Als de zwangerschap geen roze wolk is

Het zal je maar gebeuren. Je bent eindelijk zwanger! Al jaren droomde je van het uitzoeken van babykleertjes, het inrichten van de babykamer en het zien groeien van je mooie buik. Je verlangde naar dat wij-gevoel, het gevoel van: vanaf nu zijn we voor altijd samen. Je verheugde je op die eerste trappel in je buik en hoe dit zou voelen. Je droomde al die tijd van een roze wolk. Helaas is die roze wolk voor jou tijdens de zwangerschap nergens te bekennen.

Sterker nog: je voelt je ziek, zwak en misselijk. En als je pech hebt, de hele dag, maar ook de hele zwangerschap door. Sommige moeders zijn zelfs zo erg aan het spugen tijdens de zwangerschap, dat ze in verband met uitdroging- en uitputtingsverschijnselen moeten worden opgenomen in het ziekenhuis. Of je hebt geen last van allerlei zwangerschapskwalen, maar bent vrijwel de hele zwangerschap angstig. Omdat je bang bent dat je een miskraam krijgt of dat er iets mis zal gaan tijdens deze zwangerschap.

Onzekerheid en angst

Dit komt namelijk veel vaker voor dan men denkt. Sommige moeders hebben één of meerdere miskramen meegemaakt en voelen zich hierdoor ontzettend onzeker en bang tijdens hun zwangerschap. Dat is niet ineens voorbij, als dat eerste trimester eindelijk op zijn eind is. Nee, deze moeders blijven hun hele zwangerschap gespannen afwachten of er niet iets anders mis zal gaan. Alsof het zwaard van Damocles constant boven hun hoofd hangt. Dat is heel begrijpelijk, maar ook heel zwaar voor deze moeders.

Angst en depressie komt dus niet alleen na de bevalling voor. Dat begint voor sommige aanstaande mama’s dus al heel vroeg in de zwangerschap. Hoe naar is dat! Ben je eindelijk zwanger, kan je er niet eens van genieten! Deze moeders voelen zich beschaamd en praten er niet over, omdat ze niet ondankbaar willen lijken als ze even van zich af willen praten. Ze voelen zich schuldig, omdat het hen wel gelukt is om zwanger te worden terwijl er nog zoveel moeders zijn waarbij dit niet lukt of gelukt is. “Dus dan ga ik niet zitten zeuren”, hoor ik vaak in mijn praktijk.

Je zeurt heus niet

Ik vind dat alles behalve zeuren, lieve mama’s! En dat schuldgevoel en die schaamte horen er ook bij. Dat mag er gewoon zijn! Accepteer het en laat het dan weer gaan. Realiseer je je, dat jij hier niet voor gekozen hebt. Dat als het aan jou had gelegen, je natuurlijk wel op een roze wolk had gezeten tijdens de zwangerschap. Dat jij zelf ook het liefst stralend die kinderwagen had uit willen zoeken, zonder constant met een kots zakje in je binnenzak rond te moeten lopen. Jij had ook het liefst je zwangerschap in ontspannen en vrolijke stemming door willen brengen, in plaats van te battlen met angstige en sombere gedachten en emoties.

Zoek hulp!

Ik hoop dat als je dit leest, dat je je iets minder eenzaam voelt en dat je weet dat je ergens terecht kunt om hierover te praten. Mijn deur staat altijd voor je open! Zeker met de feestdagen zo voor de deur, moet je niet geïsoleerd thuis gaan zitten en hier alleen mee rond blijven lopen. Praat er alsjeblieft over en zoek hulp, als het je allemaal teveel wordt! Vroegtijdige hulp is ontzettend belangrijk als je in de zwangerschap al niet op een roze wolk zit. Om te voorkomen, dat het straks als een sneeuwbaleffect alleen maar erger wordt. Mail naar info@froufroubegeleiding.nl en ik ga je hiermee helpen!

Hoe incontinentie mijn leven beheerste

Ik heb heel lang getwijfeld of ik dit met jullie zou gaan delen. Het voelt namelijk heel privé. Tegelijkertijd wil ik ook dit taboe doorbreken. Naast de grijze wolk, is incontinentie onder vrouwen ook een groot taboe. Want, laten we wel wezen, niemand wil vertellen dat we bij elke lach, nies of hoestbui eindigen als “Annelies van der Pies” (Brigitte Kaandorp, red).

