In 2005 werd ik gediagnosticeerd met de darmziekte collitis ulcerosa. Een ziekte waar ik tot dat moment nog nooit van had gehoord. Ik was met stomheid geslagen. Want, ik was nooit ziek.
Ineens had ik een chronische ziekte, die dus nooit meer over zou gaan. De jaren die volgden waren onzeker. Vele onderzoeken en medicatievoorschriften later, wisten ze dan echt zeker dat dit het was. Een chronische ontsteking van mijn dikke darm. Collitis Ulcerosa is een auto immuunziekte. Wat inhoudt, dat mijn lichaam denkt dat mijn dikke darm hier niet thuis hoort. Alsof hij de vijand is. Met als gevolg, dat mijn lichaam mijn dikke darm dus steeds aanvalt. De gevolgen hiervan zijn verstrekkend, want mijn dikke darm raakt hierdoor chronisch ontstoken en dat zorgt voor heel veel pijn, buikkrampen, diarree en bloedverlies.
Hierdoor slik ik dus sinds 2005 een hele lading medicatie om mijn immuunsysteem te onderdrukken, zodat mijn lichaam mijn dikke darm niet meer aanvalt, maar gewoon lekker met rust laat. Ik slik deze medicatie heel trouw elke dag. Omdat ik weet hoe ziek ik wordt, als ik dit niet doe. Ook qua voeding let ik enorm op wat ik eet. Maar gek genoeg kan geen enkele arts of diëtist of voedingsdeskundige mij vertellen wat ik nou wel en niet kan eten. Ze zitten allemaal een beetje met hun handen in het haar. Dus krijg ik elke keer hetzelfde te horen: hou maar een eet-dagboekje bij dan merk je vanzelf wat wel en niet goed werkt. Nou, ik kan jullie vertellen, de collitis reageert heel random op voeding, daar is echt geen pijl op te trekken, dus dat heb ik eigenlijk ene beetje opgegeven.
Stress is wel een bekende trigger bij de collitis. Iets wat ik als druk werkende mama natuurlijk niet helemaal kan vermijden. De afgelopen periode was vrij stressvol bij ons thuis. Met name doordat Livia zo slecht in haar vel zit op school en alles wat daarbij komt kijken. Dit kwam bij mij als moeder enorm binnen en we vermoeden dat deze hoge stress piek, mij de das om heeft gedaan. Ja, ook ik ben maar een mens. Met als resultaat een plotselinge ziekenhuisopname en weggerukt worden bij mijn gezin. Bijna drie weken lag ik opgenomen door een acute opvlamming van de collitis.
Er werd meteen gestart met Prednison, een paardenmiddel wat in principe mijn immuunsysteem zou moeten platleggen. Naast een opgezet hoofd, hield ik zoveel vocht vast, dat ik niet meer te prikken was en ik soms tien keer per dag geprikt moest worden, voor er een goed werkend infuus in mij zat. Ik had op een gegeven moment zelfs een infuus in mijn voet. In eerste instantie leek de Prednison zijn werk te doen en ging het even beter. Maar, ineens sloeg het ziektebeeld om en werd ik steeds zieker. Ik gaf nachtenlang over van de pijn, soms wel veertig keer. De pijn was niet te doen en de pijnbestrijding liet nogal te wensen over. Ik heb momenten gehad dat ik dacht, dit is het. Ik ga zo het hoekje om. zo veel pijn had ik. Mega heftig. Dan dacht ik aan mijn kindjes en aan mijn man en knokte ik me weer door zo’n helse nacht heen. Waarom al die koliekaanvallen met overgeven alleen ‘s nachts kwamen, weet ik niet. Het heeft in ieder geval vier weken geduurd, voordat dit stopte. Continue reading