Category Archives: acceptatie

Hoe mijn darmziekte  mij ineens plat legde

In 2005 werd ik gediagnosticeerd met de darmziekte collitis ulcerosa. Een ziekte waar ik tot dat moment nog nooit van had gehoord. Ik was met stomheid geslagen. Want, ik was nooit ziek.

Ineens had ik een chronische ziekte, die dus nooit meer over zou gaan. De jaren die volgden waren onzeker. Vele onderzoeken en medicatievoorschriften later, wisten ze dan echt zeker dat dit het was. Een chronische ontsteking van mijn dikke darm. Collitis Ulcerosa is een auto immuunziekte. Wat inhoudt, dat mijn lichaam denkt dat mijn dikke darm hier niet thuis hoort. Alsof hij de vijand is. Met als gevolg, dat mijn lichaam mijn dikke darm dus steeds aanvalt. De gevolgen hiervan zijn verstrekkend, want mijn dikke darm raakt hierdoor chronisch ontstoken en dat zorgt voor heel veel pijn, buikkrampen, diarree en bloedverlies.

Hierdoor slik ik dus sinds 2005 een hele lading medicatie om mijn immuunsysteem te onderdrukken, zodat mijn lichaam mijn dikke darm niet meer aanvalt, maar gewoon lekker met rust laat. Ik slik deze medicatie heel trouw elke dag. Omdat ik weet hoe ziek ik wordt, als ik dit niet doe. Ook qua voeding let ik enorm op wat ik eet. Maar gek genoeg kan geen enkele arts of diëtist of voedingsdeskundige mij vertellen wat ik nou wel en niet kan eten. Ze zitten allemaal een beetje met hun handen in het haar. Dus krijg ik elke keer hetzelfde te horen: hou maar een eet-dagboekje bij dan merk je vanzelf wat wel en niet goed werkt. Nou, ik kan jullie vertellen, de collitis reageert heel random op voeding, daar is echt geen pijl op te trekken, dus dat heb ik eigenlijk ene beetje opgegeven.

Stress is wel een bekende trigger bij de collitis. Iets wat ik als druk werkende mama natuurlijk niet helemaal kan vermijden. De afgelopen periode was vrij stressvol bij ons thuis. Met name doordat Livia zo slecht in haar vel zit op school en alles wat daarbij komt kijken. Dit kwam bij mij als moeder enorm binnen en we vermoeden dat deze hoge stress piek, mij de das om heeft gedaan. Ja, ook ik ben maar een mens. Met als resultaat een plotselinge ziekenhuisopname en weggerukt worden bij mijn gezin. Bijna drie weken lag ik opgenomen door een acute opvlamming van de collitis.

Er werd meteen gestart met Prednison, een paardenmiddel wat in principe mijn immuunsysteem zou moeten platleggen. Naast een opgezet hoofd, hield ik zoveel vocht vast, dat ik niet meer te prikken was en ik soms tien keer per dag geprikt moest worden, voor er een goed werkend infuus in mij zat. Ik had op een gegeven moment zelfs een infuus in mijn voet. In eerste instantie leek de Prednison zijn werk te doen en ging het even beter. Maar, ineens sloeg het ziektebeeld om en werd ik steeds zieker.  Ik gaf nachtenlang over van de pijn, soms wel veertig keer. De pijn was niet te doen en de pijnbestrijding liet nogal te wensen over. Ik heb momenten gehad dat ik dacht, dit is het. Ik ga zo het hoekje om. zo veel pijn had ik. Mega heftig. Dan dacht ik aan mijn kindjes en aan mijn man en knokte ik me weer door zo’n helse nacht heen. Waarom al die koliekaanvallen met overgeven alleen ‘s nachts kwamen, weet ik niet. Het heeft in ieder geval vier weken geduurd, voordat dit stopte. Continue reading →

Hoe mindfulness je uit je postpartum depressie kan halen

Toen ik midden in mijn postpartum depressie zat, dacht ik dat dit nooit meer over zou gaan. Omdat ik er met bijna niemand over praatte, had ik het gevoel dat ik de enige moeder op aarde was, die dit onderging. Daarnaast dacht ik ook nog eens dat ik de uitzondering op de regel was, dat ik nou net die ene mama was waarbij dat oer-gen, dat oer-gevoel van het moederschap, totaal ontbrak. De onzekerheid, de angsten en de enorme depressieve gedachten slokten mijn hele bestaan op. Hoe doen al die andere moeders dat, vroeg ik me dagelijks af.