Het is nogal wat. Je hebt als moeder een of meerdere kindjes gebaard, je lijf heeft een of meerdere zwangerschappen overleefd en daar bovenop ook nog de bevalling(en). Dat is niet goed voor je bekkenbodemspieren. Die rekken uit door dit grove natuurgeweld en ze krijgen scheurtjes in het spierweefsel. Met name langdurig persen of een tangverlossing, verergeren dit alles. Hierdoor verslappen je bekkenbodemspieren en kan je minder goed je plas ophouden. En dat is niet fijn. Sterker nog: het is vrij gênant. Lange tijd heb ik dit probleem voor me gehouden, omdat ik me kapot schaamde.

Niet alleen met lachen of niesen, plaste ik in mijn broek. Nee, met alles. Ik kon nooit spontaan mee rennen met mijn kindjes in de speeltuin of springen en dansen of even gek doen. Dan moest mama even naar boven om zich te verschonen. Op een trampoline of springkussen kon ik al helemaal vergeten. Rennen voor de trein? Forget it! Zo werden me veel leuke momenten met mijn kinderen me ontnomen. Daarnaast sport ik graag en vaak, dit was enorm ingewikkeld. Want ik plaste steevast in mijn broek, maar wilde mijn uitlaatklep ook niet opgeven. Dus ging ik stoïcijns door met mijn sportlessen en hoopte ik maar dat niemand het doorhad.

De NHG-standaard vertelt: “Urine-incontinentie komt voor bij een kwart tot de helft van de volwassen vrouwen, mogelijk gepaard gaande met aanzienlijke negatieve gevolgen voor de kwaliteit van leven. In de loop van een zwangerschap wordt een derde van de vrouwen incontinent. Een half jaar na de bevalling is bij meer dan de helft van deze vrouwen spontaan herstel opgetreden.“ Bij twintig procent is dit dus niet het geval en zij ervaren voor de rest van hun leven stressincontinentie, net als ik dus.

Ik heb in alle stilte geprobeerd om dit probleem op te lossen. You name it, I’ve done it. Kegeloefeningen, intensieve bekkenbodemfysiotherapie, bio-feedback. I have done it all! Niet mijn leukste hobby, dat kan ik je wel vertellen. Ondertussen hielp het allemaal geen snars. Ik plaste nog steeds te pas en te onpas in mijn broek. Ik durfde het zelfs niet aan mijn man te vertellen. Ik dacht: dit is zo niet sexy. Als ik hem dit vertel, vind hij me nooit meer aantrekkelijk.

Toen ik begon op te krabbelen uit mijn postpartum depressie, had ik ruimte om erover te praten. Mondjesmaat en alleen met mijn man en twee goede vriendinnen. En natuurlijk mijn fijne bekkenbodemfysiotherapeute. Zij vertelde me dat twintig procent van de vrouwen hier na de bevalling last van heeft. Daarnaast zijn er de mama’s met een totaalruptuur, die cijfers, liggen nog veel hoger. En dat zijn dan nog de vrouwen die het daadwerkelijk gemeld hebben. De meeste vrouwen praten hier niet over, uit schaamte. Heel begrijpelijk, maar zo gaat het taboe er nooit af. Dus besloot ik hier open over te schrijven. In de hoop dat het probleem meer bespreekbaar wordt gemaakt.

Vrijdag 30 november word ik geopereerd en onderga ik de TVT procedure: Daarnaast zal mijn blaas ook nog worden gelift, want die hangt er na twee zwangerschappen ook wat treurig bij, kan ik je vertellen. Dus ik ben even een weekje out of order. Omdat ik niet weet hoe snel ik hiervan ga herstellen. Ik hoop met dit artikel het stigma van het onderwerp (stress) incontinentie af te halen. Ik hoop dat als andere vrouwen en moeders dit lezen, ze weten dat ze niet alleen zijn. En nog belangrijker: dat er iets aan te doen is! Je hoeft niet de rest van je leven zo rond te blijven lopen. Echt niet!

Mijn arts vertelde me, dat hij soms vrouwen van 65 jaar voor zich krijgt. Deze vrouwen hebben hun halve leven, met stressincontinentie rondgelopen en zich vreselijk erg geschaamd. Zo ontzettend naar vind ik dat. Je zal er maar zo’n lange periode mee rondlopen en al die schaamte met je mee moeten sjouwen. Dus schroom niet om hulp te zoeken. Denk aan mij en dat ik hier ook doorheen ben gegaan. Ik hoop dat het je steun geeft. Wil je meer weten over hoe het mij vergaan is na de operatie? Kijk dan op mijn instagram: https://www.instagram.com/geenrozewolk/ of mail naar info@froufroubegeleiding.nl!

