Help! Ik ben mama!

Als je net moeder bent geworden, komt er heel veel op je af. Allereerst heb je nu ineens het wezentje in je armen, wat je negen maanden lang hebt voelen trappelen, bewegen en groeien in je buik. Voor sommige moeders is dit heel onwerkelijk aan het begin. Daarnaast ben je moe van de bevalling en heb je vaak al twee nachten niet geslapen. Tel daar de rond gierende hormonen bij op en je hebt de poppen aan het dansen.

Voor veel nieuwbakken moeders is het enorm wennen, zo net na de bevalling. Je hebt ineens de enorme verantwoordelijkheid voor de zorg van je kindje. Iets wat veel moeders onrust en angsten geeft. Sommige mama’s vragen zich dagelijks af: wat nou als mijn kindje iets overkomt door mijn toedoen? Ook vinden nieuwbakken mama’s het niet altijd even leuk om moeder te zijn. Omdat ze hun oude leventje missen, veel van zichzelf kwijtraken en zichzelf helemaal opnieuw moeten uitvinden. Was je vroeger nog de laatste die op feestjes naar huis ging en het licht uitdeed, nu zit je ineens veel thuis met je baby. En hoeveel je ook van je kindje houdt, je verlangt soms wel eens terug naar de tijd waar je festival na festival afging en het licht zag worden met je partner. Alleen zeggen de meeste moeders dit niet, omdat ze niet ondankbaar of een slechte moeder willen zijn. (meer…)

Hoe kom je als mama uit je postnatale depressie?

Je had het je van te voren allemaal zo mooi voorgesteld. Voordat je ging bevallen zag je al helemaal voor je hoe je wiegend in je schommelstoel, je kindje zou gaan voeden. Zachtjes drinkend aan je borst, snuffelend aan het hoofdje. Je zag jezelf al helemaal op die roze wolk zitten samen met je gezin. Dagdromend over de toekomst, wrijvend over je dikke buik op de bank.

Maar dan blijkt, dat het na de bevalling toch niet zo lekker gaat. Je voelt je eigenlijk helemaal niet zo happy. Sterker nog: je vraagt je regelmatig af waar je aan begonnen bent. Of dit het nou is, het moederschap. Of je het allemaal wel aan kan en of je wel een goede moeder bent. Je zit niet op een roze wolk, maar op een donkergrijze donderwolk. Je bent kapot moe door de gebroken nachten. Wellicht loopt de borstvoeding niet en draait je hele leven om voeden, kolven, nog meer voeden en hopen dat je baby tussendoor een uurtje slaapt. De hormonen razen ondertussen door je lijf en je relativeringsvermogen is door een historisch dieptepunt gedaald.

Je vraagt je dagelijks af: hoe doen andere moeders dit? Gaat het hen dan wel zo makkelijk af en ben ik de enige die zich zo voelt? Het antwoord is nee! Andere moeders doen ook maar wat. Om het beestje maar gewoon bij het naampje te noemen: we klooien allemaal maar wat aan. Ja echt! De onzekerheden die je als nieuwbakken moeder voelt, zijn heel normaal. Mijn eerste advies is dan ook: ga erover praten. Met je partner, een goede vriendin, je moeder, of de buurvrouw. Deel je onzekerheden en angsten, dat haalt al wat druk van de ketel. Je zal merken dat zij allemaal wel iemand kennen die na de bevalling ook niet op een roze wolk zat (meer…)

Waarom je je als moeder niet hoeft te schamen voor je gedachten

Waarom je je niet hoeft te schamen voor je gedachten

Als moeder kan je soms de meest uiteenlopende gedachten hebben. Je kan het ene moment kijken naar je kind en denken: wat ben jij schattig, zeg! Ik kan je wel opeten, zo lief vind ik je. Maar er kan tien minuten later een gevoel zijn van onbehagen, van onrust. Misschien is het een onderdrukte gedachte die je al een tijdje weg probeert te stoppen. Wellicht heb je het gevoel dat je het allemaal even niet aankan. Want laten we wel wezen: het moederschap is soms heel overweldigend! Logisch dus, dat je gedachten soms alle kanten opgaan. Is dat erg? Welnee!