Ik maakte kennis met mindfulness

Mijn toenmalige therapeut raadde me mindfulness aan. Omdat het nogal een geitenwollensokken imago had, dacht ik dat mindfulness iets was voor mensen met geitenwollensokken in hun Birkenstocks. Niks mis met Birkenstocks trouwens, ik draag ze graag en met verve. Affijn, mindfuless had voor mij dus een vrij stoffig imago. Ik had er weinig verwachtingen van. Wat achteraf gezien, eigenlijk vooral in mijn voordeel werkte. Ik begon me in te lezen en hoe meer ik erover las, hoe meer ik me realiseerde dat mindfulness eigenlijk voor iedereen goed zou zijn. Niet alleen voor moeders zonder roze wolk. Maar voor man vrouw, jong of oud. Inmiddels, ben ik er van overtuigd dat als de hele wereld een snufje minfulness tot zich zou nemen, de wereld er een stuk beter uit zou zien. Continue reading →

Waarom je geen verantwoording hoeft af te leggen over de keuzes die je maakt

Wij vrouwen zijn vaak sneller geneigd om verantwoording af te leggen over onze keuzes, beslissingen en de dingen die we doen. For some reason, vinden wij het meestal heel belangrijk om te pas en te onpas uitleg te geven over het reilen zen zeilen omtrent de keuzes die we maken in onze levens. Tot onbewuste irritatie aan toe. Want zeg nou zelf? Het is toch intens vermoeiend om constant verantwoording af te moeten leggen over van alles en nog wat? Mannen hebben hier vaak veel minder last van. Die nemen zo’n beslissing gewoon en daarmee is de kous vrijwel altijd af. Wij vrouwen gaan daarentegen in conclaaf met iedereen die we tegenkomen: de buurvrouw, de moeders op het schoolplein, de leidsters op de opvang. Maar ook met directe familieleden, goede vrienden en vriendinnen. De meeste moeders die ik spreek in mijn praktijk, worden hier doodmoe van Ze vragen mij regelmatig: waarom doe ik dit? Waarom leg ik constant verantwoording af over mijn keuzes in het leven Waarom kan ik hier niet gewoon maling aan hebben? Continue reading →

Hoe ga je als moeder om met schaamte?

Op het moment dat je moeder wordt, krijg je er twee metgezellen bij: schuldgevoel en schaamte. Deze nieuwe metgezellen zitten eigenlijk vrijwel altijd op je schouder in je oor te fluisteren: ‘zou je dat nou wel doen, ik zou me kapot schamen als ik jou was, wat moeten anderen daar niet van denken’, etc. Het is een niet aflatende stroom aan gedachten die je eigenlijk niet wil hebben, maar gratis en voor niks cadeau krijgt bij het moederschap. Veel moeders die ik zie in mijn praktijk, worstelen hiermee. Ze schamen zich voor het feit dat ze niet altijd blij en onbevangen in het moederschap staan. Dat ze het zich van te voren allemaal zo anders hadden voorgesteld en dat moeder zijn soms een ware deceptie is. Ook schamen ze zich voor het feit dat ze vaak terugverlangen naar hoe hun leven was, voordat ze een kindje kregen. De voorbeelden zijn eindeloos. Continue reading →

Waarom stress en het moederschap hand in hand gaan

Het moederschap komt voor veel moeders niet als natuurlijk tot hen. Niet elke moeder is een oermoeder die zich nergens druk om maakt en amper stress ervaart. Van te voren heb je als vrouw allerlei gedachten over hoe je het moederschap straks gaat invullen, hoe het zou moeten zijn en hoe je je hierbij gaat voelen. Veel moeders die ik zie in mijn praktijk, hebben een soort droombeeld voor ogen gehad. De fameuze roze wolk waarin zij en haar kindje de hele dag rondzweven. De realiteit is vaak anders. Het valt soms best tegen, die eerste periode na de bevalling. Het zorgen voor een kindje is vaak best pittig en zorgt voor stress bij nieuwbakken moeders. Continue reading →

Hoe ga je om met teleurstelling?