Waarom de lat wat lager mag

Ik heb altijd al moeder willen worden. Al sinds ik op vierjarige leeftijd met mijn pop “Lieselot” door het huis sleepte. Ik zorgde niet alleen voor mijn pop, ook voor mijn knuffels, mijn Barbies en later voor mijn zusje. Dat verzorgende heeft denk ik, altijd in me gezeten. Ik had in mijn hoofd een ideaalbeeld gecreëerd van hoe het moederschap zou moeten zijn. Er was een soort romantisch beeld ontstaan van hoe het zou zijn, om het leven van een moeder te leiden. Zittend in een schommelstoel met een slapende baby in mijn armen, Terwijl ik liedjes neuriede en gelukzalig naar mijn baby staarde.

Reality check

Des te harder was de realiteit, toen ik na de bevalling van mijn oudste kindje helemaal niet bij dit ideaalbeeld leek te kunnen komen. Ik bleef ernaar zoeken, elke dag, maar ik kon het niet vinden. De deceptie was alles omvattend. Ik snapte niet waar mijn roze wolk bleef. De fameuze roze wolk waar iedereen me over verteld had, waarover ik talloze keren had gelezen. Waar was hij? Ik bleef er naar zoeken en des te meer ik perfectie nastreefde, des te meer de teleurstelling kwam opzetten. Mijn leven bestond niet uit roze wolk momenten na de geboorte van mijn oudste. Mijn leven bestond uit angsten, depressieve gedachten en een hele hoop teleurstellingen.

Door het slaapgebrek en de hormonen, kon ik niet meer relativeren. Ik vroeg me steeds af of onze dochter niet een betere moeder verdiende. Of ik überhaupt wel dat moeder-gen in me had. Een oer-moeder voelde me ik allerminst. Het was zo intens zwaar, om me constant zo tekort te voelen doen. Ik legde de lat mega hoog voor mezelf en stelde mezelf constant teleur. Daarnaast had ik het gevoel dat ik ook mijn kindje en mijn man ontzettend tekort deed. Het was enorm zwaar en een hele beladen periode in mijn leven. (meer…)

Waarom je nooit meer op dieet moet gaan!

Ik heb zolang ik me kan herinneren eigenlijk altijd al gestruggeld met eten. Of niet eten. Daar wil ik vanaf zijn. Op mijn zesde kwam ik in een klas terecht waar een enorme pestkop de klas bestierde. Zij besloot dat ik dik was, dus de rest van de klas besloot dit ook. Ze terroriseerde de hele klas en iedereen was bang om ook gepest te worden. Vanaf dat moment werd ik gebombardeerd tot “dik varken”. Vanaf toen, werd ik me heel bewust van mijn lichaam. Ik keek met een andere en vooral meer kritische blik naar mezelf. Een blik die ik de 29 jaar die volgden, niet meer heb kunnen loslaten.

Mijn uiterlijk werd steeds belangrijker

Was ik daadwerkelijk te dik? Welnee. Ik was een gezond meisje, wat danste en bewoog. In haar eentje elastieken in de achtertuin van mijn oma, want vriendjes of vriendinnetjes had ik eigenlijk niet. Naarmate de jaren vorderden, werd me steeds meer duidelijk hoe “belangrijk” uiterlijk eigenlijk voor mij geworden was. Dat kwam enerzijds door de puberteit en anderzijds door de wereld die zich op televisie en in de magazines waar ik een abonnement op had, werd geportretteerd. Popfoto, Yes, Hitkrant. You name it en ik las het. Ik zag alleen maar dunne meiden en wilde er net zo uitzien als hen. Met mijn prachtige maat 38, voelde ik me niet slank genoeg. Hoe zonde denk ik nu! Ik zou een moord doen voor maat 38.