Jij bent namelijk niet wat je denkt. Onthoud deze goed, want dit is heel belangrijk. Jij bent niet je gedachten en andersom. Dus op het moment dat je een keer iets negatiefs denkt over jezelf, over het moederschap of over het leven an sich: no worries! Dat hebben we allemaal wel eens. Ja, echt. Man of vrouw, jong en oud: allemaal vinden we het leven soms even ruk. Dat wil niet zeggen, dat je je altijd zo blijft voelen. De meeste gedachten gaan namelijk vanzelf weer weg. Alleen voelt dat op het moment zelf niet zo. (meer…)

Waarom spanning laten gaan een must is

Je kent het gevoel wel, stramme schouders, soms het gevoel alsof er een band om je hoofd zit gespannen. Of je hebt vage rugklachten, waarvan je niet weet hoe je eraan komt. Herkenbaar? Dit is opgebouwde spanning die zich ergens in je lijf manifesteert. Eigenlijk is dit een schreeuw om aandacht vanuit je lichaam. Omdat je te ver bent gegaan en de spanningen zich teveel hebben opgebouwd. Zowel in je hoofd als in je lijf.

Het mentale proces wat hier aan vooraf is gegaan, heb je waarschijnlijk niet eens opgemerkt. Je bent zo druk met je dagelijkse to do list, dat je chronisch in de doe-modus zit. Gas op die lollie en doorgaan. Soms lijken de dagen net als de film “Ground Hog Day”, ze lijken allemaal op elkaar en gaan soms, voor je gevoel, naadloos in elkaar over. Herkenbaar?

Je leeft eigenlijk in de overlevingsstand en dit moet stoppen. Je hebt zoveel spanning in je hoofd en lijf, dat je als een te strak gespannen snaar, bijna op knappen staat. Deze spanning is niet goed voor je. Dit klinkt als een enorme open deur. Toch zijn er moeders die maanden, soms jaren blijven doorlopen met dit probleem. Deze moeders merken de spanningen wel vaag op, maar doen er vervolgens niks mee en leiden hun leven alsof ze geen keuze hebben. Maar die keuze heb je wel! Het is eigenlijk heel simpel: kies voor jezelf. Zet jezelf op de eerste plek, in plaats van je werk, je overvolle sociale agenda. Focus op wat goed voelt voor jou en je gezin en volg dit gevoel. Tot het bittere einde, zou ik eigenlijk willen zeggen. Want niemand wil zich zo gespannen voelen, toch? (meer…)

Als de zwangerschap geen roze wolk is

Het zal je maar gebeuren. Je bent eindelijk zwanger! Al jaren droomde je van het uitzoeken van babykleertjes, het inrichten van de babykamer en het zien groeien van je mooie buik. Je verlangde naar dat wij-gevoel, het gevoel van: vanaf nu zijn we voor altijd samen. Je verheugde je op die eerste trappel in je buik en hoe dit zou voelen. Je droomde al die tijd van een roze wolk. Helaas is die roze wolk voor jou tijdens de zwangerschap nergens te bekennen.

Sterker nog: je voelt je ziek, zwak en misselijk. En als je pech hebt, de hele dag, maar ook de hele zwangerschap door. Sommige moeders zijn zelfs zo erg aan het spugen tijdens de zwangerschap, dat ze in verband met uitdroging- en uitputtingsverschijnselen moeten worden opgenomen in het ziekenhuis. Of je hebt geen last van allerlei zwangerschapskwalen, maar bent vrijwel de hele zwangerschap angstig. Omdat je bang bent dat je een miskraam krijgt of dat er iets mis zal gaan tijdens deze zwangerschap.

Onzekerheid en angst

Dit komt namelijk veel vaker voor dan men denkt. Sommige moeders hebben één of meerdere miskramen meegemaakt en voelen zich hierdoor ontzettend onzeker en bang tijdens hun zwangerschap. Dat is niet ineens voorbij, als dat eerste trimester eindelijk op zijn eind is. Nee, deze moeders blijven hun hele zwangerschap gespannen afwachten of er niet iets anders mis zal gaan. Alsof het zwaard van Damocles constant boven hun hoofd hangt. Dat is heel begrijpelijk, maar ook heel zwaar voor deze moeders.

Angst en depressie komt dus niet alleen na de bevalling voor. Dat begint voor sommige aanstaande mama’s dus al heel vroeg in de zwangerschap. Hoe naar is dat! Ben je eindelijk zwanger, kan je er niet eens van genieten! Deze moeders voelen zich beschaamd en praten er niet over, omdat ze niet ondankbaar willen lijken als ze even van zich af willen praten. Ze voelen zich schuldig, omdat het hen wel gelukt is om zwanger te worden terwijl er nog zoveel moeders zijn waarbij dit niet lukt of gelukt is. “Dus dan ga ik niet zitten zeuren”, hoor ik vaak in mijn praktijk.