Soms kom je als moeder voor een teleurstelling te staan in je leven. Het kan iets kleins zijn, zoals een geannuleerde playdate waardoor je niet even rustig boodschappen kan doen. Maar soms, overkomt je als moeder een teleurstelling, waar je niet zo snel overheen kan stappen. Bijvoorbeeld, als je iemand in vertrouwen neemt over je soms negatieve gedachten over het moederschap en deze persoon reageert niet zo empathisch op je verhaal, als je gehoopt had. Of als je zwanger bent en je niet zo happy en onbezorgd in je zwangerschap staat, als je van te voren had gedacht. Of als je na de bevalling niet op een roze wolk zit en je niet kan genieten van je kindje, het moederschap en alles daaromheen. Dit kan heel pijnlijk zijn en vaak ook heftig voelen. Hoe ga je om met dit soort teleurstellingen in je leven? Continue reading →

Je mag je kwetsbaarheid als moeder laten zien

Veel moeders die ik zie in mijn praktijk, voelen zich kwetsbaar. Allereerst vanwege de open zenuw die je krijgt, als je eenmaal moeder bent. Je wil je kindje(s) overal tegen beschermen en doet er alles aan om ze gelukkig te maken. Maar ook, omdat deze moeders,  naar eigen zeggen, “Mij niks mag overkomen. Veel mama’s zeggen tijdens een sessie:  “Mijn kindjes kunnen mij niet missen. Wat, als mij iets overkomt en ik er straks niet meer ben?”  Dit soort gedachten en alle bijbehorende emoties zijn heel begrijpelijk. Deze moeders zijn vaak dag en nacht bezig met allerlei angstige gedachten en de bijbehorende emoties. Waardoor ze amper slapen en overdag in de overlevingsstand staan.

Daarnaast voelen veel moeders zich kwetsbaar, doordat ze zichzelf steeds vergelijken met ogenschijnlijk succesvolle, zelfverzekerd en sterke vrouwen op social media. Het is funest voor je zelfvertrouwen om jezelf steeds te vergelijken, maar het roept vaak ook een gevoel van falen op. Hierdoor voel je je als mama dan ook weer sneller kwetsbaar.

Laten we eerlijk zijn, het is ook doodeng om moeder te worden en om mama te zijn. Je voelt de enorme verantwoordelijk voor de zorg van je kindje(s). Je wil niet dat hen, jou of je partner iets overkomt. Dat maakt je heel begrijpelijk, dus voor je gevoel meer kwetsbaar. Hoe goed je je ook verzekert tegen ongevallen, je eigen lot, heb je nu eenmaal niet in handen. Logisch, dat dit dus als erg spannend wordt ervaren door veel moeders.

Hoe ga je hier nu mee om? Dat enorme verantwoordelijkheidsgevoel, die soms wat over beschermende houding tegenover je kinderen. “Pas op, kijk uit!” We roepen het allemaal en daar is overigens niks mis mee. Maar hoe houd je het voor jezelf behapbaar en houd je jezelf op de rails, als sommige wagons in je hoofd soms ontsporen? Continue reading →

Als je kindje na de bevalling heel ziek is

Voordat je gaat bevallen, heb je als moeder een bepaald (droom)beeld van hoe de periode na de bevalling eruit komt te zien. Je droomt over ellenlange knuffelsessies op de bank, skin to skin contact en fijne lange wandelingen met je kleintje. Maar soms loopt het leven anders dan je gepland had en blijkt je kindje na de bevalling ziek te zijn. In de ene situatie is dit aangeboren, bij de ander gebeurt dit later. Het resultaat is hetzelfde: je kindje is ziek en jullie gaan als ouders door een hele zware periode heen. Al je mooie plannen, gaan zo het raam uit. Je bent non-stop in het ziekenhuis en niets is wat je van te voren gedacht had.

Wat doe je als mama in zo’n situatie? Een situatie waarin je 24/7 angsten doorstaat en je afvraagt of je kindje het wel gaat redden? Laat ik voorop stellen dat een dergelijke situatie ontzettend heftig is. De moeders die ik spreek in mijn praktijk, noemen het de hel op aarde. De zorgen die je maakt om je kindje zijn zo alomvattend aanwezig. Je probeert als ouders natuurlijk positief te blijven, maar dat lukt nu eenmaal niet altijd. Dat is heel begrijpelijk. Daarnaast vliegen je emoties, alle kanten op. Van wanhoop tot pure doodsangst, je ervaart het allemaal. Want als ouders wil je gewoon niet, dat je kindje iets overkomt. Je wil je kindje(s) tegen alles beschermen. Als dit niet lukt, voel je je machteloos en veel moeders voelen zich tegelijkertijd ook ontzettend schuldig. Continue reading →