Het jo-jo-effect maakte zich van mij meester

Op een gegeven moment ontdekte ik de dieet mentaliteit. Ik kon afvallen! Het begon onschuldig. Beetje op mijn eten letten en voor ik het weet, vlogen de kilo’s eraf. Toen ik begon te studeren, ontdekte ik pasta en pesto. O en tiramisu. Ik kan wel zeggen dat ik de Italiaanse keuken met volle overgave geconsumeerd heb. All of it! De kilo’s kwamen er in rap tempo bij en ik baalde daar vervolgens weer van. Dus ik besloot weer te gaan afvallen. Met Weight Watchers dit keer. De kilo’s vlogen eraf. Het leek wel magie! Beetje punten tellen, beetje opletten en daarbij sporten en hoppakee: daar ging ik weer een kledingmaat omlaag. Dat zich ondertussen het jo-jo effect had ingezet, merkte ik niet eens. Ik kwam aan en viel weer af. Dat was nou eenmaal zo. Story of my life. En ik ging weer verder met mijn leven. Ik hoorde mezelf wel eens zeggen: ”ik heb levenslang met diëten.” Toch ging er nog geen belletje bij mij rinkelen. (meer…)

Waarom je niks hoeft met de opgelegde mening van een ander

Sommige mensen vinden het belangrijk om hun mening te geven in allerlei verschillende situaties. Deze mensen verkondigen hun gospel, alsof hun leven er vanaf hangt. Vaak, zonder dat hun gesprekspartner daarom vraagt. Ze dringen hun mening aan je op en voordat je het weet, zijn ze jou ofwel aan het overtuigen dat je het moet doen zoals zij het doen. Of ze vertellen je, dat jouw manier van handelen of denken, niet de juiste is. Deze opgelegde mening kan hard binnenkomen. Zeker als je net moeder bent geworden van een of meerdere kindjes.

Je zit waarschijnlijk helemaal niet te wachten op al die ongevraagde adviezen, meningen en overtuigingen van die ander. Jij als mama probeert het ook maar gewoon goed te doen. Niks zo vervelend, als dat je tegen mensen aanloopt, die het allemaal ogenschijnlijk beter weten dan jij en dat niet onder stoelen of banken steken. Want schijn bedriegt, lieve mama’s. Deze mensen, verkondigen hun mening vaak zo sterk, omdat daar iets anders onder zit. Misschien is het hun eigen onzekerheid die hen parten speelt. Wie weet proberen ze hun gebrek aan zelfvertrouwen wel te overschreeuwen met hun zogenaamd zelfverzekerde voorkomen, waarin ze hun mening te pas en te onpas verkondigen.

Weet, dat jij als moeder niks hoeft met al deze ongevraagde meningen. Of dit nu in real life gebeurt of op social media, probeer het zo snel mogelijk naast je neer te leggen. Want wat zegt de mening van een wildvreemde eigenlijk over jou als moeder? Juist. Helemaal niks! Jij bent goed, precies zoals je bent. Je zou het bijna vergeten door alle vooroordelen en harde kritieken die er op social media geuit worden, maar in principe zijn we allemaal geboren met compassie en mededogen. De een ontwikkelt hun empathische kant wat sterker dan de ander, dit verschilt per persoon. Wat is er gebeurt met al die verbitterde, negatieve mensen die maar constant hun ongefilterde mening opdringen aan een ander? Als ze door zouden hebben, wat hun gedrag veroorzaakt bij een ander, zouden ze het dan anders doen? Hoe zouden ze het zelf vinden, als ze op deze manier aangesproken of behandelt zouden worden? (meer…)

Hoe handle je als nieuwbakken moeder onzekerheden na de bevalling?

Hoe tackle je onzekerheden na de bevalling

Als je net bevallen bent, gaat er van alles door je heen. Door het slaapgebrek en de hormonen is je relativeringsniveau beneden alle pijl gezakt. Daarnaast heb je een heel nieuwe rol die je je nog eigen moet zien te maken. Daar bovenop heb je ineens een enorme verantwoordelijkheid voor de zorg voor je baby. Dit alles is voor veel nieuwbakken moeders een scenario, waarbij een leger aan onzekerheden oprukt. Logisch, dat je je hierdoor soms even om het hand voelt. Veel moeders vragen zich af: zijn die andere moeders ook zo onzeker? Worstelen zij ook zo met het moederschap? Vinden andere mama’s het ook zo zwaar? Het antwoord op al deze vragen is: ja!

Het is volkomen normaal dat je je onzeker voelt, zo net na de bevalling. Maar ook later in je leven zal je je als mama nog regelmatig onzeker voelen. Als je weer aan het werk gaat nadat je mama bent geworden of als je kindje voor het eerst naar school gaat bijvoorbeeld. Er zullen zich altijd weer nieuwe situaties voordoen, waardoor je je als moeder soms onzeker voelt. Is dat erg? Nee! Het goede nieuws is: je kan hier beter mee leren omgaan!

