Als je relatie in zwaar weer komt na de bevalling

ALs je relatie na de bevalling in zwaar weer verkeert

Veel stellen hebben het zwaar, zo tijdens de eerste periode na de bevalling. Niet alleen, omdat ze weinig slapen. Maar omdat een kindje krijgen, vaak een enorme impact op jullie beiden heeft als ouders. Daar waar jullie voorheen gewoon je eigen gang konden gaan, zit een van de twee nu vaker thuis met jullie kindje. Dit zorgt vaak voor wrijving bij stellen. Daarnaast moeten jullie die nieuwe rol als ouders nog eigen zien te maken. Iets, waar de meeste nieuwbakken moeders en vaders veel moeite mee hebben aan het begin.

Logisch, want de enorme verantwoordelijkheid die je nu hebt voor de zorg van jullie kindje(s), is mega en alomvattend aanwezig. Je kan eigenlijk nooit meer “uit”. De aan-knop is daar en gaat zelden uit. Veel moeders die bij mij in de praktijk komen, hebben een of meerdere issues met hun partner. Na de bevalling is er veel veranderd en er komt veel druk op jullie schouders te liggen. Er wordt hierdoor ook meer ruzie gemaakt en de sfeer wordt er niet altijd gezelliger op. Neem dit van mij aan: een relatie is KEIHARD werken. En na de komst van een of meerdere kindjes al helemaal. Mensen die zeggen dat het niet zo is, die zijn hier mijns inziens niet helemaal eerlijk over. Ik ken eigenlijk geen een stel dat niet struggelt nadat ze ouders zijn geworden. (meer…)

Wat te doen als je een bevaltrauma hebt

Veel moeders die bij mij in de praktijk komen, hebben een pittige bevalling achter de rug. Ik spreek zelden vrouwen, bij wie de bevalling zoals in het boekje is gegaan. Dat vind ik sowieso een rare uitdrukking, want wat betekent dit eigenlijk? En via welk boekje? Natuurlijk, zijn er ook moeders bij wie dit wel het geval was en bij wie de bevalling wel goed is verlopen. Dit artikel is voor de moeders, waarbij dit niet het geval was. De mama’s die een trauma hebben overgehouden aan hun bevalling en daar tot op de dag van vandaag nog last van hebben.

Moeder worden is a big deal. Voor sommige moeders is het al hun hele leven duidelijk, dat ze moeder wilden worden. Voor de ander kwam dit gevoel pas veel later en bij weer een andere moeder komt dit gevoel misschien wel nooit helemaal uit de verf. Is dat erg? Welnee! Je doet je best als mama, niks meer en niks minder. Als de bevalling dan na negen maanden eindelijk op gang komt, zijn de meeste vrouwen enorm blij dat het zover is. Die laatste weken zijn voor de meeste zwangeren vaak erg zwaar en ze kijken dan reikhalzend uit naar het moment dat ze hun baby eindelijk vast mogen houden. Meestal heb je van te voren een bevalplan geschreven samen met je man, wat je hebt overlegd met je verloskundige of gynaecoloog. Hierin beschrijf je vaak wat je wel en juist niet wil, tijdens je bevalling. Bij mij was dit bijvoorbeeld, dat ik geen co-assistent aan mijn bed wilde, maar een ervaren en empathische verloskundige. Ervaren was ze, empathisch: mwah. En ik kreeg een co-assistent aan mijn bed. Need I say more?

Dat bevalplan had ik dus net zo goed niet kunnen schrijven, dacht ik achteraf. (meer…)

Als je na een postnatale depressie weer zwanger wordt

Als je na een postnatale depressie zwanger wordt

Ik weet het nog zo goed. Ik hield voor de tweede keer in mijn leven een zwangerschapstest in mijn handen. Vol ongeloof staarde ik ernaar. Ik kon niet geloven dat ik deze keer zo snel zwanger was. Bij de oudste hebben we er ruim anderhalf jaar over gedaan. Dit keer was het binnen twee maanden raak. Ik voelde me vervuld van geluk en dankbaarheid. Maar ook angstig. Want hoe zou het dit keer gaan? Zou ik weer een postnatale depressie krijgen? Of zou het dit keer anders gaan? Ik verlangde er zo naar om dit keer wel een positieve ervaring te mogen hebben. Ik riep mijn man uit bed en vertelde hem lachend ons mooie nieuws: Livia zou een broertje of een zusje krijgen.