Je zeurt heus niet

Ik vind dat alles behalve zeuren, lieve mama’s! En dat schuldgevoel en die schaamte horen er ook bij. Dat mag er gewoon zijn! Accepteer het en laat het dan weer gaan. Realiseer je je, dat jij hier niet voor gekozen hebt. Dat als het aan jou had gelegen, je natuurlijk wel op een roze wolk had gezeten tijdens de zwangerschap. Dat jij zelf ook het liefst stralend die kinderwagen had uit willen zoeken, zonder constant met een kots zakje in je binnenzak rond te moeten lopen. Jij had ook het liefst je zwangerschap in ontspannen en vrolijke stemming door willen brengen, in plaats van te battlen met angstige en sombere gedachten en emoties.

Zoek hulp!

Ik hoop dat als je dit leest, dat je je iets minder eenzaam voelt en dat je weet dat je ergens terecht kunt om hierover te praten. Mijn deur staat altijd voor je open! Zeker met de feestdagen zo voor de deur, moet je niet geïsoleerd thuis gaan zitten en hier alleen mee rond blijven lopen. Praat er alsjeblieft over en zoek hulp, als het je allemaal teveel wordt! Vroegtijdige hulp is ontzettend belangrijk als je in de zwangerschap al niet op een roze wolk zit. Om te voorkomen, dat het straks als een sneeuwbaleffect alleen maar erger wordt. Mail naar info@froufroubegeleiding.nl en ik ga je hiermee helpen!

Hoe incontinentie mijn leven beheerste

Ik heb heel lang getwijfeld of ik dit met jullie zou gaan delen. Het voelt namelijk heel privé. Tegelijkertijd wil ik ook dit taboe doorbreken. Naast de grijze wolk, is incontinentie onder vrouwen ook een groot taboe. Want, laten we wel wezen, niemand wil vertellen dat we bij elke lach, nies of hoestbui eindigen als “Annelies van der Pies” (Brigitte Kaandorp, red).

Het is nogal wat. Je hebt als moeder een of meerdere kindjes gebaard, je lijf heeft een of meerdere zwangerschappen overleefd en daar bovenop ook nog de bevalling(en). Dat is niet goed voor je bekkenbodemspieren. Die rekken uit door dit grove natuurgeweld en ze krijgen scheurtjes in het spierweefsel. Met name langdurig persen of een tangverlossing, verergeren dit alles. Hierdoor verslappen je bekkenbodemspieren en kan je minder goed je plas ophouden. En dat is niet fijn. Sterker nog: het is vrij gênant. Lange tijd heb ik dit probleem voor me gehouden, omdat ik me kapot schaamde.

Niet alleen met lachen of niesen, plaste ik in mijn broek. Nee, met alles. Ik kon nooit spontaan mee rennen met mijn kindjes in de speeltuin of springen en dansen of even gek doen. Dan moest mama even naar boven om zich te verschonen. Op een trampoline of springkussen kon ik al helemaal vergeten. Rennen voor de trein? Forget it! Zo werden me veel leuke momenten met mijn kinderen me ontnomen. Daarnaast sport ik graag en vaak, dit was enorm ingewikkeld. Want ik plaste steevast in mijn broek, maar wilde mijn uitlaatklep ook niet opgeven. Dus ging ik stoïcijns door met mijn sportlessen en hoopte ik maar dat niemand het doorhad.

De NHG-standaard vertelt: “Urine-incontinentie komt voor bij een kwart tot de helft van de volwassen vrouwen, mogelijk gepaard gaande met aanzienlijke negatieve gevolgen voor de kwaliteit van leven. In de loop van een zwangerschap wordt een derde van de vrouwen incontinent. Een half jaar na de bevalling is bij meer dan de helft van deze vrouwen spontaan herstel opgetreden.“ Bij twintig procent is dit dus niet het geval en zij ervaren voor de rest van hun leven stressincontinentie, net als ik dus.

Ik heb in alle stilte geprobeerd om dit probleem op te lossen. You name it, I’ve done it. Kegeloefeningen, intensieve bekkenbodemfysiotherapie, bio-feedback. I have done it all! Niet mijn leukste hobby, dat kan ik je wel vertellen. Ondertussen hielp het allemaal geen snars. Ik plaste nog steeds te pas en te onpas in mijn broek. Ik durfde het zelfs niet aan mijn man te vertellen. Ik dacht: dit is zo niet sexy. Als ik hem dit vertel, vind hij me nooit meer aantrekkelijk.