Als eerste is het belangrijk dat je erkent dat je je soms onzeker voelt. In plaats van het te gaan verbloemen of juist te overcompenseren door jezelf heel overdreven zelfverzekerd te doen voorkomen, bijvoorbeeld. Het is belangrijk dat je eerlijk bent naar jezelf toe en naar anderen. Zodat je het kan delen met je inner circle en je hier niet de hele tijd alleen mee rond blijft lopen. Op deze manier kunnen anderen je ook helpen met deze onzekerheden en worden de onzekerheden ook minder beladen voor jou als moeder.

Tevens is het evident om te accepteren van jezelf dat je deze onzekerheden hebt. Het is meer dan logisch, dat je als kersverse mama niet alle wijsheid in pacht hebt! En met jou vele andere mama’s ook niet, echt niet! Dus accepteer dit van jezelf. Geef jezelf de ruimte om de onzekerheden er te laten zijn, in plaats van jezelf hierom te veroordelen. Zeg tegen jezelf: ik mag dit voelen, het is er al, dus laat het er gewoon zijn. Op het moment dat je deze gedachten en emoties toelaat, krijg je weer wat meer lucht.

Ten slotte is het voor jezelf heel fijn als je hulp zoekt, op het moment dat je merkt dat de onzekerheden met je op de loop gaan. Een moeder in mijn praktijk vertelde me ooit: ”Ik stond al op met een angstig gevoel. De gedachte ‘ik kan dit niet, ik ben geen goede moeder’, spookte meteen door mijn hoofd. Gevolgd door: ’hoe doen andere moeders dit allemaal?’ Deze mama werd vanaf het moment dat ze opstond al meegenomen door de maalstroom aan gedachten en onzekerheden over zichzelf en het moederschap. Super vervelend, want hierdoor begint je dag al meteen zo naar. Merk je dat je de onzekerheden na de bevalling niet los kan laten? Heb je het gevoel te falen als moeder en hier niet uit te komen? Geen nood! Je bent niet de enige mama die hier last van heeft. Mail naar info@froufroubegeleiding.nl en ik ga je hiermee helpen. De mama die hierboven omschreef, loopt inmiddels weer vrolijk achter de kinderwagen en heeft weer een fijn en ontspannen leven met haar gezin.

Waarom je geen verantwoording hoeft af te leggen over de keuzes die je maakt

Waarom je geen verantwoording af hoeft te leggen over de keuzes die je maakt

Wij vrouwen zijn vaak sneller geneigd om verantwoording af te leggen over onze keuzes, beslissingen en de dingen die we doen. For some reason, vinden wij het meestal heel belangrijk om te pas en te onpas uitleg te geven over het reilen zen zeilen omtrent de keuzes die we maken in onze levens. Tot onbewuste irritatie aan toe. Want zeg nou zelf? Het is toch intens vermoeiend om constant verantwoording af te moeten leggen over van alles en nog wat? Mannen hebben hier vaak veel minder last van. Die nemen zo’n beslissing gewoon en daarmee is de kous vrijwel altijd af. Wij vrouwen gaan daarentegen in conclaaf met iedereen die we tegenkomen: de buurvrouw, de moeders op het schoolplein, de leidsters op de opvang. Maar ook met directe familieleden, goede vrienden en vriendinnen. De meeste moeders die ik spreek in mijn praktijk, worden hier doodmoe van Ze vragen mij regelmatig: waarom doe ik dit? Waarom leg ik constant verantwoording af over mijn keuzes in het leven Waarom kan ik hier niet gewoon maling aan hebben? (meer…)

Hoe ga je als moeder om met schaamte?

Op het moment dat je moeder wordt, krijg je er twee metgezellen bij: schuldgevoel en schaamte. Deze nieuwe metgezellen zitten eigenlijk vrijwel altijd op je schouder in je oor te fluisteren: ‘zou je dat nou wel doen, ik zou me kapot schamen als ik jou was, wat moeten anderen daar niet van denken’, etc. Het is een niet aflatende stroom aan gedachten die je eigenlijk niet wil hebben, maar gratis en voor niks cadeau krijgt bij het moederschap. Veel moeders die ik zie in mijn praktijk, worstelen hiermee. Ze schamen zich voor het feit dat ze niet altijd blij en onbevangen in het moederschap staan. Dat ze het zich van te voren allemaal zo anders hadden voorgesteld en dat moeder zijn soms een ware deceptie is. Ook schamen ze zich voor het feit dat ze vaak terugverlangen naar hoe hun leven was, voordat ze een kindje kregen. De voorbeelden zijn eindeloos. (meer…)

