn leven een zwangerschapstest in mijn handen. Vol ongeloof staarde ik ernaar. Ik kon niet geloven dat ik deze keer zo snel zwanger was. Bij de oudste hebben we er ruim anderhalf jaar over gedaan. Dit keer was het binnen twee maanden raak. Ik voelde me vervuld van geluk en dankbaarheid. Maar ook angstig. Want hoe zou het dit keer gaan? Zou ik weer een postnatale depressie krijgen? Of zou het dit keer anders gaan? Ik verlangde er zo naar om dit keer wel een positieve ervaring te mogen hebben. Ik riep mijn man uit bed en vertelde hem lachend ons mooie nieuws: Livia zou een broertje of een zusje krijgen.
In de weken die volgden kreeg ik de ene zwangerschapskwaal na de andere. Dat is het een uitdaging, als je al een opstandige peuter hebt rondlopen en mama om de haverklap ziek, zwak en misselijk is. We hebben het daarom na de eerste echo al verteld. Omdat Liv een heel pienter meisje is en ze allang doorhad dat er wat aan de hand was. Ze reageerde dolblij en trok meteen mijn trui omhoog om te kijken waar mijn dikke buik was. Die was er toen niet, maar dat hebben we later ruimschoots ingehaald. (meer…)
Je kent deze gedachte vast: je staat op het perron op de trein te wachten. In de verte zie je de trein in rap tempo naderen. Even denk je: zal ik ervoor springen? Even snel, als deze gedachte kwam, is hij weer voorbij. Je stapt de trein in en bent hem alweer vergeten. Dit soort gedachten heten intrusies. Deze zogeheten “dwanggedachten” heeft ieder mens in kleine of grotere mate. Moeders die van zichzelf angstig zijn aangelegd, hebben deze gedachten vaker dan andere moeders.
Ik had ze na de bevalling ook heel veel. Zo liep ik op en dag met mijn baby over een brug. Ineens dacht ik: ”als ik de kinderwagen nu loslaat, dan is ze dood.” Ik schrok me kapot. Waarom denk ik dit soort dingen nu ineens, dacht ik. Ik moet wel een hele slechte moeder zijn! Ik durfde het aan niemand te vertellen, zo erg schaamde ik me hiervoor. Daar bovenop kwam nog een flinke dosis schuldgevoel, want welk goed denkend mens, heeft nu dit soort gedachten? Ik dacht dat als ik dit zou delen, ze me ter plekke zouden komen halen en opsluiten in een gesloten inrichting. Na maanden worstelen, durfde ik het eindelijk in therapie te vertellen. (meer…)
Voordat wij kindjes kregen, reisden mijn man ik al veel. We wisten dan ook, dat als we ooit kinderen mochten krijgen, we dit zeker zouden blijven doen. Onze eerste reis met Livia was, toen ik net op begon te krabbelen uit mijn postnatale depressie. Daarna zijn we ook met haar naar Amerika geweest. Toen Emmi vorig jaar zes maanden oud was, gingen we naar het Griekse eiland Mykonos. Heerlijk! Dit jaar wilden we weer wat verder weg. Emmi had het zo goed gedaan en Liv is al zo’n doorgewinterde reiziger, dat durfden we aan.
Na alle enthousiaste verhalen van vrienden en bekenden, kozen we voor Sri Lanka. Het klimaat zag er goed uit, de natuur sprak ons aan en het lekkere eten lonkte ons. Tel daar de inspirerende cultuur bij op en we waren verkocht. Dus, daar gingen we, nog net voordat Livia vijf werd, naar Sri Lanka. We vlogen rechtstreeks op de hoofdstad Colombo (9 uur) en maakten vanuit daar een rondreis het hele eiland over. We eindigden op de Malediven. Wie mijn Instagrampagina volgt, heeft wellicht de updates gezien en in mijn Insta-stories, kan je alles rustig terugkijken, onder het kopje Travel. Het was een magische reis. Na 24 uur, waren we al een stuk meer zen, dan voor we op vakantie gingen. We voelden de stress van ons afglijden en maakten ons op voor onze rondreis.
Tijdens onze tour over dit prachtige eiland, leerde ik veel over de verschillen tussen onze westerse maatschappij, maar ook over mezelf. Hier volgen de 9 tofste dingen die ik leerde tijdens onze reis door Sri Lanka:
Mocht je dit lezen en denken, dit wil ik ook! Mail me gerust over hoe wij het hebben aangepakt: info@froufroubegeleiding.nl. Lees je dit en denk je: ik vind de camping in Brabant ook helemaal top: hartstikke goed! Ik ben echt niet de maatstaf van hoe een vakantie eruit moet zien. Doe vooral wat goed voelt voor jou en je gezin!