Toen ik begon op te krabbelen uit mijn postpartum depressie, had ik ruimte om erover te praten. Mondjesmaat en alleen met mijn man en twee goede vriendinnen. En natuurlijk mijn fijne bekkenbodemfysiotherapeute. Zij vertelde me dat twintig procent van de vrouwen hier na de bevalling last van heeft. Daarnaast zijn er de mama’s met een totaalruptuur, die cijfers, liggen nog veel hoger. En dat zijn dan nog de vrouwen die het daadwerkelijk gemeld hebben. De meeste vrouwen praten hier niet over, uit schaamte. Heel begrijpelijk, maar zo gaat het taboe er nooit af. Dus besloot ik hier open over te schrijven. In de hoop dat het probleem meer bespreekbaar wordt gemaakt.

Vrijdag 30 november word ik geopereerd en onderga ik de TVT procedure: Daarnaast zal mijn blaas ook nog worden gelift, want die hangt er na twee zwangerschappen ook wat treurig bij, kan ik je vertellen. Dus ik ben even een weekje out of order. Omdat ik niet weet hoe snel ik hiervan ga herstellen. Ik hoop met dit artikel het stigma van het onderwerp (stress) incontinentie af te halen. Ik hoop dat als andere vrouwen en moeders dit lezen, ze weten dat ze niet alleen zijn. En nog belangrijker: dat er iets aan te doen is! Je hoeft niet de rest van je leven zo rond te blijven lopen. Echt niet!

Mijn arts vertelde me, dat hij soms vrouwen van 65 jaar voor zich krijgt. Deze vrouwen hebben hun halve leven, met stressincontinentie rondgelopen en zich vreselijk erg geschaamd. Zo ontzettend naar vind ik dat. Je zal er maar zo’n lange periode mee rondlopen en al die schaamte met je mee moeten sjouwen. Dus schroom niet om hulp te zoeken. Denk aan mij en dat ik hier ook doorheen ben gegaan. Ik hoop dat het je steun geeft. Wil je meer weten over hoe het mij vergaan is na de operatie? Kijk dan op mijn instagram: https://www.instagram.com/geenrozewolk/ of mail naar info@froufroubegeleiding.nl!

Waarom de lat wat lager mag

Ik heb altijd al moeder willen worden. Al sinds ik op vierjarige leeftijd met mijn pop “Lieselot” door het huis sleepte. Ik zorgde niet alleen voor mijn pop, ook voor mijn knuffels, mijn Barbies en later voor mijn zusje. Dat verzorgende heeft denk ik, altijd in me gezeten. Ik had in mijn hoofd een ideaalbeeld gecreëerd van hoe het moederschap zou moeten zijn. Er was een soort romantisch beeld ontstaan van hoe het zou zijn, om het leven van een moeder te leiden. Zittend in een schommelstoel met een slapende baby in mijn armen, Terwijl ik liedjes neuriede en gelukzalig naar mijn baby staarde.

Reality check

Des te harder was de realiteit, toen ik na de bevalling van mijn oudste kindje helemaal niet bij dit ideaalbeeld leek te kunnen komen. Ik bleef ernaar zoeken, elke dag, maar ik kon het niet vinden. De deceptie was alles omvattend. Ik snapte niet waar mijn roze wolk bleef. De fameuze roze wolk waar iedereen me over verteld had, waarover ik talloze keren had gelezen. Waar was hij? Ik bleef er naar zoeken en des te meer ik perfectie nastreefde, des te meer de teleurstelling kwam opzetten. Mijn leven bestond niet uit roze wolk momenten na de geboorte van mijn oudste. Mijn leven bestond uit angsten, depressieve gedachten en een hele hoop teleurstellingen.

Door het slaapgebrek en de hormonen, kon ik niet meer relativeren. Ik vroeg me steeds af of onze dochter niet een betere moeder verdiende. Of ik überhaupt wel dat moeder-gen in me had. Een oer-moeder voelde me ik allerminst. Het was zo intens zwaar, om me constant zo tekort te voelen doen. Ik legde de lat mega hoog voor mezelf en stelde mezelf constant teleur. Daarnaast had ik het gevoel dat ik ook mijn kindje en mijn man ontzettend tekort deed. Het was enorm zwaar en een hele beladen periode in mijn leven. (meer…)

Waarom je nooit meer op dieet moet gaan!