De 10 dingen die ouders mij het vaakst vertellen

De tien dingen die ouders mij het vaakst vertellen

Nieuwbakken ouders krijgen een hoop voor hun kiezen. Hun kindje is nog maar net geboren en er komt enorm veel op deze papa’s en mama’s aan.. Het is dan ook niet voor niks dat veel stellen hulp zoeken, als ze net ouders zijn geworden. In mijn praktijk zie ik regelmatig stellen die enorm worstelen met het ouderschap. Omdat ze het gevoel hebben dat ze falen, geen idee hebben hoe ze het aan moeten pakken of gewoon graag een steuntje in de rug willen. Dit zijn de tien dingen die ouders het vaakst vertellen in therapie:

1. Ik voel me vaak best eenzaam

Eenzaamheid is een groot taboe onder nieuwbakken ouders. Velen durven niet te vertellen, dat ze zich soms eenzaam voelen in hun nieuwe rol als papa of mama. Het is ook geen kattenpis, vader of moeder worden. Eerst was je gewoon Tilda en nu ben je ineens Tilda, de moeder. Deze rolverandering is enorm wennen als je net bevallen bent en zorgt vaak voor vervreemding van de buitenwereld. Ook kan deze rolverandering ervoor zorgen dat ouders geïsoleerd raken. Omdat ze zich geen raad weten met hun gedachten en emoties en geen aansluiting vinden met de buitenwereld over hun soms donkere gedachten. Want de hele wereld zit toch op een roze wolk na de bevalling? Nee. Helaas is dit niet altijd het geval.

2. Waarom ben ik hier aan begonnen?

Bij sommige ouders gaat het niet meteen van een leien dakje na de bevalling. Verschillende factoren kunnen zorgen voor veel stress voor kersverse ouders. Door het slaapgebrek, de krampjes en de hormonen die bij vrouwen een grote rol spelen, voelt een nieuwe moeder zich vaak niet lekker in haar vel. Vaders vinden dit vaak moeilijk om te zien, want ineens is hun vrouw een ander persoon geworden. Ouders voelen zich soms enorm beperkt, want ze kunnen niet meer zo makkelijk de deur uit ,als voor dat ze een kindje kregen. Daarnaast speelt de constante verantwoordelijkheid voor de zorg van hun kindje ook nog een grote rol. Deze verantwoordelijkheid gaat ook niet meer weg en dit zorgt bij de ouders voor gedachten als: ik snak naar mijn oude leven. Was ik hier maar nooit aan begonnen. Ik mis mijn vrijheid. Allemaal heel begrijpelijk. Deel dit alsjeblieft met elkaar, het mag er gewoon zijn.

3. Het lijkt andere ouders zo makkelijk af te gaan en mij niet

Veel ouders vragen zich regelmatig af waarom het andere stellen zo ogenschijnlijk makkelijk af lijkt te gaan. Ik heb nieuws voor jullie, lieve papa’s en mama’s: dat is niet zo! Je zou denken door alle gelukzalige instagrampostst van celebs dat het een en al gelukzaligheid is in de levens van bekende mensen. Niks is minder waar. Ook zij lopen tegen deze moeilijkheden aan. Ook zij dealen met stress, vermoeidheid en die rotkrampjes! Alleen delen ze dit onderdeel van het ouderschap vaak niet op social media. Jammer, want ik denk dat ze hiermee enorm zouden bijdragen aan het doorbreken van het taboe op de grijze wolk!

4. Ik wil geen tweede kind meer

Sommige ouders durven dit niet hardop uit te spreken, maar denken dit wel als ze nog niet zo lang geleden ouders zijn geworden. Ik wil echt nooit meer een tweede kind. Ik vind dit al zo ontzettend heftig, ik moet er niet aan denken, om dit dan straks allemaal nog eens mee te moeten maken. Dat is ook helemaal prima. Je hoeft je daar nu ook nog helemaal over na te denken! Focus je eerst op het nu en de huidige situatie. Probeer eerst uit de overlevingsstand te komen, voordat je überhaupt na gaat denken over een tweede kindje.