In de weken die volgden kreeg ik de ene zwangerschapskwaal na de andere. Dat is het een uitdaging, als je al een opstandige peuter hebt rondlopen en mama om de haverklap ziek, zwak en misselijk is. We hebben het daarom na de eerste echo al verteld. Omdat Liv een heel pienter meisje is en ze allang doorhad dat er wat aan de hand was. Ze reageerde dolblij en trok meteen mijn trui omhoog om te kijken waar mijn dikke buik was. Die was er toen niet, maar dat hebben we later ruimschoots ingehaald. (meer…)

Waarom intrusies je juist wél een goede moeder maken

Waarom intrusies je juist een goede moeder maken

Je kent deze gedachte vast: je staat op het perron op de trein te wachten. In de verte zie je de trein in rap tempo naderen. Even denk je: zal ik ervoor springen? Even snel, als deze gedachte kwam, is hij weer voorbij. Je stapt de trein in en bent hem alweer vergeten. Dit soort gedachten heten intrusies. Deze zogeheten “dwanggedachten” heeft ieder mens in kleine of grotere mate. Moeders die van zichzelf angstig zijn aangelegd, hebben deze gedachten vaker dan andere moeders.

Als ik haar nu loslaat, is ze dood

Ik had ze na de bevalling ook heel veel. Zo liep ik op en dag met mijn baby over een brug. Ineens dacht ik: ”als ik de kinderwagen nu loslaat, dan is ze dood.” Ik schrok me kapot. Waarom denk ik dit soort dingen nu ineens, dacht ik. Ik moet wel een hele slechte moeder zijn! Ik durfde het aan niemand te vertellen, zo erg schaamde ik me hiervoor. Daar bovenop kwam nog een flinke dosis schuldgevoel, want welk goed denkend mens, heeft nu dit soort gedachten? Ik dacht dat als ik dit zou delen, ze me ter plekke zouden komen halen en opsluiten in een gesloten inrichting. Na maanden worstelen, durfde ik het eindelijk in therapie te vertellen. (meer…)

Wat ik leerde van het reizen door een boeddhistisch land

Wat ik leerde over reizen boeddhistisch land

Voordat wij kindjes kregen, reisden mijn man ik al veel. We wisten dan ook, dat als we ooit kinderen mochten krijgen, we dit zeker zouden blijven doen. Onze eerste reis met Livia was, toen ik net op begon te krabbelen uit mijn postnatale depressie. Daarna zijn we ook met haar naar Amerika geweest. Toen Emmi vorig jaar zes maanden oud was, gingen we naar het Griekse eiland Mykonos. Heerlijk! Dit jaar wilden we weer wat verder weg. Emmi had het zo goed gedaan en Liv is al zo’n doorgewinterde reiziger, dat durfden we aan.

Na alle enthousiaste verhalen van vrienden en bekenden, kozen we voor Sri Lanka. Het klimaat zag er goed uit, de natuur sprak ons aan en het lekkere eten lonkte ons. Tel daar de inspirerende cultuur bij op en we waren verkocht. Dus, daar gingen we, nog net voordat Livia vijf werd, naar Sri Lanka. We vlogen rechtstreeks op de hoofdstad Colombo (9 uur) en maakten vanuit daar een rondreis het hele eiland over. We eindigden op de Malediven. Wie mijn Instagrampagina volgt, heeft wellicht de updates gezien en in mijn Insta-stories, kan je alles rustig terugkijken, onder het kopje Travel. Het was een magische reis. Na 24 uur, waren we al een stuk meer zen, dan voor we op vakantie gingen. We voelden de stress van ons afglijden en maakten ons op voor onze rondreis.

Tijdens onze tour over dit prachtige eiland, leerde ik veel over de verschillen tussen onze westerse maatschappij, maar ook over mezelf. Hier volgen de 9 tofste dingen die ik leerde tijdens onze reis door Sri Lanka:

Je kan prima reizen naar een land met tijdsverschil als je kleine kinderen hebt. De jetlag viel alles mee, voor zowel ons zelf, als de kindjes. Wij hielden gewoon het ritme van daar aan, qua eten, slapen, spelen en dat ging super. Op reisdagen kan je het ritme het beste gewoon laten gebeuren, want zittend in een taxibusje, heb je niet heel veel afwisseling. Maar leuke spelletjes, reistpilletjes en de tablet doen wonderen.
De bevolking van Sri Lanka was zo ontzettend lief, geduldig en gastvrij, daar kunnen we in de Westerse wereld heel veel van leren. Waar ik me in Nederland, chronisch verontschuldig voor de ravage die mijn kinderen aanrichten, reageerden ze daar heel lief en zachtaardig.” Dat geeft toch niks, dat doen kinderen gewoon!”, hoorden we dan. We vielen van de ene verbazing in de andere. Er werd speciaal eten gemaakt voor Emmi en Livia werd aan de hand overal mee naartoe genomen. Daarnaast nam iedereen foto’s van onze meisjes omdat ze zo lief en mooi vonden, dat is daar heel normaal.
Ze doen niet moeilijk over de tijd. Wij leven op de klok, maar zij hebben de tijd. Zo is het daar echt. Wij als Westerlingen vinden dat vaak ingewikkeld, maar als je accepteert dat het zo is, heb een veel relaxtere vakantie. Zij komen gerust een half uurtje later, maar zijn ook niet geïrriteerd als jij wat later aanschuift of langer de tijd ergens nodig hebt. Hier in Nederland wordt er dan toch vaak op het horloge gekeken.
Het verkeer mag dan een grote chaos zijn in Sri Lanka, ze gunnen elkaar de ruimte en de tijd om veilig op hun bestemming aan te komen. Op de bussen nagelaten, die reden als kippen zonder kop rond. Maar de rest reed mijns inziens heel relaxed. Ja, er wordt vaak getoeterd, maar dat is meer om aan te geven, dat ze eraan komen of als vraag of jij ruimte wil maken. Van een tweebaansweg, wordt gerust een vierbaansweg gemaakt en de motors en Tuk Tuk-jes, rijden overal kris kras doorheen. Hier in de westerse wereld, lijkt het wel of iedereen acute Road Rage of Gilles de la Tourette krijgt, zodra ze achter het stuur kruipen. Zoveel agressie in het verkeer, ik vind dit onbegrijpelijk. In Sri Lanka voelde ik me eerlijk gezegd veiliger dan hier, als ik deelnam aan het verkeer.
Mensen met kinderen worden overal sneller geholpen, mogen voor in de rij of krijgen zitplaatsen aangeboden. Zo klommen wij de trein in naar bergstadje Ella en stonden mensen spontaan op om ons te verwelkomen en vroegen of we daar wilden zitten. Niet omdat we de eerste blanken in de trein waren. Nee, onze coupe stond er vol mee. Maar omdat we kleintjes bij ons hadden, mochten we zitten. De meisjes keken hun ogen uit en hadden de tijd van hun leven in de trein. En wij ook!
Wat ik leerde, is dat ik eigenlijk niks nodig heb om me ultiem gelukkig te voelen. Ik keek op een gegeven moment naar mijn gezin, naar de prachtige jungle waar we ons bevonden en realiseerde me, dat we echt overal ter wereld zouden kunnen wonen zonder spullen en dat we dan echt ultiem gelukkig zouden zijn. Waar ik me thuis kan laven aan m’n fijne spulletjes, miste ik dat in Sri Lanka helemaal niet. Ik voelde me gelukkig met mijn gezin. Punt.
Hoe mooi de natuur kan zijn en hoe divers die wereldwijd is. Dit klinkt misschien als een enorme open deur, maar zodra ik op reis ben, vergaap ik me aan de mooie kleuren, de bergen, de geluiden van al die vogels, de geuren van lekker eten, verse bloemen, de zee. Het is een soort sensorische ontploffing maar dan in positieve zin. De wereld is zo mooi. Ik voel me zo dankbaar dat ik dit weer mocht herontdekken al reizend met mijn gezin. Ik voelde me enorm bevoorrecht. Deze reis zal me nog heel lang bijblijven.
Hoeveel respect de boeddhistische bevolking van Sri Lanka heeft voor dieren en de natuur. Wij gingen zwemmen met wilde zeeschildpadden. Van te voren vertelden ze ons hoe bijzonder en mooi deze dieren zijn en dat je ze met respect en liefde moet benaderen. Ook laten ze alle dieren vrij om te gaan en te staan waar zij willen. Tot aan de zwerfhonden aan toe. Ja, natuurlijk is dat wel eens lastig als je niet van vreemde honden houdt. Maar vanuit hun geloof is dit heel normaal. Geen enkel dier wat wij tegenkwamen werd geslagen of mishandeld, maar met een liefdevolle benadering behandeld.
Ik werk zelf veel met minfulness, maar vind dit zelf ook wel eens lastig om vol te houden, in een maatschappij waar zoveel van je gevraagd wordt. Wij moeders moeten heel veel ballen hoog houden en soms is dat echt een enorme uitdaging. Het vergt enorm veel van je en kost bakken energie. In Sri Lanka leerde ik weer tot de kern te komen. Wat vind ik nu echt belangrijk in mijn leven? Waar besteed ik het liefste mijn aandacht aan en hoe was dat voor ik op vakantie ging? Ik besloot me minder te focussen op social media en meer op mijn gezin en om mijn telefoon vaker weg te leggen. Dit houd ik nog steeds goed vol.

