Het is deze week “World Breastfeeding Week”. Deze week is bedoeld om borstvoeding onder de aandacht te brengen en te normaliseren. Een mooi initiatief! Ik schreef in mijn boek “Toen kreeg ik weer lucht” ook over borstvoeding en hoe dit niet voor elke moeder vanzelfsprekend is of lukt. Borstvoeding is prachtig, laat ik dat voorop stellen. Ik vond het zelf dan ook heel naar dat het niet lukte en ik steeds verging van de pijn. Veel moeders voelen zich schuldig als borstvoeding geven niet lukt. Ze voelen zich tekort schieten als moeder en schamen zich vaak enorm. Ik schreef daarom een hoofdstuk over de keuzes die je als moeder hebt . En dat je de lat wat lager mag leggen voor jezelf als mama. Je leest het hoofdstuk hier:
Je kunt als moeder je kindje op verschillende manieren voeden. Ook jij hebt hier vast al over nagedacht. Wat wil je gaan geven als je baby er straks is? Of misschien lees je dit nu je baby net een week oud is en denk je: wat zal ik doen? De ene moeder kiest voor borstvoeding en de andere voor flesvoeding. Sommige moeders kiezen voor een combinatie van beide. Wat je ook kiest, het allerbelangrijkste is dat jij een keuze maakt die bij jou en je kindje past. Want er wordt zoveel geschreven en gezegd over borst- en flesvoeding, dat veel moeders door de bomen het bos niet meer zien. Wat ik moeders altijd adviseer: volg je gevoel en blijf hierbij. Kies wat voor jouw kindje en jou het beste voelt.
De must die borstvoeding heet
Het fenomeen borstvoeding is een veelbesproken onderwerp in onze maatschappij. Daarmee bedoel ik niet alleen onze oude vertrouwde Nederlandse maatschappij, nee ook ver daarbuiten. Zo merkte ik, toen wij een paar maanden in Amerika woonden, dat er heel erg veel werd gepraat over borstvoeding. Over alle voordelen van borstvoeding en hoe goed deze natuurlijke manier van voeden is. De nadelen, daar hoorde je vrij weinig mensen over spreken. Ik ben zelf ook voorstander van borstvoeding, laat ik dat vooropstellen. Maar (en dit is een grote kanttekening die ik maak): binnen de voor jou als vrouw haalbare grenzen. Want ik vind het erg dat alle nieuwbakken moeders in een stramien van aanleggen, aanhappen, tepelhoedjes, afkolven en de hele santenkraam worden geduwd. Soms tot aan huilen toe. Ik vind dat iedere moeder het volste recht heeft om zelf te kiezen hoe ze haar kindje wil voeden. Ja, er is veel onderzoek gedaan naar borstvoeding en de vele voordelen hiervan voor de baby. Maar er zijn ook nadelen, zoals de stress die een moeder voelt als haar kindje niet genoeg voeding binnenkrijgt, omdat de borstvoeding niet voldoende op gang komt. Hier wordt eigenlijk amper over gerept. Iets wat ik onbegrijpelijk vind. Want iedere moeder die net bevallen is, wil het allerbeste voor haar kindje. Daarnaast vraagt de onzekerheid van het nieuwe ouderschap het uiterste van je en je bent makkelijk vatbaar voor de meningen van anderen. Vooral die van de groep die ook wel ‘borstvoedingsmaffia’ genoemd wordt. Ik vind dit zelf een vrij heftige term. Ik zal ze de ‘borstvoedingsgoeroes’ noemen. Dat klinkt wat aardiger. Deze vrouwen zijn vaak zelf lang doorgegaan met het voeden aan de borst. Ik heb veel respect voor deze groep vrouwen, want ze zijn er soms jaren zoet mee.
Ik vind het enigszins overdreven dat borstvoeding als enige juiste vorm van voeding wordt aangemerkt voor baby’s vandaag de dag. Wat mij betreft mogen alle moeders ermee doorgaan, voor zover het voor hen haalbaar is natuurlijk. Zelf vind ik twee jaar borstvoeding geven vrij lang. Maar nogmaals: dat moet iedere moeder zelf weten. Zolang ze andere moeders, die liever voor flesvoeding kiezen, in hun waarde laten. Want dat gebeurt vaak niet. Zo vertelde een cliënt van mij, dat ze van tevoren al had besloten geen borstvoeding te willen geven. Ze had geen zin in de polonaise aan haar lijf en wilde na de bevalling haar lichaam zo snel mogelijk weer voor zichzelf. Een begrijpelijk besluit. Echter, ze kreeg van haar directe omgeving de hele tijd vragen als: ‘Zou je niet toch eens proberen om borstvoeding te geven? Het schijnt zo goed te zijn voor je kindje.’ Ook vroegen volslagen onbekenden haar out of the blue: ‘Waarom geef je eigenlijk geen borstvoeding?’ Mijn cliënte werd hier helemaal door van haar stuk gebracht. Enerzijds voelde ze zich schuldig naar haar kindje toe en anderzijds vroeg ze zich terecht af waar iedereen zich mee bemoeide? Dit is een van de talloze voorbeelden die ik kan noemen van moeders die een beslissing nemen en vervolgens het gevoel krijgen dat ze het niet goed doen als moeder. Ik vind dit heel schrijnend, want deze moeders willen uiteraard ook het beste voor hun kindje. Waarom zou dit per se borstvoeding moeten zijn? (meer…)