5. Ik ben mezelf helemaal kwijt. Wie ben ik nu ik vader of moeder ben?

Als je net ouders geworden bent, is het heel erg zoeken naar wie je bent. Door de hierboven genoemde rolverandering, de verantwoordelijkheid die je voelt voor je kindje(s) en de constante zorg voor jullie kleintje, kom je eigenlijk amper nog aan jezelf toe. Vroeger gingen jullie vaak de hort op, lekker uit eten of naar een festival. Tegenwoordig draait alles om voedingsschema’s, poepluiers en wie regelt welke huishoudelijke taken. Logisch, dat je dan weer moet zoeken naar de balans tussen de persoon die je ooit was en wie je nu bent nu je papa of mama bent geworden. Je oude ik is er nog steeds, die is echt niet met de noorderzon vertrokken. Straks komt er gewoon weer ruimte voor de dingen die jullie beiden fijn vonden om te doen. Je kan je hobby’s weer oppakken, samen uit eten gaan of dingen met vrienden doen. Je moet gewoon weer even de balans terug vinden en dat heeft tijd nodig. Gun jezelf die tijd ook! Dit gaat niet over een nacht ijs.

6. Papa is bang dat zijn emotionele copingskills in het niet valt naast die van mama

Vrouwen zijn van nature vaak ruimer bedeeld met emotionele copingskills dan mannen. Bij de moeders komt het verzorgende, de empathie en de liefdevolle benadering wat makkelijker dan bij de vaders. Logisch, want een vrouw draagt het kindje negen maanden in haar buik en bouwt vanaf dag 1 al een band op met jullie kindje. Vaders zijn soms bang dat ze achterblijven bij hun vrouw in de emotionele ontwikkeling die de opvoeding van hun kindje van hem vraagt. De meeste mannen hebben ook niet opgepast op hun buurkindjes of neefjes en nichtjes. Vrouwen oefenen dit vaak al op jonge leeftijd en hebben in die zin, al een stapje voor. Mannen zijn na de geboorte vaak bang dat ze het emotionele aspect van het ouderschap niet bij kunnen benen en haken vervolgens ontmoedigd af. Met de gedachte: dit kan ik toch niet. Wat weer tot frustraties leidt bij de moeders. Vervolgens worden de vaders bestempeld als lui, ongeïnteresseerd of afwezig. Terwijl deze papa ook gewoon zijn best doet om het allemaal zo goed mogelijk te doen. Weet, dat je het als vader al snel goed doet in de ogen van je kindje. Als je laat zien dat je onvoorwaardelijk van ze houdt en er altijd voor ze bent, zullen ze dit voelen, echt waar.

7. Ik ben vast de enige mama die het “moedergen” totaal mist

Dit is een veel voorkomend fenomeen, wat ik veel voorbij zie komen in mijn praktijk. Moeders voelen vaak de enorme druk om een soort “oermoeder” te zijn. De mama die alles kan, alles weet en nooit iets fout doet. Alleen: die bestaat helemaal niet! Echt niet! Elke moeder verknald wel eens iets, pakt iets onhandig aan of denkt achteraf: was dit nou wel zo’n goed idee? En dat is allemaal prima. Je mag er zijn, precies zoals je bent, Jouw kindje kijkt met grote ogen naar zijn of haar mama en denkt alleen maar: dit is mijn mama en ik ben dol op haar! Je doet het goed, heus waar. Stop met jezelf te vergelijken met andere moeders. Die doen ook maar wat. Heus!

8. Gaan mijn angsten en zorgen ooit over?

Veel ouders krijgen bij het ouderschap een “fijn” cadeau, namelijk niet aflatende angst dat hun kindje iets zal overkomen. Vaders van dochters hebben dit vaak nog een tandje erger, omdat ze allerlei doomscenario’s hebben van wat hun kleine meisje allemaal kan overkomen. Ze slapen er slecht van, piekeren veel en vinden het moeilijk om deze angsten los te laten. Dit geldt voor zowel de vader, als de moeder. Deze angst kan soms de levens van deze papa’s en mama’s enorm beheersen. Zo erg, dat ze op een gegeven moment ook niets meer willen of kunnen ondernemen uit angst, voor wat er mis zou kunnen gaan. Zonde, want zo ontneem je jezelf allerlei mooie momenten met je kleintje. Leg de lat dus wat lager voor jezelf en begin met kleine stapjes.