Mocht je dit lezen en denken, dit wil ik ook! Mail me gerust over hoe wij het hebben aangepakt: info@froufroubegeleiding.nl. Lees je dit en denk je: ik vind de camping in Brabant ook helemaal top: hartstikke goed! Ik ben echt niet de maatstaf van hoe een vakantie eruit moet zien. Doe vooral wat goed voelt voor jou en je gezin!

Waarom het gras aan de overkant altijd groener lijkt

Je kent het wel. Je bladert door je dagelijkse Instgram feed. De ene gelukzalige foto na de andere komt voorbij. Je ziet allemaal glamourmoms, fitmoms, or happy moms met de hastags: #happy #blessed #lovemylife. Je ziet foto’s van mooie opgemaakte moeders, altijd lachende baby’s en er is geen vuiltje aan de lucht. Althans, dat lijkt zo. Je denkt bij jezelf, zie je: mijn leven stelt weinig voor. Ik ben niet zo’n glamoureuze mama. Mijn haar is al dagen niet gewassen, in al mijn leuke kleding zitten vlekken en ik heb continue strijd met mijn partner. Waarom kan het in mijn leven niet zo gaan, als bij haar?

Het probleem zit hem niet in de picture perfect foto’s op social media. Het probleem zit het in het feit, dat je bedacht hebt, dat het bij die andere moeders zoveel beter gaat dan bij jou. Je vergelijkt jezelf met iemand die je waarschijnlijk niet eens persoonlijk kent. Je kijkt naar die persoon en denkt: zo’n leven wil ik ook. Je voelt jezelf tekort schieten, je ervaart jaloezie, misschien zelfs wroeging. Is dat erg? Nee! Maar, het is wel zonde. Omdat je namelijk helemaal niet weet hoe het er achter de schermen bij die betreffende persoon aan toe gaat. (meer…)

Borstvoeding of flesvoeding; het is altijd jouw keuze

Borstvoeding versus flesvoeding is een heet hangijzer onder moeders. Ik heb er in mijn boek “Toen kreeg ik weer lucht”, ook al een hoofdstuk aan gewijd. Er zijn een hoop moeders die worstelen met de keuze: ga ik borstvoeding of flesvoeding geven? Omdat ze het allerbeste willen voor hun kindje en zo graag een goede moeder willen zijn.

Hoe sneu is het dan, als borstvoeding niet lukt? Omdat het teveel pijn doet of omdat er simpelweg niet voldoende melk uit komt? Deze net bevallen moeders voelen zich enorm schuldig en ervaren een gevoel van falen. Want al die andere moeders lukt het toch ook? Waarom lukt het mij dan niet? Ook wordt er vaak gezegd dat kunstvoeding minder goed zou zijn als flesvoeding. Wie heeft dat bewezen, vraag ik me dan af? Het feit dat hele massa’s chinezen ’s morgens vroeg al in de rij staan om de pakken Nutrilon naar hun thuisland te exporteren, zegt denk ik al genoeg. Onze flesvoeding is van topkwaliteit. Er zitten ook een hoop andere voordelen aan kunstvoeding: je kan ‘s nachts een keer doorslapen, omdat je partner de nachtvoeding doet. Je kan een keer de deur uit, omdat je niet perse thuis hoeft te zijn om je kindje te voeden. En nee, dan ben je dus geen ontaarde moeder. Dat is volkomen normaal. (meer…)

Help! Ik ben mama!

Als je net moeder bent geworden, komt er heel veel op je af. Allereerst heb je nu ineens het wezentje in je armen, wat je negen maanden lang hebt voelen trappelen, bewegen en groeien in je buik. Voor sommige moeders is dit heel onwerkelijk aan het begin. Daarnaast ben je moe van de bevalling en heb je vaak al twee nachten niet geslapen. Tel daar de rond gierende hormonen bij op en je hebt de poppen aan het dansen.