Ik heb zolang ik me kan herinneren eigenlijk altijd al gestruggeld met eten. Of niet eten. Daar wil ik vanaf zijn. Op mijn zesde kwam ik in een klas terecht waar een enorme pestkop de klas bestierde. Zij besloot dat ik dik was, dus de rest van de klas besloot dit ook. Ze terroriseerde de hele klas en iedereen was bang om ook gepest te worden. Vanaf dat moment werd ik gebombardeerd tot “dik varken”. Vanaf toen, werd ik me heel bewust van mijn lichaam. Ik keek met een andere en vooral meer kritische blik naar mezelf. Een blik die ik de 29 jaar die volgden, niet meer heb kunnen loslaten.

Mijn uiterlijk werd steeds belangrijker

Was ik daadwerkelijk te dik? Welnee. Ik was een gezond meisje, wat danste en bewoog. In haar eentje elastieken in de achtertuin van mijn oma, want vriendjes of vriendinnetjes had ik eigenlijk niet. Naarmate de jaren vorderden, werd me steeds meer duidelijk hoe “belangrijk” uiterlijk eigenlijk voor mij geworden was. Dat kwam enerzijds door de puberteit en anderzijds door de wereld die zich op televisie en in de magazines waar ik een abonnement op had, werd geportretteerd. Popfoto, Yes, Hitkrant. You name it en ik las het. Ik zag alleen maar dunne meiden en wilde er net zo uitzien als hen. Met mijn prachtige maat 38, voelde ik me niet slank genoeg. Hoe zonde denk ik nu! Ik zou een moord doen voor maat 38.

Het jo-jo-effect maakte zich van mij meester

Op een gegeven moment ontdekte ik de dieet mentaliteit. Ik kon afvallen! Het begon onschuldig. Beetje op mijn eten letten en voor ik het weet, vlogen de kilo’s eraf. Toen ik begon te studeren, ontdekte ik pasta en pesto. O en tiramisu. Ik kan wel zeggen dat ik de Italiaanse keuken met volle overgave geconsumeerd heb. All of it! De kilo’s kwamen er in rap tempo bij en ik baalde daar vervolgens weer van. Dus ik besloot weer te gaan afvallen. Met Weight Watchers dit keer. De kilo’s vlogen eraf. Het leek wel magie! Beetje punten tellen, beetje opletten en daarbij sporten en hoppakee: daar ging ik weer een kledingmaat omlaag. Dat zich ondertussen het jo-jo effect had ingezet, merkte ik niet eens. Ik kwam aan en viel weer af. Dat was nou eenmaal zo. Story of my life. En ik ging weer verder met mijn leven. Ik hoorde mezelf wel eens zeggen: ”ik heb levenslang met diëten.” Toch ging er nog geen belletje bij mij rinkelen. (meer…)

Waarom je niks hoeft met de opgelegde mening van een ander

Sommige mensen vinden het belangrijk om hun mening te geven in allerlei verschillende situaties. Deze mensen verkondigen hun gospel, alsof hun leven er vanaf hangt. Vaak, zonder dat hun gesprekspartner daarom vraagt. Ze dringen hun mening aan je op en voordat je het weet, zijn ze jou ofwel aan het overtuigen dat je het moet doen zoals zij het doen. Of ze vertellen je, dat jouw manier van handelen of denken, niet de juiste is. Deze opgelegde mening kan hard binnenkomen. Zeker als je net moeder bent geworden van een of meerdere kindjes.

Je zit waarschijnlijk helemaal niet te wachten op al die ongevraagde adviezen, meningen en overtuigingen van die ander. Jij als mama probeert het ook maar gewoon goed te doen. Niks zo vervelend, als dat je tegen mensen aanloopt, die het allemaal ogenschijnlijk beter weten dan jij en dat niet onder stoelen of banken steken. Want schijn bedriegt, lieve mama’s. Deze mensen, verkondigen hun mening vaak zo sterk, omdat daar iets anders onder zit. Misschien is het hun eigen onzekerheid die hen parten speelt. Wie weet proberen ze hun gebrek aan zelfvertrouwen wel te overschreeuwen met hun zogenaamd zelfverzekerde voorkomen, waarin ze hun mening te pas en te onpas verkondigen.