9. Mijn relatie staat zo onder druk, ik weet niet hoe we dit gaan overleven

Naast het feit dat je als mens veel onder druk komt te staan als je net een baby hebt gekregen, komt ook de relatie tussen twee partners enorm onder druk te staan. Vaak is er amper tijd om samen een warme maaltijd te nuttigen, laat staan om van alles te gaan ondernemen. Ik adviseer stellen dan ook steevast om één avond in de week samen te eten. Of jullie nu uit eten gaan of er een datenight at home van maken, kies iets wat fijn voelt. Maak er iets gezelligs van. Telefoons weg, maak jullie favoriete gerecht en praat met elkaar. Communicatie is alles in een relatie. Als je niet praat over de dingen die je bezighouden, waar je mee zit of waar je tegenaan loopt, kan je partner je moeilijker aanvoelen of begrijpen. Soms wil je gewoon even aangehoord worden of een knuffel, geef dit dan aan. Niet iedereen zit op een oplossing te wachten. Respecteer elkaar en geniet van de tijd samen. Praat over wat je wel allemaal leuk vind aan het ouderschap. Zoek naar dingen die jullie wel nog kunnen doen samen en als gezin. Vind elkaar terug en kies weer bewust voor elkaar, ook nu jullie samen een kindje hebben en alles even op losse schroeven staat. Een relatie is hard werken, voor iedereen. Trust me!

10. Ik weet niet waarom mensen het altijd over die roze wolk hebben. Ik kan hem maar niet vinden

Daar is hij weer! De fameuze roze wolk. Ik kan het niet genoeg benadrukken. De roze wolk is een utopie. Die bestaat niet. Ja, je zal roze wolk momenten hebben op een dag, maar geen enkele ouder zit maandenlang, 24/7 op een roze wolk. Echt niet. Er zullen momenten zijn waarop je je kindje aankijkt en denkt: wat hou ik zielsveel van jou, wat ben je toch lief, ik wil je tegen alles beschermen, etc. Maar er zullen ook momenten zijn waarop je denkt: nu kan ik het even niet meer aan of ik wil je even achter het behang plakken. En dat is allemaal prima! Laat het er gewoon zijn. Accepteer dat het soms gewoon even heel erg aanpoten is en omarm de chaos. Je blijft je niet zo voelen, zoals nu. Weet dat het straks makkelijker zal gaan.

Worstelen jullie met het ouderschap en willen jullie ook een steuntje in de rug? Mail dan naar info@froufroubegelding.nl! Samen werken we aan een betere balans en meer rust binnen jullie gezin.

Hoe voorkom je een relatiecrisis als nieuwbakken ouders?

Op het moment dat je als stel begint na te denken over kinderen, begint er al een kleine verandering te komen in jullie relatie. Je begint te dagdromen over hoe het zal zijn als jullie straks eenmaal kinderen hebben. Jullie hebben beiden vast al verschillende ideeën over de opvoeding, regels en waarden en normen binnen jullie gezin. Sommige stellen zitten volledig op een lijn met betrekking tot deze onderwerpen, andere stellen staan recht tegenover elkaar.

Als het dan eenmaal zover is en jullie zijn papa en mama geworden, komt de grootste verandering. Ineens is daar een klein baby’tje die alles op zijn kop zet. Je eigen identiteit komt op losse schroeven te staan. Je bent nu moeder of vader geworden. Daar komt een heel eisenpakket bij kijken. Ouders worden is, alsof je eindexamen moet doen voor iets, waar je nooit een gedegen opleiding voor hebt gedaan. Logisch, dat jullie als stel, elkaar ook weer moeten vinden. Tussen de poepluiers, de slapeloze nachten en de voedingen door, moet je ergens tijd voor elkaar vrij zien te maken.

Voor veel stellen is dit erg lastig. Doordat jullie leven ineens full-time om de kindje(s) draait, heb je veel minder tijd om samen even alleen te zijn. Een avondje samen weg is in tegenstelling tot vroeger, niet meer zomaar gepland. Tegenwoordig vraagt dit om een ijzersterke planning, regelen van oppas en op tijd reserveren van een leuk restaurantje. Doordeweeks zit je vaak samen doodmoe op de bank, te Netflixen in je pyjama en rollen jullie uiterlijk 22.00 je bed in. Logisch, want je weet maar nooit wat voor nacht je te wachten staat en hoeveel uur slaap je krijgt.

Een relatiecrisis ligt vaak op de loer bij kersverse ouders. (meer…)

FrouFrou Begeleiding

Hulp bij Postnatale depressie