Voor veel nieuwbakken moeders is het enorm wennen, zo net na de bevalling. Je hebt ineens de enorme verantwoordelijkheid voor de zorg van je kindje. Iets wat veel moeders onrust en angsten geeft. Sommige mama’s vragen zich dagelijks af: wat nou als mijn kindje iets overkomt door mijn toedoen? Ook vinden nieuwbakken mama’s het niet altijd even leuk om moeder te zijn. Omdat ze hun oude leventje missen, veel van zichzelf kwijtraken en zichzelf helemaal opnieuw moeten uitvinden. Was je vroeger nog de laatste die op feestjes naar huis ging en het licht uitdeed, nu zit je ineens veel thuis met je baby. En hoeveel je ook van je kindje houdt, je verlangt soms wel eens terug naar de tijd waar je festival na festival afging en het licht zag worden met je partner. Alleen zeggen de meeste moeders dit niet, omdat ze niet ondankbaar of een slechte moeder willen zijn. (meer…)

Hoe kom je als mama uit je postnatale depressie?

Je had het je van te voren allemaal zo mooi voorgesteld. Voordat je ging bevallen zag je al helemaal voor je hoe je wiegend in je schommelstoel, je kindje zou gaan voeden. Zachtjes drinkend aan je borst, snuffelend aan het hoofdje. Je zag jezelf al helemaal op die roze wolk zitten samen met je gezin. Dagdromend over de toekomst, wrijvend over je dikke buik op de bank.

Maar dan blijkt, dat het na de bevalling toch niet zo lekker gaat. Je voelt je eigenlijk helemaal niet zo happy. Sterker nog: je vraagt je regelmatig af waar je aan begonnen bent. Of dit het nou is, het moederschap. Of je het allemaal wel aan kan en of je wel een goede moeder bent. Je zit niet op een roze wolk, maar op een donkergrijze donderwolk. Je bent kapot moe door de gebroken nachten. Wellicht loopt de borstvoeding niet en draait je hele leven om voeden, kolven, nog meer voeden en hopen dat je baby tussendoor een uurtje slaapt. De hormonen razen ondertussen door je lijf en je relativeringsvermogen is door een historisch dieptepunt gedaald.

Je vraagt je dagelijks af: hoe doen andere moeders dit? Gaat het hen dan wel zo makkelijk af en ben ik de enige die zich zo voelt? Het antwoord is nee! Andere moeders doen ook maar wat. Om het beestje maar gewoon bij het naampje te noemen: we klooien allemaal maar wat aan. Ja echt! De onzekerheden die je als nieuwbakken moeder voelt, zijn heel normaal. Mijn eerste advies is dan ook: ga erover praten. Met je partner, een goede vriendin, je moeder, of de buurvrouw. Deel je onzekerheden en angsten, dat haalt al wat druk van de ketel. Je zal merken dat zij allemaal wel iemand kennen die na de bevalling ook niet op een roze wolk zat (meer…)

Waarom je je als moeder niet hoeft te schamen voor je gedachten

Waarom je je niet hoeft te schamen voor je gedachten

Als moeder kan je soms de meest uiteenlopende gedachten hebben. Je kan het ene moment kijken naar je kind en denken: wat ben jij schattig, zeg! Ik kan je wel opeten, zo lief vind ik je. Maar er kan tien minuten later een gevoel zijn van onbehagen, van onrust. Misschien is het een onderdrukte gedachte die je al een tijdje weg probeert te stoppen. Wellicht heb je het gevoel dat je het allemaal even niet aankan. Want laten we wel wezen: het moederschap is soms heel overweldigend! Logisch dus, dat je gedachten soms alle kanten opgaan. Is dat erg? Welnee!

Jij bent namelijk niet wat je denkt. Onthoud deze goed, want dit is heel belangrijk. Jij bent niet je gedachten en andersom. Dus op het moment dat je een keer iets negatiefs denkt over jezelf, over het moederschap of over het leven an sich: no worries! Dat hebben we allemaal wel eens. Ja, echt. Man of vrouw, jong en oud: allemaal vinden we het leven soms even ruk. Dat wil niet zeggen, dat je je altijd zo blijft voelen. De meeste gedachten gaan namelijk vanzelf weer weg. Alleen voelt dat op het moment zelf niet zo. (meer…)

FrouFrou Begeleiding

Hulp bij Postnatale depressie