Je kent het wel. Je bladert door je dagelijkse Instgram feed. De ene gelukzalige foto na de andere komt voorbij. Je ziet allemaal glamourmoms, fitmoms, or happy moms met de hastags: #happy #blessed #lovemylife. Je ziet foto’s van mooie opgemaakte moeders, altijd lachende baby’s en er is geen vuiltje aan de lucht. Althans, dat lijkt zo. Je denkt bij jezelf, zie je: mijn leven stelt weinig voor. Ik ben niet zo’n glamoureuze mama. Mijn haar is al dagen niet gewassen, in al mijn leuke kleding zitten vlekken en ik heb continue strijd met mijn partner. Waarom kan het in mijn leven niet zo gaan, als bij haar?
Het probleem zit hem niet in de picture perfect foto’s op social media. Het probleem zit het in het feit, dat je bedacht hebt, dat het bij die andere moeders zoveel beter gaat dan bij jou. Je vergelijkt jezelf met iemand die je waarschijnlijk niet eens persoonlijk kent. Je kijkt naar die persoon en denkt: zo’n leven wil ik ook. Je voelt jezelf tekort schieten, je ervaart jaloezie, misschien zelfs wroeging. Is dat erg? Nee! Maar, het is wel zonde. Omdat je namelijk helemaal niet weet hoe het er achter de schermen bij die betreffende persoon aan toe gaat. (meer…)
Borstvoeding versus flesvoeding is een heet hangijzer onder moeders. Ik heb er in mijn boek “Toen kreeg ik weer lucht”, ook al een hoofdstuk aan gewijd. Er zijn een hoop moeders die worstelen met de keuze: ga ik borstvoeding of flesvoeding geven? Omdat ze het allerbeste willen voor hun kindje en zo graag een goede moeder willen zijn.
Hoe sneu is het dan, als borstvoeding niet lukt? Omdat het teveel pijn doet of omdat er simpelweg niet voldoende melk uit komt? Deze net bevallen moeders voelen zich enorm schuldig en ervaren een gevoel van falen. Want al die andere moeders lukt het toch ook? Waarom lukt het mij dan niet? Ook wordt er vaak gezegd dat kunstvoeding minder goed zou zijn als flesvoeding. Wie heeft dat bewezen, vraag ik me dan af? Het feit dat hele massa’s chinezen ’s morgens vroeg al in de rij staan om de pakken Nutrilon naar hun thuisland te exporteren, zegt denk ik al genoeg. Onze flesvoeding is van topkwaliteit. Er zitten ook een hoop andere voordelen aan kunstvoeding: je kan ‘s nachts een keer doorslapen, omdat je partner de nachtvoeding doet. Je kan een keer de deur uit, omdat je niet perse thuis hoeft te zijn om je kindje te voeden. En nee, dan ben je dus geen ontaarde moeder. Dat is volkomen normaal. (meer…)
Als je net moeder bent geworden, komt er heel veel op je af. Allereerst heb je nu ineens het wezentje in je armen, wat je negen maanden lang hebt voelen trappelen, bewegen en groeien in je buik. Voor sommige moeders is dit heel onwerkelijk aan het begin. Daarnaast ben je moe van de bevalling en heb je vaak al twee nachten niet geslapen. Tel daar de rond gierende hormonen bij op en je hebt de poppen aan het dansen.
Voor veel nieuwbakken moeders is het enorm wennen, zo net na de bevalling. Je hebt ineens de enorme verantwoordelijkheid voor de zorg van je kindje. Iets wat veel moeders onrust en angsten geeft. Sommige mama’s vragen zich dagelijks af: wat nou als mijn kindje iets overkomt door mijn toedoen? Ook vinden nieuwbakken mama’s het niet altijd even leuk om moeder te zijn. Omdat ze hun oude leventje missen, veel van zichzelf kwijtraken en zichzelf helemaal opnieuw moeten uitvinden. Was je vroeger nog de laatste die op feestjes naar huis ging en het licht uitdeed, nu zit je ineens veel thuis met je baby. En hoeveel je ook van je kindje houdt, je verlangt soms wel eens terug naar de tijd waar je festival na festival afging en het licht zag worden met je partner. Alleen zeggen de meeste moeders dit niet, omdat ze niet ondankbaar of een slechte moeder willen zijn. (meer…)