Weet, dat jij als moeder niks hoeft met al deze ongevraagde meningen. Of dit nu in real life gebeurt of op social media, probeer het zo snel mogelijk naast je neer te leggen. Want wat zegt de mening van een wildvreemde eigenlijk over jou als moeder? Juist. Helemaal niks! Jij bent goed, precies zoals je bent. Je zou het bijna vergeten door alle vooroordelen en harde kritieken die er op social media geuit worden, maar in principe zijn we allemaal geboren met compassie en mededogen. De een ontwikkelt hun empathische kant wat sterker dan de ander, dit verschilt per persoon. Wat is er gebeurt met al die verbitterde, negatieve mensen die maar constant hun ongefilterde mening opdringen aan een ander? Als ze door zouden hebben, wat hun gedrag veroorzaakt bij een ander, zouden ze het dan anders doen? Hoe zouden ze het zelf vinden, als ze op deze manier aangesproken of behandelt zouden worden? (meer…)

Hoe handle je als nieuwbakken moeder onzekerheden na de bevalling?

Hoe tackle je onzekerheden na de bevalling

Als je net bevallen bent, gaat er van alles door je heen. Door het slaapgebrek en de hormonen is je relativeringsniveau beneden alle pijl gezakt. Daarnaast heb je een heel nieuwe rol die je je nog eigen moet zien te maken. Daar bovenop heb je ineens een enorme verantwoordelijkheid voor de zorg voor je baby. Dit alles is voor veel nieuwbakken moeders een scenario, waarbij een leger aan onzekerheden oprukt. Logisch, dat je je hierdoor soms even om het hand voelt. Veel moeders vragen zich af: zijn die andere moeders ook zo onzeker? Worstelen zij ook zo met het moederschap? Vinden andere mama’s het ook zo zwaar? Het antwoord op al deze vragen is: ja!

Het is volkomen normaal dat je je onzeker voelt, zo net na de bevalling. Maar ook later in je leven zal je je als mama nog regelmatig onzeker voelen. Als je weer aan het werk gaat nadat je mama bent geworden of als je kindje voor het eerst naar school gaat bijvoorbeeld. Er zullen zich altijd weer nieuwe situaties voordoen, waardoor je je als moeder soms onzeker voelt. Is dat erg? Nee! Het goede nieuws is: je kan hier beter mee leren omgaan!

Als eerste is het belangrijk dat je erkent dat je je soms onzeker voelt. In plaats van het te gaan verbloemen of juist te overcompenseren door jezelf heel overdreven zelfverzekerd te doen voorkomen, bijvoorbeeld. Het is belangrijk dat je eerlijk bent naar jezelf toe en naar anderen. Zodat je het kan delen met je inner circle en je hier niet de hele tijd alleen mee rond blijft lopen. Op deze manier kunnen anderen je ook helpen met deze onzekerheden en worden de onzekerheden ook minder beladen voor jou als moeder.

Tevens is het evident om te accepteren van jezelf dat je deze onzekerheden hebt. Het is meer dan logisch, dat je als kersverse mama niet alle wijsheid in pacht hebt! En met jou vele andere mama’s ook niet, echt niet! Dus accepteer dit van jezelf. Geef jezelf de ruimte om de onzekerheden er te laten zijn, in plaats van jezelf hierom te veroordelen. Zeg tegen jezelf: ik mag dit voelen, het is er al, dus laat het er gewoon zijn. Op het moment dat je deze gedachten en emoties toelaat, krijg je weer wat meer lucht.

Ten slotte is het voor jezelf heel fijn als je hulp zoekt, op het moment dat je merkt dat de onzekerheden met je op de loop gaan. Een moeder in mijn praktijk vertelde me ooit: ”Ik stond al op met een angstig gevoel. De gedachte ‘ik kan dit niet, ik ben geen goede moeder’, spookte meteen door mijn hoofd. Gevolgd door: ’hoe doen andere moeders dit allemaal?’ Deze mama werd vanaf het moment dat ze opstond al meegenomen door de maalstroom aan gedachten en onzekerheden over zichzelf en het moederschap. Super vervelend, want hierdoor begint je dag al meteen zo naar. Merk je dat je de onzekerheden na de bevalling niet los kan laten? Heb je het gevoel te falen als moeder en hier niet uit te komen? Geen nood! Je bent niet de enige mama die hier last van heeft. Mail naar info@froufroubegeleiding.nl en ik ga je hiermee helpen. De mama die hierboven omschreef, loopt inmiddels weer vrolijk achter de kinderwagen en heeft weer een fijn en ontspannen leven met haar gezin.

FrouFrou Begeleiding

Hulp bij Postnatale depressie